06 september 2017

Woensdag 30 augustus 2017 tot en met woensdag 06 september 2017:

Woensdag 30 augustus 2017 tm vrijdag 01 september 2017; Jajce:
Autocamp Plivsko Jezero herbergt 6 zwerfhonden waarvan 4 pups, een 1 jarige en een oude heer. Het zijn allemaal mannen en op de oude heer na allemaal zwart, zou er een verband zijn? Samen met een Engelse dame gaan we een hondenopvang beginnen of we nemen ze allemaal mee naar huis. Ik heb al gekeken wat de mogelijkheden zijn maar daarvoor moeten we nog zeker een maand in Bosnië blijven. Om ze naar Europa te krijgen moeten ze gechipt, gevaccineerd, een paspoort en rabiës inenting met titer bepaling hebben en daar moet je 20 dagen op wachten. Helaas dat gaat hem dus niet worden, dan maar een paar nachtjes warm slapen in de truck, eens per dag ontvlooien en twee keer per dag fatsoenlijk eten.
Geluk bij een ongeluk, voor de honden althans, is dat HC weer last heeft van zijn darmen en al vier dagen aan de poeperitus is. De stakker heeft krampen, zit gemiddeld 5 keer per dag op de pot en ligt al bijna twee dagen slap te wezen. Nou mist hij niet zo heel veel want het is regenachtig weer. De watervallen van Jajce en het oude stadscentrum hebben we voor en tussen de krampen en buien door nog kunnen bekijken. Ook het park met de kleine watermolentjes, aan het grote meer vlak naast de camping, waar bussen vol zwartgesluierde moslima’s door hun oogspleetjes foto’s staan te nemen.
Terwijl HC ligt, zit ik achter de naaimachine, een blouse en een zak voor de barbecue zijn het resultaat.

Zaterdag 02 september 2017; Jajce:
Tegen de avond “hondje/ doberdan” net voor het onweer met enorme regenbuien binnen gehaald, Juul ligt in haar mand en “de indringer” op de bijrijder stoel, het gaat zowaar zonder grommen.

Zondag 03 september 2017; Jajce:
Vandaag is al net zo’n druilerige dag als gister, de zomer is gevoelsmatig afgelopen, korte broeken worden in geruild voor wat langere modellen en de hemd vervangen door T-shirt of nog langere mouw.
HC zijn poepconsistentie wordt iets vaster, de slapte lijkt ook minder, maar de frequentie ligt nog wel hoog. We lezen schrijven en genieten van de honden. Het zal een hele dobber-dan worden om die kleine hier achter te laten, hij ligt zich al helemaal in te burgeren en Juul doet langzaam mee.

Maandag 04 september 2017; Jajce – Bihac:
We gaan! Er staan nog maar drie campers en een tentje met een Zwitsers stel dat al vanaf 2004 op reis is en nu terug naar huis gaat. Maar eerst gaan we met zijn allen Bihac onveilig maken, ieder op zijn eigen manier.
HC is er vannacht maar een keer uit geweest en voelt zich weer oké. Ik doe ’s ochtends nog een laatste wandeling met Juul en Doberdan en daarna maken we de truck klaar voor vertrek. Bij het afrekenen koop ik ook mijn schuldgevoel af en vraag Benjamin voor de pups te zorgen, iets wat hij al deed door voer voor ze te kopen. Hij verzekert mij daar geen donatie voor nodig te hebben maar neemt blij verrast het geld met verzoek aan. Als een sentimentele koe zit ik tien minuten later jankend in de truck.
Onderweg bij een BINGO boodschappen gedaan en na inruimen en broodje komt Nigel de parkeerplaats op fietsen. Nigel is een 56 jarige afgetrainde, hippie-achtige schot, heeft een pesthekel aan die stomme Britten die tegen de EU hebben gestemd, is fan van Golden Earring en kletst de oren van je hoofd. Hij heeft een maand om door Bosnië via Macedonië naar Bulgarije te fietsen. Hij spreekt een beetje Russisch, opgedaan in een eerdere fietsvakantie in Rusland, waarmee hij zich ook in deze landen goed kan verstaan, zo leert hij ons dat pavo drinkwater is. Daar moeten we opletten als we wild willen kamperen in bijvoorbeeld het natuurpark Una 30 km voor Bihac. Hij houdt zo van praten dat het lastig afscheid nemen is maar uiteindelijk heeft hij het begrepen, krijg ik twee klapzoenen en gaan we echt verder. Uitkijkend naar Pavo rijden we het park voorbij en voor ik het weet zitten we in Bihac centrum. De eerder opgezochte en via coördinaten ingegeven camperplek bestaat niet meer en we worden middels een opgebroken weg 10 km terug naar RaftCamping KIRO geleidt. Om 4 uur strijken we neder op het bovenste terras, zilvergekleurd door vliegende mieren en een kristal heldere rivier 5 meter onder ons.

Dinsdag 05 september 2017; Bihac – Kulen Vakuf:
Kiro is een mooie camping maar is het net niet, te ver van Bihac en te weinig te doen als raften niet je ding is. In natuurpark Una ligt iets voor het dorp Kulen Vakuf een bijzonder mooie camping, aldus Camper contact. We moeten er 40 km voor terug, deels over dezelfde weg als waar we heen kwamen, maar de laatste drie mooie dagen in Bosnië willen we zo goed mogelijk doorbrengen.
Camping Discover Bihac ligt inderdaad midden in het natuurpark aan een bocht met een kleine waterval van de rivier Una. Er is niets te veel gezegd over de schoonheid van deze plek, het komt bij ons op nummer één zeker van Bosnië maar misschien wel van de hele Balkan. Het ligt zo afgelegen dat er geen banken zijn en nu blijkt dat we net te weinig BAM-en in huis hebben. De camping eigenaar heeft geen pin en stelt voor de volgende morgen tussen 8 en 12 uur bij het postkantoor in Kulen Vakuf geld te gaan halen, we moeten vroeg zijn want er is en beperkte hoeveelheid aanwezig. Vandaag hebben we een rondje Kulen Vakuf gedaan, een op loopafstand van de Camping gelegen gehucht van misschien 200 inwoners, twee restaurantjes aan de rivier, een buurtsuper, een postkantoor annex politiebureau, annex gemeentehuis en natuurlijk zwerfhonden en katten. Onderweg daar naartoe hadden we alweer een witharig exemplaar meelopen en
hierdoor ook aanspraak met boer Loek (daar had hij een beetje van weg). Boer Loek had 7 jaar in Duitsland gewerkt van 1990 tot en met 1997, verdiende daar goed voor de familie thuis maar vrouwlief zag te veel gestrande huwelijken en sommeerde manlief thuis te komen. Nu leven ze een simpel leven met veel zwerfhonden, katten een koe, kippen en ook een varken, die achter de gemeenschaps rug om in de winter gewoon gegeten wordt. Als we willen kunnen we hem een bezoek brengen, boven op de berg.
Op het terras in Kulen Vakuf kijken we uit over de Una die daar heel breed en heel ondiep is, vliegvissers staan tot hun knieën in het water en worden onderwezen. Op de weg terug naar de camping weet Ben een jonge Hongaar die in Amsterdam woont te vertellen dat wat je vangt weer terug gezet moet worden, dat het vissen onder begeleiding gaat en er geen weerhaken gebruikt mogen worden. Als we wat langer blijven gaat HC een cursus volgen alleen stopt hij alle vangst dan wel in zijn stiekeme emmertje.

Woensdag 06 september 2017; Kulen Vakuf:
We gaan wandelen want daartoe worden we continu uitgenodigd door alles en iedereen. Het is hier zo prachtig, rustig, vriendelijk, lieflijk, glooiend, sprankelend, knapperig, kwispelend dat we wel moeten!
Maar eerst kijken of we cash kunnen scoren, anders moeten we vandaag weg. Er is geen bank in Kulen Vakuf en ook geen ATM. Je moet je melden op het postkantoor met je girobetaalkaarten en als er geld is, kun je pinnen. En er is een maximum, hoeveel dat is, is onbekend, hangt af van de voorraad minus de som van de pensioenen en AOW’s die die dag uitbetaald gaan worden. Als je vroeg bent maak je een redelijke kans op een redelijk bedrag. We hebben gisteren de volgende openingstijden van het postkantoor vastgesteld:
08:00 – 10:00: geopend
10:00 – 10:30: pauze
10:30 – 12:00: geopend
12:00 – rest dag: gesloten
We liggen om 07:45 voor de poort en worden door de buurthonden in ons gezicht uitgeblaft. Om 08:00 gaat de toko niet open. Om 08:15 komt er een schattig omaatje aan gedrenteld dat direct voordringt maar wel lief blijft lachen. Om 08:20 stapt de postbeambte uit de bus die aan de andere kant van de brug over de Una haar halte heeft en drentelt bedaard, een half gevulde postzak over de schouder, de brug over.
Wat dat toch is met dat drentelen, ik weet het niet, maar in Kulen Vakuf lijkt het wel een lokale volkssport.
Zodra de beambte het kantoor betreedt, treedt alles tegelijkertijd in werking. Er lopen mannen binnen die de postzak wegen, leegstorten, de inhoud sorteren en percalificeren, de PC wordt opgestart, de klok gelijk gezet, de postzegels gelikt, de kaarten opgewreven en het omaatje ontvangt op vertoon van haar postwissel 275KM.
Dan zijn wij aan de beurt.
Spanning loopt op.
Gien laat hoopvol onze paspoorten zien.
De beambte negeert ze volledig, kijkt over de schouder van Gien naar een plaats ergens op de tegenoverliggende wand (op zich al vreemd, meestal kijken mannen juist naar een plaats ergens onder de schouder van Gien).
Er vormt zich een druppeltje zweet in Giens linker wenkbrauw.
Er vormt zich een druppeltje zweet op het voorhoofd van de beambte.
Ik sta te soppen in mijn sandalen.
Gien laat, opnieuw hoopvol, waar haalt ze het toch vandaan, haar bankpasje zien.
Daarmee blijkt ze de code gekraakt te hebben want de beambte pakt de pas en vraagt hoeveel wij willen opnemen. 350KM blijkt niet te kunnen, 300KM is max, ook goed!

Siegfried von Sigmund:
We wandelen de berg op, het is heerlijk weer. De herfst is het aan het overnemen en dat geeft een fantastische frissigheid aan alles om ons heen. Behalve aan mijn rug want daar zit de rugzak tegenaan die Gien normaal gesproken draagt maar nu ik omdat ik dacht: “Tja, nu zal ik hem maar eens nemen”, en dat had ik vanuit frissigheidsoogpunt beter niet kunnen doen. We slaan een weg rechts omhoog, slingeren wat en Gien vindt warempel weer een boleet, en weer een bittere. Stijgen verder in de richting van een boerderijtje en staan verbaasd oog in oog met boer Loek. Boer Loek heet eigenlijk Siegfried of Sigmund, daar zijn we niet achter gekomen, laat zich Siggi noemen en woont hier bovenop de heuvel, zijn heuvel naar later blijkt, samen met Esma, 12 honden, 16 katten, 10 schapen, 2 koeien en 20 kippen. We worden dadelijk uitgenodigd ons onder de levende - alom scharrelende have te begeven teneinde een kop koffie te nuttigen. Siggi spreekt graag een woordje Duits. Hij doet dat geestdriftig en volledig binnensmonds zodat zijn vocale uitingen als een fonetische Bratwurst tot ons komen. Hij lacht en vertelt, wij lachen en luisteren, zijn vrouw brengt Kornoeljesap (Cornus mas) en koekjes en koffie en melk. Het is een vreselijk innemende man, dankt zijn 65 gezonde levensjaren aan waar - de manier waarop hij leeft. Alles is medicijn. Hij laat ons Sedum eten, goed tegen kanker, Kornoelje is goed tegen suiker, notenlikeur goed tegen hoge bloeddruk, harde pruimen goed voor het poepen, maar de nog steeds niet opgeruimde mijnen in de directe omgeving zijn slecht voor alles. Esma zit er lachend bij. Ze spreekt geen Duits, maar snapt prima waar hij het over heeft. Ze roken zich het schompes maar hee, ze wonen in een levende apotheek, hebben nog nooit een dokter geconsulteerd, dus hoezo stoppen? We gaan samen pruimen plukken en hij vertelt dat hij in het dal de enige is met pruimen omdat hij zijn bomen in het koude voorjaar als enige met kampvuren beschermd heeft tegen de vorst. Als we vertellen dat wij op zoek waren naar Pilzen, loopt hij zijn woonschuurtje in en komt terug met twee paddenstoelenboeken. De aansluiting is compleet als hij eerst geïllustreerd vertelt over de morieljes die massaal in maart tegen zijn hellingen groeien, en ons vervolgens verbluft door te melden dat het nu een beetje droog is, maar dat het hier rond deze tijd normaal gesproken wemelt van de keizeramanieten. Ik maak een filmpje van het bedoeninkje en later nog een foto van Siggi en Esma. We wisselen contactinformatie uit en ik stel hem voor dat als hij binnenkort met overtollige kilo’s keizeramaniet zit, ik ze zal afnemen. Siggi begeleidt ons langs de grenzen van zijn aanzienlijke land terug naar het weggetje.
We lopen het weggetje verder af en hopen op een glimp van een oranje hoed, we glippen hier en daar het bos in maar bijna overal is het te droog. Als ik samen met Juul een goed ogend plekje exploreer, roept Gien ons en ik denk “ha, hebbes”. Gien staat midden op de weg en wijst op het bordje dat aangeeft dat in het gebied daarachter nog steeds mijnen liggen. Sjezus.