27 juni 2017

Dinsdag 20 juni 2017 tm dinsdag 27 juni 2017:

Dinsdag 20 juni 2017; Chianciano Terme – Tivoli:
Geen eekhoorntjesbrood, geen elektra en geen water.
We gaan naar Tivoli.

De photovoltaische elektra is gefikst (stand 64% bij vertrek, dat gaan we onderweg weer inlopen) de drukschakelaar van de waterpomp nog niet maar we zijn vol vertrouwen. Voor de cabine maken we gebruik van een verlengsnoer dat ik buitenom heb geleid en dat in een stopcontact van Griet geplugd zit, alles lijkt te werken.
De route is prachtig; Toscane gaat over in Umbrië gaat over in Emilia Romagna, en dan afslag Tivoli. Gelijk al waarschuwingen voor Max Hoogte en Max Lengte, gelukkig kennen wij alleen Max Verstappen en dus ligt Tivoli gastvrij voor ons open.

Vanmorgen de jumper van de MPPT, de Blue Solar Charger, die gebroken was, vervangen. We raken steeds meer thuis in de materie, maar het levert nog niet het gewenste resultaat. De waterdruk schakelaar is de geconstateerde boosdoener van het water probleem, waarschijnlijk moet die uitelkaar maar zover zijn we nog niet. Met een schroevendraaier op een schroef drukken en aan en uit zetten geeft vooralsnog het gewenste resultaat. Een blik op de meter vertelt ons dat het opladen niet gelukt is, het oplaadsysteem, de BSC, voelt erg warm maar gelukkig slaat de waterpomp wel aan.

OK, dus eerst eten.
Nog niet goed!
Weer eten, extra lekker deze keer met ijsje toe: helpt niet. We worden er een beetje wanhopig van, er gaat steeds meer kapot, we snappen er niets van en, erger nog, kunnen er weinig aan veranderen / verbeteren.

Misschien dat het zelf bedachte alternatief, een verdeeldoos in de cabine die in het woondeel in een stopcontact zit, te veel stroom trekt. Dat geconcludeerd hebbende moeten we dus zorgen dat het elektra probleem in de cabine opgelost wordt. Ik heb gezien dat de zekeringsbak losse panelen bevat die losgeschroefd kunnen worden zodat je er achter kunt kijken. Na een half uur is alles los, het meeste stof weggeveegd, zijn draadjes nagelopen en zekeringen geprobeerd.
Vroeg eten en ’s avonds Tivoli in. Tivoli is zeker de moeite van al onze ongemakken waard, een gevoel van Romeinse oudheid overvalt je als je de stad in wandelt. Op de resten van oude theaters zijn sfeervolle restaurants neergezet en straatjes met keitjes leiden naar oude Villa’s met enorme tuinen. Een omgang rond de stad met weids uitzicht richting Rome, een koel briesje vanwege de hoge ligging, wij snappen wel waarom die gekke Romeinen zich daar wilde vestigen.
Wij willen morgen graag een poging wagen deze mooie stad nog wat verder te ontdekken en de tuinen van binnen te bekijken maar daarvoor moet wel het elektra het juiste percentage hebben, 40 en daaronder is zeer slecht voor de accu. Bij thuiskomst blijkt de stand 63%, met een verlies in de nacht van 15 komen we aardig bij de kritieke fase en zullen we morgen moeten vertrekken, behalve als we walstroom kunnen vinden. Laat er nou een cafetaria naast de parkeerplek staan.

Woensdag 21 juni 2017; Tivoli:
HC heeft een slechte nacht gehad, met iedere blik op de meter, neemt zijn onrust toe, zet eerst de koelkast uit en midden in de nacht ook de vriezer. Om half 6 staat hij naast zijn bed om de cafetaria houder te vragen om elektra, helaas is die nog niet gearriveerd. Voordeel van deze vroege actie is wel dat we witte busjes het parkeerterrein op zien komen die in rap tempo hun marktkramen instaleren. Als we onze kabel bij de restauranthouder in het stopcontact mogen steken dan moeten we de camper verplaatsen. We besluiten niet op de eigenaar te wachten en de camper te verzetten, de eerste poging levert enorm protest van de marktkoopmannen, de tweede poging, samen met de inmiddels aanwezige eigenaar, levert geen probleem. GG aan de kabel en de meter loopt op, god zij dank. De waterpomp weer even een tik en een duw en ook die doet het. In korte tijd zijn we compleet ingebouwd door kledingkramen waar de vroege vogels, vooral vrouwen, naarstig in de hopen kleding, á 5 euro, lopen te graaien. Als ik dat zie moet ik ook even, een soort stompzinnig kudde gedrag waarin je hoopt een juweeltje voor bijna niets te vinden. Na 5 minuten komt het besef en taai ik af, doe nog wel een ronde over de markt die enorm is, naast kleding ook groente, fruit, vlees en vis verkoopt en de Parkeerplek en weg volledig bezet.
Vandaag is ook de dag dat Rom zijn her mag doen en tijdens de wandeling met Juul, (ongeveer het tijdstip waarop hij de beproeving moet doorstaan) scanderen wij luidkeels zijn naam door de straten van Tivoli. Al deze positieve energie sturen wij al lopend noordwaarts en komen uit voor Villa Gregoria. Geen geld mee en te hoge temperatuur voor een bezoek besluiten we later op de dag voor deze of de andere Villa te kiezen.
Terug op de camperplek belonen we de restauranthouder voor zijn elektra door het gebruik van een versnapering. Hans bestelt en ik doe toch nog een snel rondje markt en scoor zowaar een leuk en goedkoop stippeljurkje. Als ik terug kom meldt Coen dat hij morgen de strontpijp in de tuin van het restaurant gaat lozen. Ik vraag of de bier niet lekker is, maar dan blijkt dat hij net voor 20 euri elektra moest afrekenen, de vuile afzetters. Gelukkig loopt de meter wel weer op, maar nu laat de waterpomp het weer afweten, geen truckje werkt meer, volledig dood! Rom heeft ook nog niets laten horen en reageert niet op mijn whatsap.
Om half 5 gaan we naar Villa d’Este, we laten Juul thuis anders moet ze aan de muilkorf, en ondanks de misère zijn de Villa en de tuin echt genieten. Waterpartijen zorgen voor aangename verkoeling , de Villa zelf heeft mooie muurschilderingen en een prachtige uitkijk over de tuin en omringend landschap.
Terug bij de truck is de eerste gang naar de telefoon, Rom denkt aan een kleine kans, ik ga bellen en hoor een niet blije en niet overtuigde Rom, shit, 30 juni weten we meer. De elektriciteitsmeter geeft 100%, gelukkig die wel. HC gaat het eten voorbereiden en ik piel nog wat aan de waterpompschakelaar. Dat had ik beter niet kunnen doen want als ik na het eten per ongeluk de waterkraan openzet voor de afwas slaat de pomp aan. Dat lijkt in eerste instantie goed nieuws maar ik heb de drukpin zo opgedraaid dat de druk oploopt tot 5 Bar waar die normaal gesproken 2,5 hoort te zijn. Er volgt een ratelend geluid in de Webasto en daarna een hoge fluittoon, we proberen alles af en uit te zetten. Uiteindelijk draait HC een draad uit de waterpompschakelaar die acuut tot stilstand komt maar dan is er waarschijnlijk al wel iets vernield want van onderuit de truck ter hoogte van de Webasto loopt water met stralen naar beneden. Wij zijn in zak en as en vrezen het einde van de reis. Via google een webasto man in Penne gevonden, niet ver van het natuurpark dat we wilde gaan bezoeken, en schrijf hem een mail. Voorlopig maar met emmers aan de gang, hopen dat elektra zich goed houdt en dan morgen naar Klein Tibet in Nationaal Park Gran Sasso e Monti della Laga.

Donderdag 22 juni 2017; Tivoli – Castel del Monte:
We nemen opnieuw de Autostrada, ongeveer 130km, ongeveer 2,5 uren. Start rond 08:30 met 84,8% stroom. Hemel blauw, wolkenloos, 28C. Ik heb gisteren het verlengsnoer verwijderd, we zullen zien. Ergens halverwege zitten we op 95%, alles lijkt weer OK, we gokken het maar en gaan richting Castel del Monte (geen voorzieningen).
Direct na het verlaten van de snelweg, verandert de sfeer van het landschap, we stijgen door prachtige natuur, alpien karakter, gemengde bossen, niet te steil dus ook voor Gien goed te doen. We stoppen om boleten te zoeken, geen succes. Na circa 15km stijgen, maken de bomen steeds vaker plaats voor struiken in een veelbelovend landschap van bergen in de verte. Kleine schaapskuddes, vaak pas van dichtbij te herkennen aan een gekleurd kledingstuk van de herder, droge beddingen die beloven dat het er hier in andere seizoenen anders aan toe kan gaan, kleurige weiden, heerlijk!
Onze bestemming is ook heerlijk: een rustige P in de buurt van iets wat op het eerste gezicht een soort van refuge lijkt. Er staan 2 campers en een stuk of wat motoren. De plek bevindt zich op een enorme door bergen omgeven hoogvlakte, wordt ook wel aangeduid als “Klein Tibet”. Hoewel in schaal niet te vergelijken, snap ik wel wat bedoeld wordt. Het is een hele mooie plek, voor mij de mooiste van de hele onderneming tot nu toe.
’s Middags meldt Simone zich. Hij leidt toeristen rond in de regio, had ze zojuist hier voor een uurtje los gelaten en vroeg zich af wat Griet hier deed. We kletsen wat, en onze problemen komen ter sprake, Simone toont zich een praktische oplosser. Hij weet een plek waar we in Penne zouden kunnen staan als we de Webasto-man gaan bezoeken, een plek waar we in Vaste kunnen staan pal aan zee waar de Carabinierie ons met rust zullen laten en vraagt ons hem te bellen als er zich een probleem voordoet. Was iedereen maar meer Simone!

Vrijdag 23 juni 2017; Castel del Monte:
Vanmiddag om 17:45 uur stond er een oude groenteboer voor de truck die in de keuken van Griet zijn recept voor zucchini wilde komen koken. Ik heb hem in eerste instantie natuurlijk binnen gelaten maar naarmate het steeds duidelijker werd dat hij serieus van plan was om gepaneerde courgettes te gaan frituren, heb ik hem voorzichtig weer naar beneden geleid onder het uiten van dankzeggingen en met vermelding van het feit dat ik ook vind dat afspraak afspraak is echter dat Gien haar roes momenteel lag uit te slapen en dat dat dus een tikje lastig vol te houden was. Ik kom hier nog op terug.

Ik heb een hondskruid geplukt. Doe ik normaal niet maar er stonden er hier zoveel zo mooi dat ik het toch deed. En hij doet het super goed in een glas water, nu al twee dagen. Hij weet niet eens wat hem overkomen is, snapt niet dat het contact met zijn wortel(knolletje)s verdwenen is, floreert omdat hij merkt dat hij volkomen onverwacht kan beschikken over enorme hoeveelheden water. Daarover gesproken, wij niet! Afijn, genoeg, basta!
Vandaag hebben we de wandeling gemaakt die Simone ons voorstelde. Vertrek 09:50 van 1500 meter monter vals plat richting ware werk.
Om 10:10 gutste het hete zweet uit elke porie van mijn fraaie lijfje, gleed de Tim-pet (merk “Mon Frêre”) alle kanten mijn kale schedel af en bestreden 24 miljoen vliegen elkaar voor elke vierkante millimeter van mijn huidoppervlak. Maar prachtig, prachtig, prachtig. De hele vlakte werd overzichtelijk. Om 12:00 op hoogste punt (1725) met laatste draai naar het zuiden die zicht gaf op de wereld verderop.
Rond 14:00 terug bij Griet, besluiten we even neer te strijken bij de nering aan het begin van de stelplaats.
Stel je voor een houten hut van 15x8 met een waranda van 15x4.
Rond de hut opgesteld 24 BBQ’s van het type “maak je niet druk”, onderhouden door “Grillman”. Grillman is gekleed in een afritsbare oranje overall die vanwege de vetvlekken een eigenaardige glans heeft gekregen. Dat is fijn, want dan kun je hem herkennen tussen alle andere aanwezigen zoals daar zijn: klanten, grillers, dwaaltoeristen, Schnauzers, genodigden voor het Vespa-club-evenement 2017 enzovoorts. Je kunt hem trouwens ook ruiken, de basis bedrijfskleding van Grillman is mijns inziens beperkt tot één setje overall.
De belangrijkste dienst van Grillman is het aan de gang brengen en houden van alle BBQs. Hiertoe is Grillman uitgerust met een aan een fenomenale gasfles gekoppelde vlammenwerper merk Foekoejama, een wegwerpaansteker merk Foedji en een zware oranje lasbril merk Armani. Grillman monitort de BBQs met een voor zijn werkgebied ongekende professionaliteit. Zodra Grillman afnemende performance signaleert, blaast hij op zijn fluit (ja, die was ik inderdaad even vergeten te melden zojuist, hij heeft ook de beschikking over een zilveren fluit, merk Stradivarius), spoedt zich naar het gasflessenhok en tikt de geheime code in op de aldaar gereedstaande laptop. Als de code juist is, schuift de zware smeedijzeren deur opzij en kan Grillman zijn onderhoudskar starten om vervolgens het in gebreke blijvende BBQ-systeem van de nodige aandacht te voorzien. Gemiddeld genomen neemt het gehele proces minder dan 20 seconden in beslag en dat is ook precies hetgeen is opgenomen in de SLA die Grillman met de nering heeft gesloten.
De nering zelf is in feite een slagerij die er een even fabelachtig simpele - als fabelachtig succesvolle strategie op na houdt. De hoofdingrediënten zijn:
- Ga een stukje afgelegen zitten
- Doe dat op de mooiste locatie van Italië
- Verkoop mooi vlees voor redelijke prijzen
- Verkoop geen vis
- Voorzie in voldoende, authentiek ogende roosterinstallaties
- Huur Grillman in
Wij zaten daar onder de waranda. Ik had een stukje koe en een paar stukjes lam gekocht plus bier en wijn. Gut, wat zaten wij daar lekker. En leuk, van alles te zien, te ruiken, te proeven, te voelen. Mijn stukjes vee lagen lekker te grillen en we namen een slokje. Omdat er voor Gien niets te bikken viel, ging zij haar zinnen verzetten in de directe omgeving, en daar trof zij Gianbeppe.
Ik had eerst niets in de gaten, zat lekker te grillen, vetjes voor Juuls, slokje Montepulciano d’Abruzzo, lachen naar de buurvrouw, kijken naar de bergen, ruiken aan mijn oksel, die dingen. Maar toen ik tijdens het kijken naar de bergen even uit focus raakte, kwam er op kortere afstand een heerlijke vrouw scherp in beeld. Gien. “Wat een heerlijke vrouw.” dacht ik eerst nog, maar toen zag ik het. Ze lonkte naar een andere man! Ze kon het lonken niet laten!! De spetters vlogen eraf, ze was gevallen, gevallen voor Gianbeppe, gevallen voor de groenteboer. Ik kon mijn ogen niet geloven, Gianbeppe palmde mijn vrouw in, hij lokte haar mee naar zijn bestelbus, wat daar precies gebeurde kon ik niet zien, maar ik zag wel duidelijk dat Gien de bus weer uit kwam, heur haar volledig in de war, armen vol courgettes, paprika’s, uien, bleekselderij, peterselie, basilicum, knoflook, enzovoorts. Dat is toch niet normaal? Toch? “Wat is daar in de bus van Gianbeppe gebeurd.” wilde ik weten, en ja dat Gianbeppe ruim boven de 70 was en duidelijk last had van één of meerdere geriatrische aandoeningen, dat maakte op dat moment niets uit. Dus ik gooide nog een spiesje lam op de grill en ging zitten mokken. Dat doen mannen dan namelijk, ze gaan zitten mokken of ze wenden een pijntje voor, maar ik had geen zin in een pijntje want dan kon ik die Montepuls wel vergeten dus mokken was beter. Goed, dus Gien komt terug, ondertussen had Juuls per ongeluk de worst van de tafel van de buren geroofd, dus de discussie ging daar vooral over en toen was ik alles al weer vergeten. De Montepuls vloeide rijkelijk en Gien vertelde en passant dat Gianbeppe rond zessen bij ons courgettekookles zou komen geven.
Ook dat gegeven was ik al snel weer kwijt, vooral omdat zich op de grillvloer een eigenaardig tafereel begon af te spelen. De groenteboer begon zich namelijk te bemoeien met de grilltechnieken van de diverse grillers. Deze laatste groep voelde zich of grilltechnisch in het kruis getast, of zag zich enthousiast geplaatst voor een lokaal landelijk gebruik en wilde dit graag op de gevoelige plaat vastleggen. Het resultaat was een tamelijk verwarrende discussie tussen Gianbeppe, aanhangers van Gianbeppe en tegenstanders van Gianbeppe. De laatste groep leek aan sterkte te winnen, zeker ook vanwege de tegenvallende resultaten van het grillwerk van de groenteboer dat er voornamelijk uit bestond de verschillende te grillen onderdelen te bevoezelen met een vermoeid uitziend stukje groene peper. Wij lachen natuurlijk, beetje besmuikt, je weet nooit, maar uiteindelijk vrij en uit volle borst, vooral vanwege de gelaatsuitdrukkingen van hen die door de groenteboer in grillgijzeling genomen waren.
Om een uur of 4 gingen we terug naar Griet die al veel te lang alleen was.

Zaterdag 24 juni 2017; Castel del Monte:
Noppesdag, we hebben niets gedaan. Ook lekker.

Zondag 25 juni 2017; Castel del Monte – Capestrano:
Ons watersysteem werkt niet en daar gaan ze in Chieti hopelijk iets aan doen. Via internet een Webasto monteur gevonden en hoewel hij niet op de email reageert gaan we er maar vanuit dat hij ons maandag kan helpen.
We zitten in een natuurpark en om daaruit te komen ga je langs berg en dal, mooie plaatsjes, idyllische plekjes en uitkijkjes. Omdat Becker navigatie het niet doet hebben we, sinds we in Europa zijn, TomTom weer van stal gehaald die ons over het algemeen feilloos naar onze bestemmingen leidt. Anders dan Becker is dit systeem echter niet ingesteld op ons formaat en tot nu toe was dat ook geen probleem. We zijn bijna het park uit als we een weg op moeten die net zo breed is als GG en maar weinig ruimte laat voor passerende personenauto’s. Ik had nog de hoop dat het een eenrichting weg zou zijn maar die werd al snel de grond ingeboord bij de eerste, nota bene Nederlandse, SUV. We zitten daarna nog een paar keer in de berm, die overigens heerlijk naar Brem ruikt. Dat uitwijken bezorgt mij, helemaal als we aan de dal kant zitten, stress uitgedrukt in oeh’s, ah’s en korte zuchten, een knallende koppijn veroorzaakt door het willen samen knijpen van de stang rechts boven mij en uitroepen dat we echt niet meer opzij kunnen. Het helpt op zo’n moment niet als Coen zegt dat het allemaal wel meevalt. En het valt ook niet mee want na de laatst gepasseerde auto meldt HC dat de temperatuur abnormaal is opgelopen. Op het iets bredere stuk van de krappe weg, naast de geurende Brem zet HC de truck stil en giet de, gelukkig, meegebrachte koelvloeistof in de radiator. We laten GG even afkoelen en als we verder gaan blijkt na een lichte daling de temperatuur weer op te lopen. Rond de welgevormde neus van mijn liefste wordt het steeds witter. En wanneer we de grote weg opdraaien en in de verte een Benzinestation zien meldt hij met een diepe zucht dat we haar daar gaan neerzetten. In de bloedhitte staat GG op het ruime terrein van de selfservice als een onzindelijk kind koelvloeistof te lekken. In het restaurant, dat als dorpscafé fungeert, worden we vriendelijk geholpen door de enige gast die Engels spreekt en voor ons wat telefoontjes pleegt. Helaas het is zondag, geen autoservice in de buurt die open is, morgen pas weer. De vriendelijke dames achter de balie helpen ons aan koffie en broodje en vinden het niet erg als we een nachtje staan. Om de hoek een waterkraan en wc, dit redden we wel een nachtje.
Als we op het terras zijn bijgekomen en al mijmerend opsommen wat we al hebben meegemaakt komen we op het idee onze verzekeringsman te bellen. Meneer Aveco geeft raad en daad, adviseert de radiatorslang te checken en zorgt voor een afsleper. Het blijkt inderdaad een scheur in de aanvoerslang, dus als de afsleper komt, overigens met een veel te kleine afsleepauto, zonder slang en gereedschap, kan die weer terug en belooft ons morgen een reparateur.

Maandag 26 juni 2017; Capestrano - Vasto:
’s Morgens om 09:15 rijdt Leonardo van Sabatini voor. Jonge vent en hij spreekt Engels dus kan hij uitleggen dat hij de verkeerde radiatorslang heeft mee gekregen. Het is fijn dat we elkaar begrijpen. Op hoofdlijnen, luidt het plan van aanpak nu als volgt:
- Leonardo monteert verkeerde slang bij wijze van tijdelijke oplossing.
- Wij rijden in minicolonne naar de werkplaats van Sabatini in Scafa.
- Onderweg wordt na ongeveer 10km een eerste monitoring van de tijdelijke montage uitgevoerd. Afhankelijk van het resultaat wordt een definitief monitoringplan opgesteld.
- In Scafa wordt de zaak goed gefixt.
- Wij betalen.
- Wij vertrekken opgewekt naar Chieti voor de reparatie van de Webasto / drukschakelaar.
Dit plan is vervolgens ook uitgevoerd. De rekening viel erg mee, 160 euri, en er ging alleen al 20 liter koelvloeistof in!
Om 12:00 uur ronkten wij richting Chieti in het besef dat wij Griet zojuist een bypass operatie hadden doen ondergaan en dat alles goed was afgelopen.
Om 12:45uur bleek er in Chieti geen Webasto service punt te zitten, dit in tegenstelling tot hetgeen de Webasto dealer locator ons had doen geloven.
Om 13:00 uur bellen wij Webasto om deze informatie met hen te delen, zij bellen terug, wij besluiten hier niet op te wachten en vast naar ons alternatieve adres in Montesilvano bij Pescara te rijden.
Om 13:55 staan we voor de gesloten poort en hebben we de buurman bereid gevonden om telefonisch vast te stellen dat men nog in business is.
Om 14:00 uur zwaait de poort open en worden wij begroet door de bolbuikige Boliviaan Alberto.
Om 15:15 uur heeft Alberto de drukschakelaar gedemonteerd, ontdaan van “Calcifisialimentaro”, getest en er zijn vertrouwen in uitgesproken.
Om 16:15 zit alles weer in elkaar. De Webasto is kortgesloten en levert geen warm water maar we hebben weer druk en de kachel doet het ook weer / nog. Vooral over dit laatste resultaat spreken wij onze dankbaarheid uit terwijl we de vellen gestold zweet van elkanders ruggen trekken en in de daarvoor bedoelde container deponeren.
Om 16:30 hebben we betaald (60 euri), vuil water geloosd, schoon water ingenomen en vertrekken we op aangeven van Alberto naar de camping van Francavilla al Mare.
Om 17:00 uur hebben we alle spoorwegtunneltjes van FaM afgelebberd en stellen we verdrietig vast dat we niet bij de camping kunnen komen.
Om 17:05 hebben we besloten dat we dan maar naar Vasto gaan, naar de plaats die door Simone in de bergen aan ons is door gegeven. Geen voorzieningen, hebben we ook niet nodig maar zou na de spanningen van de afgelopen tijd wel even lekker geweest zijn, maar wel mooi aan zee, en gratis.
Om 18:00 staan we in Vasto, evalueren de dag en prijzen ons zeer gelukkig.

Dinsdag 27 juni 2017; Vasto:
Juul mag niet op het strand van Vasto. Gien trekt zich daar niets van aan en gaat gewoon wel. Niemand die er iets van zegt, ik kom nog niet eens halverwege de trap of ik word terug gestuurd. We mogen hier niet, maar verderop wel. Op het Mottogrossostrand. Wij op de fiets op zoek naar het Mottogrossotrand. Heet!, Heet! Ohoh wat heet. Strand nooit gevonden, wij terug naar Griet en door naar het haventje, vandaar naar het strand ff lekker gezwommen. We hebben niets tegen Juul gezegd.
Morgen iets verder zuid op zoek naar een wasmachine. We stinken en Gien krijgt de handdoeken niet meer schoon, om over mijn onderbroeken nog maar niet te spreken.