15 september 2017

Donderdag 07 september 2017 tot en met donderdag 14 september 2017:

Donderdag 07sep17; Kulen Vakuf:
Een natte dag, de camping is, op de fietsende Zwitsers van Jajce, een Oostenrijks stel uit Salzburg en wij, leeggelopen. Het is een dag van lezen, schrijven en een paddenstoelenstok zoeken. Op de fiets door de miezer richting dorp Martin Brod opzoek naar een hazelaar, want volgens Carluccio (de paddenstoelen goeroe) levert deze mooie rechte stokken met een fijne vork aan het eind. De fijne vork is geen buurman maar het instrument om een (ratel)slang te klemmen zodat deze je tijdens je wildpluk niet in de kuiten kan grijpen. HC, ‘woudman’, heeft de juiste tak gevonden, kaal gehaald en als hij goed droog is krijgt hij versiersels en gaat in de olie of liever bijenwas. Nog even wat fruit en bakpoeder voor de pruimentaart bij ‘zij-van-de-super’ en gauw terug naar onze heerlijk warme en ruime Griet. Bij gebrek aan internet levert Jur het recept voor de taart en transformeert ‘woudman’ in ‘bakman’.
De taart is heerlijk, edoch wat veel en ietsje klef, de Oostenrijkers vinden hem heerlijk, de fietsende Zwitsers zijn hem stiekem gepeerd.

Zwamstok001: Hazelaar. Zoals de oude Kulen reeds wisten; gezonden stokken laten zich niet zoeken, gezonden stokken dienen zich aan. Een stok dient zich aan zodra de vinder rijp is voor de aandiening. Zwamstok001 diende zich aan in de druil tijdens de fietstocht naar Martin Brod, halverwege de mislukking daarvan.

Vrijdag 08sep17; Kulen Vakuf:
Hans had vannacht een briljant idee en deze morgen gelijk maar tot uitvoer gebracht. We gaan namelijk vandaag met taxi naar Bihac, schuurpapier een houtbrander voor de paddenstoelenstok, stof en boodschappen zijn nodig en een kijkje in de stad is leuk. We zijn matineus en om 10 uur spreken we af. Wachtend op onze vervoerder hebben we een geanimeerd gesprek met de eigenaar van de camping en zijn jonge medewerker. Twee jonge katten kroelen rond onze benen en de grote bruine labrador doet eveneens een poging. Juul kakt nog snel even in de tuin met afrikanen, waar we niet mee hoeven te zitten, aldus de eigenaar die ons ter geruststelling een slok Slivovitsj aanbiedt. Wij bedanken, ruimen toch de drol op en stappen even later in de leer beklede 4X4 Jeep, van Hasan. Hasan is de man van de vrouw die de camping schoonmaakt maar voor we dat weten zijn we al bijna in Bihac, 50 km verder. Hij is verlegen en vind dat hij het Engels niet goed beheerst, eenmaal over die schroom heen ontpopt hij zich als een ware gids. Rijdt ons van de ene winkel naar de ander op zoek naar onze specifieke wensen, duwt het boodschappenkarretje en schakelt iedereen telefonisch in als hij het even niet meer weet. Hij laat ons de beschoten stad zien, een hele oude moskee, een, in de tijd van Tito, omver gehaalde kerk en een heel bijzondere plek van de oudste inwoners van Bosnië, waar hij ons trakteert op traditionele koffie met appelstooksel. Anders dan gedacht is Hasan geen gids maar grenspolitie met een inkomen van 500 euro per maand. Om zijn vrouw en zoon te onderhouden schnabbelt hij er een beetje bij als timmerman en in de wintermaanden jaagt hij op wilde zwijnen en herten. Zijn vrouw is afgestudeerd advocaat maar er is voor haar geen werk, daarom trekken veel gestudeerde jongen mensen weg en dat is erg jammer want het is hier prachtig. Daar is Hasan het roerend mee eens en dat is ook de voornaamste reden dat hij nog niet weg is.
Nadat we de tomaten uit de groentetuin van schoonmamma mochten plukken, zijn we om 6 uur weer terug op de camping en drukken hem het dubbele tarief in handen. Hij is ontdaan en wij ook, een hele bijzondere dag.

Zaterdag 09sep17; Kulen Vakuf:
Zwamstok002: Gele Kornoelje, gezonden tijdens de ochtendwandeling met Juul, licht, slank, elegant en doortastend.

Vandaag iets warmer dan gister, wisselend bewolkt. Stokken bewerken, broeken maken en truck ontstoffen. ’s Middags een wandeling, op zoek naar de oude stad en keizeramanieten, allebei niet gevonden. Wel fijn gewandeld, nog een stok erbij, veel kornoelje bessen gevonden en wilde zwijn sporen.

Zwamstok003: Gele Kornoelje, rolrond gaaf en sterk. Een stok met karakter, minder geschikt voor de beginnende verzamelaar moet deze stok je eerst leren kennen.

Zondag 10sep17; Kulen Vakuf:
Een recept gevonden om Kornoelje bessensap te maken. Terug naar de plek van gister gewapend met mesjes en zakken gaat HC voor de Sleedoorn pluk, voor het maken van sloe-gin, ik neem de Kornoelje en Juul zorgt dat wilde zwijnen uit de buurt blijven. Na een uurtje plukken en twee zakken vol gaan we voor de tweede poging, om de oude stad Ostrovica te bezoeken. De wegbewijzering, aanduidingsborden in het midden van een splitsing of na een te nemen afslag en afstandsborden van 200m waar het zeker 600 stappen betreft, bezorgen ons chronische verwarring. Wij zijn dan ook zeer content als we na dik 1,5 uur bergopwaarts lopen de aangeduide tocht van 2,5 km afronden bij een imposante burcht uit 1400. Mooi is dat niemand zijn best gedaan heeft een duidelijk pad aan te leggen, entreeprijzen te vragen of kramen neer te zetten er is dan ook in de wijde de omtrek geen toerist te bekennen. Wel een hoge, deels uit hout opgetrokken, toren van waaruit je Kulen Vakuf en de Una kunt overzien, het pad ernaartoe gaat via struikgewas, wilde zwijnenpaadjes en rotsblokken. De weg terug nemen we via Kulen Vakuf, met een kopje koffie en sjiwapsisjie op ons favoriete terras.
Zwamstok, 004, moet nog even vernoemd. Tijdens de heenweg zag ‘woudman HC’ haar lonken, een lange dunne, stekelige Robinia. Hij moest en zou haar hebben en ondanks haar verzet werd zij geoogst, gestript en ontstekeld, zij wacht nu op verdere behandeling.

Zwamstok004: Robinia. Flexibel, buigzaam, toch taai, oorspronkelijk als een vogel, de zoektop gehaakt als de bliksem heeft deze stok zich de bijnaam “Giendalf de Grijze” toegeëigend.

Maandag 11sep17; Kulen Vakuf:
Oude stad Havala ligt op de berg tegenover de oude stad Ostrovica. De oude stad Havala is met recht een oude stad, er staat geen huis, wat zeg ik, geen muur meer overeind. Zodoende werd ons bezoek aan de oude stad Havala er één die meer in het teken stond van het oude uitzicht vanuit de oude stad, en minder in het teken van een traditioneel kopje Bosnische koffie in het oude koffiehuis van de oude stad Havala. De gehele wandeling vanaf de camping en weer terug zijn we begeleid door een zielig kijkend hondje met korte pootjes. Het hondje was een paar weken terug door het baasje uit de auto gedonderd en heeft nog een tijdje de achtervolging ingezet. Ja, daar krijg je wel korte pootjes van, en dan ga je ook vanzelf zielig kijken. Gien heeft hem brokjes gegeven en toen was het beter.

Einde ochtend op de Honda naar Martin Brod, volgens de campingman ongeveer 8km, volgens de brochure 10km, volgens de Fransman 13km, volgens ons zeker 18km. In Martin Brod stroomt de Una door een grillig uitgesleten landschap van tufa (tufsteen?!), en stort zich over een breedte van tientallen meters spectaculair in smaragdgroene bekkens die een niveau lager liggen. De bekkens overstromen continu en braken opnieuw watervallen in de bekkens daaronder en zo gaat het door tot het water beneden vrolijk en kleurrijk verder kabbelt richting Kulen Vakuf. Mooi, de Una, zeker de bovenloop ervan, is de mooiste rivier die ik gezien heb.
Op de terugweg bij het marktje achter de moskee bood geschapt. Blijkt de kassamevrouw de schoondochter van Siggi&Esma te zijn. Dat treft want dan kunnen we ons hulppakket bij haar achterlaten. Pakket heeft Gien als volgt samengesteld:
- Geitenwollen vest van To
- Geitenwollen handschoenen van Ta
- Fles nep Pastis
- Fles Sambuca (waarom dat zo heet weet niemand, er komt geen vlier aan te pas)
- 2 T-shirts
- Koffiekopjes van Visoko
- Zonnelamp
- Onderbroeken van de markt van Jajce, ook die met het spinnenmotief, sorry Rom
- 1 paar sokken
We staan een uurtje later Griet klaar te maken voor vertrek van morgen als er een autootje stopt waar man-met-staart uitstapt. MMS blijkt zoon van Siggi die met de complimenten van paps twee zakken paddenstoelen overhandigt. Zo gaan dingen soms!

Dinsdag 12sep17; Kulen Vakuf – Materija (283km):
Vertrek uit Kulen voelt dubbel. Het is goed om weer in beweging te komen, de weg is het doel tenslotte, Kulen echter heeft ons hart een beetje gestolen en bovendien staat het hondje met de korte pootjes ons aan te kijken zo van “OK, dan ga ik gewoon met jullie mee, geef even een kontje, van mij zul je verder geen last hebben.” Gien jaagt het hondje weg.
In Bihac slijten we de laatste Marken, een uur later slechten we de grens met Kroatië en zijn terug in “Europa”. Weer 3 uur later rijden we Slovenië in en vinden rond 17:00 uur ergens op de hei een plek om te staan. Morgen verder.

Woensdag 13sep17; Materija – Cremona (388km):
Na de regenachtige dag van gister, start vandaag met een strak blauwe lucht en zon, heerlijk. We staan in het bos van Materija, omsloten door wegen, niet vervelend, want vannacht niets van gemerkt maar nu tijdens het loopje met Juul af en toe hoorbaar. In aanvulling van de paddenstoelen van gister ook nog twee enorme parasol zwammen gezien, volgezogen met regenwater dus lekker laten staan.
We zijn vroeg, dat is prettig want we gaan vandaag proberen Cremona, Italië, 390 km verderop, te halen. De grensovergang is ongemarkeerd en dichterbij dan verwacht en we worden gesommeerd aan de kant te gaan. Dat komt, zo blijkt later, omdat we op een vrachtwagen lijken. Paspoorten worden gecheckt evenals de groene(plastic) kaart, met ‘een prettige vakantie’ mogen we weer verder. Van provinciale weg naar snelweg, het verloopt allemaal vlekkeloos en met twee tussenstops zijn we rond 5 uur op de camperplaats in Cremona. Een grote parkeerplaats voor het rode kruis gebouw en het stadion waarvan een deel gereserveerd voor campers. Het gereserveerde deel ligt wat achteraf tussen geparkeerde auto’s. Omdat we niet direct zien of we GG daar kwijt kunnen, parkeren we haar op een rustiger deel een stuk verderop. Dit blijkt precies het deel waarop vrijdag de markt gehouden wordt. Het maakt niet uit, morgen gaan we weer verder.

Donderdag 14sep17: Cremona – Mombarcaro (219km):
“Cremonese nachten, geef mij Cremonese nachten, tralala …” zong Mireille Mathieu reeds, en ik snap dat nu wel.
We hebben besloten om speciaal voor Eer het violenmuseum te bezoeken. Dus op de fiets huppeta de Maps.Me volgen naar de Piazza Guglielmo Marconi. En wat blijkt: Cremona is een prachtige – goed onderhouden stad. Keioud ook, dat hadden we helemaal niet verwacht. Ligt aan ons of aan de PR-afdeling van de stad of aan beiden. Hoe dan ook, ogen uitgekeken zowel in als buiten museum. Amati’s, Maggini’s, Stradivarii voor vele miljoenen, moderne violen, enorme violen maar vooral veel kleintjes, een Duitse klootviool, violini’s, violona’s violetta’s en violandria’s, te veel om op te noemen.
We zijn Eer dankbaar voor zijn suggestie, en ook voor de door violen begeleidde sonate die hij samen met Ink ons deed toekomen:
“Cremona, I hear the mission bells above, Cremona, they’re ringing out our song of love tralala …”

Van Cremona naar Mombarcaro bleek een taai stukje weg te zijn, en dan met name de laatste etappe door de lieflijke Piemonte. Van Alba naar Barolo naar Dogliani naar Murazzano naar Mombarcaro 55km over smal en kronkelig steil asfalt al snel 1½ uur over gedaan.
Maar dan sta je ook koninklijk boven op de berg met uitzichten op de verre alpen rondom, de gaten in het wolkendek zorgen voor verschuivende verlichting zodat steeds andere dorpjes blinken in het heerlijke Langhe landschap.

Vrijdag 15sep17: Mombarcaro:
Ohoh wat een geluksvogels zijn wij toch. Zitten we aan de rand van dit fraaie dorp op 900 meter hoog uit te kijken op verlichte alpen in de verte. Dorp zelf uit 14e eeuw mooi gebleven en waar nodig mooi gerestaureerd. We wandelen er omheen, vinden geen zwammen maar wel de bar waar we koffie doen en de stelplaats betalen.