19 september 2017

Vrijdag 15 september 2017 tot en met dinsdag 19 september 2017:

Vrijdag 15sep17; Mombarcaro:
Mombarcaro ligt dus op een heuveltop. Meer precies, bovenop de hoogste heuvel van de Piëmonte, 896m BAP. Dat klinkt niet erg hoog, en dat is het ook niet zolang je boven blijft. Zo gauw je je van de top af waagt, slaat het noodlot toe. Je bent je potentiële energie aan het verspillen in een tempo dat onwaarschijnlijk lijkt, en pas op het moment dat je het weer moet compenseren met de noodzakelijke kinetische energie, besef je waar je aan begonnen bent. Zeker als je de fiets had gepakt. Dat met die fiets lijkt sterk op hoe het met vertrouwen werkt, alleen dan andersom. Je zoeft, gedragen door de zwaartekracht richting Niella Belbo een paar honderd meter lager, realiseert je onderweg dat je een catastrofale fout aan het maken bent, begint aan je remweg te werken die ook al veel langer is dan normaal. Eenmaal stil gevallen kijk je een tikje beteuterd achterom om vast te stellen dat Mombarcaro nog slechts een schimmig silhouet is aan het einde van de onmogelijk steile kronkelweg die je zojuist naar beneden gesuisd bent. Gien staat naast je te gienegappen.

Zaterdag 16sep17; Mombarcaro:
Boodschapje in het lokale Mercatortje dat aan de andere kant van het dorp ligt. Het hoogteprofiel van deze onderneming van ongeveer 1,6km ziet er als volgt uit:
- 200 meter stijgen met 10%
- 1000 meter dalen met 8%
- 400 meter dalen met 10%
- 400 meter stijgen met 10%
- 1000 meter stijgen met 8%
- 200 meter dalen met 10%
Al met al 140 hoogtemeters te overbruggen (Jobert graag even verifiëren) ; we nemen de Honda!

Zondag 17sep17; Mombarcaro:
Ik had er al eens over(heen) gelezen, ik weet niet precies meer waar of wanneer maar waarschijnlijk in een stoer verhaal van Hemmingway of zo.
Voor de hand liggende setting: De held, gezeten in een afgelegen grauwe bar aan de rand van een dorre woestijn (of van een kolkende rivier of van een stroperig borrelend moeras, dat maakt voor deze scene even niet uit) overdenkt zijn volgende stap, bestelt een driedubbele Fernett Branca en begint zijn revolver schoon te maken. Ja, daar lees je normaal gesproken overheen. Met een beetje geluk sla je het op ergens in een geheugenneuron in de derde subkwab onderin rechts, maar daar blijft het meestal wel bij.
We zitten dus in de bar aan de rand van de kloof die het dorp scheidt van de rest van de Pëmonte en terwijl ik mijn volgende stap overdenk, dwalen mijn ogen af naar de plank boven de toog. Hee, een fles Fernett Branca. Waarom klinkt dat nu zo bekend? Had ik dat nog ergens in een geheugenneuron liggen, moet bijna wel, wat een geluk. Ik bestel een dosis, doe voor Gien een glas Ponsch, gezellig zakje chips er naast en ‘Santé’. “Nou, lekker wel die Ponsch.” lispelt Gien, terwijl ik probeer het groenige kwijl binnen te houden dat de eerste sip Fernett mij spontaan liet opboeren. “Ja, ehh, ik moet geloof ik even wennen.” geef ik terug en neem nog een sipje. Zelfde reactie, aangevuld met hevig trillen van bovenlip waardoor het glaasje niet meer te sturen is. “Hoe is die Fernett, laat mij eens proeven.” vraagt Gien. Gul geef ik mijn glaasje af en Gien neemt een ferme slok. “Gatver, wat is dit smerig zeg, dit is denk ik het smerigste drankje dat ik ooit gedronken heb op die keer na dat je me formaldehyde hebt laten drinken omdat je dacht dat ik een keelontsteking had.” bevestigt Gien accuraat mijn eerste bevindingen. Gelukkig heeft Gien het glaasje bijna leeg gedronken en kan ik nadat de eerste symptomen verdwenen zijn, de rest direct in mijn keelgat gieten waardoor ik niets hoef te proeven.

Maandag 18sep17; Mombarcaro:
In Niella Belbo hebben we schattig Tabernalletje gevonden alwaar we op advies van mevrouw Tabernall over gegaan zijn tot de aanschaf van een potje meubelimpregnant en een kwast maat 2. Beide investeringen zullen in combinatie worden gebruikt om de zwamstokken 001 tot en met 004 te conserveren zodat we ze met een gerust hart aan onze nalatenschap voor de jongens kunnen toevertrouwen. Wat zullen ze opkijken, de schatten, als zich daar plotseling vanuit het niets een setje prachtig gedecoreerde en geconserveerde zwamstokken in de erfenis blijkt te bevinden, geoogst, ontworpen, gedecoreerd en geconserveerd door hun eigenste Poesh die nu dood is. Ha, ik had die gezichtjes wel eens willen zien. Maar goed, dat kan helemaal niet want nu heb ik het al verklapt.

Dinsdag 19sep17; Mombarcaro:
We voelen ons hier in Mombarcaro helemaal een beetje thuis. Dat gevoel wordt niet in het minst veroorzaakt door Sergeano en zijn vrouw(tje) Manuagula. Ze staan al sinds juli in de achterste hoek van de (kleine) stelplaats met hun licht gedateerde Frankia en zijn feitelijk onze buren. En daar zit het hem in. Het zijn topbuurtjes, net als in Santpoort. Gelijk al toen we aankwamen vroeg S of hij ergens mee kon helpen, kwam vrijdag bezorgd met een apparaat aanlopen toen ik een beetje stond te twijfelen bij de elektrapaal, heeft gisteren geassisteerd bij het legen van onze strontpijp (dat alleen al is een lintje waard), het is net een kruising tussen Nor en buurman Jan, een Norjan. Als hij in de schemering zijn capuchon opzet, en een klein beetje gebogen de paal in het slot gooit, lijkt ie ook nog op Jan, of op een oude Nor maar dat weten we nu nog niet. En zojuist heeft Man, nou ja, toeval bestaat niet, gevraagd of we morgen met ze mee willen naar de markt in Ceva, waarbij ze ons en passant potjes met zelf ingemaakte heerlijkheden in de openstaande armen duwde. Wat een liefies!