27 september 2017

Woensdag 20 september tot en met dinsdag 26 september 2017:

Woensdag 20sep17; Mombarcaro:
Vandaag naar Ceva met Flavio (Sergeano) en Elisa (Manuangula). We communiceren erop los. Dat gaat zeer van harte en minder van een leien dak, hoewel er daar best veel van zijn hier.
Flavio vult zijn gesticulato en Napolitaans aan met de 7 woorden Engels die zijn blijven hangen van toen ie nog een Flaviootje was:
- Very
- Good
- No
- You
- Yes
- My
- Friend
Elisa wordt niet geremd door enige vorm van gêne als het gaat om begrepen te worden, en schreeuwt en krijst net zo lang tot we snappen wat ze bedoelt of doen alsof.
Wij combineren zoals gewoonlijk onze luttele woorden lokaal met tot lokaal niveau uitgezakt Engels, Frans en Duits, en lachen veel en uitbundig om ontmoediging voor te blijven.
Voor de keren dat het toch niet lukt elkaar te snappen, Lisa uitgeput achterover in de kussens is gezakt, Flavio alleen nog maar zijn zevenwoordige mantra ‘Yes-very-good-you-my-friend-no?’ reutelt en het onderwerp kennelijk te belangrijk is om genegeerd te worden, is er gelukkig altijd nog het voortreffelijke Google Translate. De telefoon is onze beste vriend geworden, wie had dat gedacht, en geeft regelmatig opluchting die we dan gezellig gezamenlijk uiten onder het slaken van zuchten en uitroepen als ‘Ahhh’, ‘Ohhh’, ‘Ik dacht het al’ en ‘Yes no very good’.
Ceva blijkt een schattig provinciestadje, goed verzorgd, mooie straatjes, fijne markt en per dag meer reuring dan er in een heel jaar in Mombarcaro te vinden is. We doen inkopen, drinken koffie en nodigen L&F uit voor een aangeklede borrel die avond. Dat snappen ze eerst niet (‘Pickeled bubble?’ ‘Bolla in salamoia?’) en kijken elkaar schuw aan, maar we komen er uit.
Op de terugweg nog even langs onze op één na beste vriend hier, slager Moreno in Niella Belbo. We kopen de tweede helft van de koe waarvan we gisteren de eerste helft hadden meegenomen, krijgen applaus en een worst van de slager die zingend de deur voor ons open houdt, onze ruggen afstoft en bij wijze van extra service de auto van Flavio start en vast in de goede richting zet.
’s Middags langs de Azienda Agricola Abate in Bossolasco voor kaas. Onderweg komen we een aantal flitspalen tegen en kunnen we onze Italiaanse vocabulaire uitbreiden met het begrip ‘Strunz’. Dit begrip blijkt breed inzetbaar, wordt echter voornamelijk door onze tripgenoten gebruikt om situaties aan te duiden die om verontwaardiging, ontzetting, diep verdriet of geschoktheid vragen. ‘Strunz’ blijkt bovendien een onverwachte sleutel tot uitbundige hilariteit.
‘Strunz’ wordt toegepast als stopwoord, als we het even niet meer weten, als er een lange stilte valt, ter begeleiding van een wind, ter belediging van een politiek tegenstander en ter ondersteuning van een ferme uitspraak.
‘Strunz’ kortom is ‘strunz’, later we het er niet meer over hebben.
In het winkeltje van de Azienda laten we ons op basis van een kunstig opgebouwd proeverijtje verleiden tot de aanschaf van 7 ruime stukken heerlijke kaas. Dat is bij elkaar een grote zak vol, gelukkig heeft mevrouw Abate alle brokken gevacumeerd aangeleverd anders was het behoorlijk strunz geworden.
Einde dag wordt gestart met een beste BBQ. Dat hadden ze toch niet verwacht. Die Italianen kunnen fantastisch koken maar van eten hebben ze geen verstand. Ik had dus de halve koe in voorbereiding, Gien had spiesjes gamba gemaakt en om te beginnen hadden we een heerlijk stukje tonijn. Daarbij natuurlijk brood, boter, sausjes van ‘de Fransche Winckel’ (Moreno), Giens mooie salade venkel/sinaasappel, zegt Flavio dat 1 gangetje meer dan genoeg is …
Dus toen hebben we alles in 1 gang gestopt en was iedereen weer blij.

Donderdag 21sep17; Mombarcaro:
Vandaag zijn we door F&L meegesleept naar Alba. Ritje van 35km neemt hier in Piëmonte al snel een uurtje of zo. Slingerdeslanger, op en neer, dwars door pittoreske dorpjes, langs onafzienbare hazelnootplantages en eindeloze wijngaarden schiet het allemaal niet zo op, hoeft ook niet, strunz.
Alba is nog steeds het welvarende stadje van 7 jaar geleden, waar in de straatjes en steegjes de tartufi met de porcini om je olfactorische aandacht knokken. In de etalages van de luxe winkels ligt merkkleding uitgestald tussen zoveel flessen merkwijn (Barolo, Barbaresco) dat het niet duidelijk is of je nu in het raam van een slijter of dat van een kledingboetiek je speeksel aan het verliezen bent.
We eten een ijsje, drinken een kopje koffie, kopen een rolletje WC-papier, drukken hier en daar wat af en rijden terug langs eindeloze wijngaarden en hazelnootplantages, dwars door pittoreske dorpjes, neer en op, slangerdeslinger.
We worden uitgenodigd voor de risotto van Lisa, en hoewel ik eigenlijk geen zin heb, accepteren we toch, voornamelijk omdat Gien mij duidelijk weet te maken dat we gezien de verhoudingen helemaal geen keuze hebben.
Het was een heerlijke risotto en daarmee een volwaardige bevestiging van de vriendschappelijkheden, morgen trekken we verder naar Cuneo!

Vrijdag 22sep17; Mombarcaro – Cuneo:
Het zit erop, Mombarcaro is een super mooie plek, een gezellig barretje met gezellig personeel en een superstel als beheerders. Elisa probeert ons nog te verleiden met zelfgemaakte Brioches en een voorruitzicht van lekker eten met hun vrienden, aankomend weekend maar het is goed weer verder te gaan!
Met drie verse Brioches voor onderweg en een dikke knuf verlaten we het terrein. Het wordt een korte rit naar Cuneo, 60 km, volgens Maps.me. Ons kennende maken we er graag iets meer van, van Strada provinciale sp554 naar autostrada A6 en na 10 kilometer weer terug naar de provinciale.
In Cuneo zelf doen we een 3 kilometer lusje omdat we de laatste afslag van de rotonde voor het centrum hebben gemist. Het kost wat meer tijd maar dan heb je wel een gratis plek, met elektra , waterloos punt en waterinname, helaas werkt laatstgenoemde niet. Dat het gratis is merk je aan het aantal bezoekers, we kunnen nog net tussen twee Fransozen inparkeren. Zodra we staan, halen we de fietsen tevoorschijn, gaat Juul aan de riem en fietsen we met een gevulde IKEA tas richting wasserette. Vanaf de camperplek fietsen we iets omhoog naar de straat waar, tot onze grote verrassing, een lift bergopwaarts gaat. Eenmaal uit de lift is het 5 minuten fietsen naar het grote plein midden in het centrum. De dame van de wasserette verwijst ons naar een selfservice iets verderop, sneller en voordeliger en tijdens het draaien doen we een biertje op het terras van Galimberty, de verzetsheld van Cuneo. Had hij zich ook maar wat tegen die astronomische prijzen verzet, het is even slikken, maar smaakt verder prima. De stad ziet er veelbelovend uit, straten met arcades, mooie gebouwen en kerken, we gaan het morgen allemaal nog wat beter bekijken.

Zaterdag 23sep17; Cuneo:
Gister de witte, vandaag de bonte was, deze keer zonder Juul. Die is vooraf ruim uitgelaten in het aangrenzende park, waar tomatenplanten groeien in de drooggevallen rivierbeding. Als de wasmachine zijn werk doet lopen wij door de Via Roma, een brede winkelstraat waar je alleen te voet mag komen, met een rijk beschilderde kerk, poep sjieke winkels en evenzo mooie restaurants. We beperken ons tot cappuccino met een nieuwe pan. Om 12:30 gaat het hele zootje dicht, halen wij de was weer op en verblijden onze viervoeter met onze aanwezigheid.
De zon doet hier aardig zijn best en daar kan ik op mijn luie stoel heerlijk van genieten.

Zondag 24sep17; Cuneo:
Wat een Fransen in Cuneo! Ik tel er wel 1000. En allemaal met een witte puist op weg van X naar La Douce of op weg van La Douce naar X alwaar men in beide gevallen formidabele zegeningen verwacht, het is ze gegund.
Vandaag ondernamen wij de volgende zaken:
- Juuls uitlaten door Gien
- Zwemmen in gemeentebad door Gien
- Ontbijt maken door HC
- Juuls uitlaten door HC
- Werken aan verslag door beiden
- Uitrusten
- Juuls uitlaten door beiden
- Avondeten maken door HC; hierbij ontstaat meestal een enorme zooi
- Zooi opruimen door Gien
- Juuls uitlaten door HC
Kijk, zo’n lijstje is altijd goed voor het zelfvertrouwen.

Maandag 25sep17: Cuneo – Col de Larche:
Richting Frankrijk via de Col de Maddelena, onderweg grote bergmarmotten, een lichte tik van een verkeersbord samen met een roedel (15) vale gieren aan de andere kant van de truck, in het bergmeer twee dodaars.
Vandaag aandacht voor Rom die een psychologische test bij de RLS heeft en voor Jip die met de introductie van de co-schappen begint. Jip appt dat hij het reuze naar zijn zin heeft, Rom meldt om 3 uur dat hij er niet doorheen is. Dan is het super strunz dat je niet even kan knuffen, gelukkig is er sociale media en kunnen we op die manier nog troosten en met elkaar contact hebben. Inmiddels staan we op een parkeerplek net voorbij de grensovergang (1974m), waar we nog net met zon een bergwandelingetje kunnen maken voordat enorme wolken en mistflarden strak om ons heen trekken. Het is in hoofd en hart een beetje herfstig, hoop dat morgen de zon weer schijnt.

Dinsdag 26sep17: Col de Larche – La Breole:
Vanmorgen werden we wakker in een wolk. Een erg klamkoude wolk en aangezien we alle ramen hadden gesloten om de warmte een beetje binnen te houden, de Webasto doet het immers niet, strunz, zagen we onze nachtelijke adem langs de wanden omlaag lopen en als druppels aan alle mogelijke uitsteeksels hangen. Het was zo fris dat ik voor de ochtendurinade helemaal op zoek moest naar mijn pipi.
Gauw keteltje voor Gien opzetten en daarna voor de thee, scheelt toch al snel een graad of 2, Juuls bij ons in de huiskamer uitnodigen, die straalt ook zeker 1 graad extra uit zodat er rond 08:30 een behaaglijke 13o heerste.
Na ontbijt op weg naar tja, we kunnen moeilijk kiezen. Allerlei aspecten hebben effect op onze motivatie, nu meer dan ooit. Onze mannen, vrienden en familie, het weer, de fase waarin onze onderneming zich bevindt, de technische staat van Griet, onze voorzichtig gestartte voorbereidingen om weer fatsoenlijk in de maatschappij te gaan deelnemen en het seizoen om de belangrijkste maar te noemen. Gisteravond uitgezocht dat we op de Col slechts 1274km van huis zitten, tevens dat als we nog een stukje Bretagne / Normandië mee willen pikken, dit al vlot kan oplopen tot ruim 2000km. Wat willen we?
We besluiten in eerste instantie alle opties nog open te houden en rijden naar La Breole in de buurt van Lac de Serre Ponçon. Daar staan we nu op een keurig plekje aan de rand van het keurige dorpje langs de D900.
In La Breole is een fromagerie gevestigd, een hele mooie en Gien moest even kijken. Alleen maar even kijken. Jamehoela. Beetje geit, beetje schaap, beetje koe en zakje alweer vol.
‘Oh jee’, hoor ik een contentieuze volger denken, ‘Wat is er dan met al die Italiaanse kaas gebeurd?’. Een terechte gedachte/vraag, lieve contentieuze volger, waarop het antwoord luidt: twee brokken op, nog vijf te gaan.
’s Middags borrel met brood&kaas.
’s Avonds vissoep met kaas&brood.