23 april 2017

17 april 2017 – 23april 2017:

Maandag 17 april 2017:
Rustig opgestaan, goed gebruikgemaakt van de douche gelegenheid, Juul een klein rondje. Haar buitenste teen van de linker voorpoot is ingescheurd, de bovenlaag is inmiddels losgelaten en het vlees daaronder zichtbaar. Navraag en toch niet helemaal zeker van een ontsteking doet onze eerste gang langs de dierenarts in Olhao.
De dierenarts stelt vast dat de nagel nog niet ontstoken is en verzorgt preventief de teen. Na twee dagen moeten we terug voor vervolg beleid. maar dat wordt lastig “ want” zo meldt HC “we zijn op reis”. De arts begrijpt het en schrijft een begeleidende brief in twee talen voor een vervolg bij een andere dierenarts. Bij het verlaten van de krappe straatjes in Olhao schraapt GG helaas haar linker bovenkant, preventief verband helpt hier niet!
Camperplek Sevilla rijd je aan via een groot terrein van kraampjes, ooit EXPO 92, nu 25 jaar later, reünie EXPO. In eerste instantie wordt ik niet blij van de entree, eenmaal op de plek blijkt een cultureel centrum en een mooi park vlak over de brug. Juul doet daar haar drol, die ik netjes opruim, en wij vergapen ons aan grote bomen en Plaza de Espana.
Terug op onze plek, zit Wil, schuin achter ons, voor zijn camper. We wisselen de temperatuurervaring, 36 graden om 18.00 uur en raken aan de praat. Wil en zijn vrouw Judith zijn hier voor een APK keuring van de Camper, ze komen uit Rotterdam en hebben een huis in de buurt van Albufeira. Wil Eleve is ondernemer en had een gevelreiniging en glazenwas bedrijf , nu runt zijn zoon deze en geniet Wil van het gepensioneerde leven. Na eten en de afwas zitten we buiten het enige zuchtje wind te pakken als Wil aanschuift, Judith zit met een druppel neus vanwege hooikoorts binnen, en verruilt hij onze koffie voor een fles Portugese wijn. Het wordt een bijzonder gezellige avond.

Dinsdag 18 april 2017:
‘Sevilla bij dag’ is te prefereren boven ‘Sevilla bij nacht’. Heeft te maken met het congres van schoonmaakploegen van de Spaanse Unie voor Schoonmaakondernemingen en Gemeentereinigingsbrigades dat elke maandagnacht in Sevilla wordt georganiseerd. Afgelopen nacht was het de beurt aan Oviedo om aanpak en strategie te presenteren. Voor details, zie verslag van 05 maart 2017.
Voor verslag van ‘Sevilla bij dag’, lees Gien:
Na een tumultueuze nacht van gierende banden, loeiende sirenes, zoemende muggen en rondspattend zweet een beetje vroeg en vermoeid op. Gebruikmakend van het vroege uur en de redelijke tempi na onze dagelijkse shot vitamine C en een rondje Juul, de fiets gepakt en Sevilla bekeken. Zij is als een pleister op de wonden. Wat een mooie stad en wat een mooie gebouwen zoals de Kathedraal en provinciehuis. Net als in Coimbra is het Universiteits gebouw een openbare ruimte, een oud statig gebouw dat zich als een museum laat bezoeken. Er wordt Filologie onderwezen en een van de zijvleugels staat vol met nieuw nagemaakt oude beelden uit de romeinse tijd. Via mooie binnenplaatsen met leuke jonge mensen doorkruis je het gebouw en kom je uit in het park waar gister Juul haar terrein heeft afgebakend. Daarover gesproken…. we zijn rond half 12 weer terug bij de truck. Volgende stop wordt El Coronil. Becker loodst ons met maar één verkeerde afslag keurig door Sevilla.

De held, de slagerin, de man en de postbode
Het meeste wist hij nog niet, de held. Hij wist bijvoorbeeld niets van zijn voorbestemming, had geen idee dat hij in de gaten werd gehouden en pulkte dus onbekommerd een snotje uit zijn neus zoals alleen onbespieden of degenen die onbewust van bespieding willen overkomen, dat doen. Sommige dingen wist hij wel; belangrijke en onbelangrijke dingen.
De held liep landerig terug naar zijn auto en pulkte dus onbekommerd een snotje uit zijn neus. Het was heet, hij had net een praatje gemaakt, hij was niet gekleed als een held, tenminste niet in traditionele zin. Zo had hij geen cape om, droeg geen masker en ook geen heldenhoedje. Toch zou je, als je beter keek, de held herkennen. Bijvoorbeeld aan zijn heldentred, zijn heldenogen, zijn heldenfluweligheid. Dan zouden je ook zijn heldenhaar, zijn heldenhals, zijn heldenhanden, zijn heldenhuid en zijn heldenhoektanden zijn opgevallen. Maar vooral toch zou zijn heldenhandelen je overtuigen, als je niet al eerder overtuigd was. Zijn heldenoptreden, zijn heldengedrag, zijn heldenhouding, zijn helden-doen-en-laten, zijn hele voorkomen ademde onmiskenbaar heldhaftigheid, zo zou je dan erkennen en je zou zeggen, “Gut, dat ik dat niet eerder gezien heb, wat een held!”.
Ik had de held niet herkend, stevende breed op hem af, opende mijn armen in een amechtig hulpbehoevend gebaar en vroeg hem de weg naar de supermarkt.
Daar had hij, held of niet, niet op gerekend, zoveel was duidelijk, en ook dat hij nog een beetje in zijn rol moest groeien. Ik had mijn vraag gesteld in een universele combinatie van verbaal (anglo-romaans) en non-verbaal (gebruikmakend van alle beschikbare lichaamsdelen en gelaatsuitdrukkingen) en held was hierdoor danig uit het veld geslagen. Echter zoals het een held In Statu Nascendi betaamt, werd er dra herpakt, en verblufte hij mij op zijn beurt door met plotseling en kennelijk voor hem ook onverwacht -getuige de tik in het linker ooglid- gevonden en opgezette guitige glimlach mijn gebaren na te bootsen, de set nog uitbreidend met technieken die mij op dat moment, vooral ook gezien mijn recente staat van verbluffing, volkomen onbekend voorkwamen. Dat moet hij gezien hebben, en met regelrecht heldenopportunisme ging hij verder. Hij begon er ook geluiden bij te produceren, en zelfs licht onaangenaam uit zijn mond te rieken, iets waarvan ik niet zeker was of dat bij de bewuste communicatie behoorde of debet was aan de reguliere staat van onderhoud van zijn gebit dan wel gevolg van zijn lunchroutine, het was per slot van rekening al 13:30 uur. De held maakte nu draaiende bewegingen met gestrekte armen en begeleidde dit met puffende geluiden waarbij zijn snor tussen zijn getuite lippen zo grappig op – en neer bewoog, dat ik in de lach schoot. Hij schoot meteen mee zodat wij samen lachten om onszelf en om elkaar en om de hele situatie. En we sloegen elkaar voorzichtig op de schouders en ik vertelde hem in het Nederlands dat we fietsen bij ons hadden, cyclistes si, en hij begon fietsbewegingen te maken en mij richting zijn auto te sleuren. Ik kreeg sterk de indruk dat hij of bezig was met een charmeoffensief, of dat hij zijn hulp aanbood om mij naar de supermarkt te brengen. Ik besloot tot het laatste, probeerde Gien, die tot dan nog steeds in de truck bezig was met stelactiviteiten, uit te leggen wat er aan de hand was, schoot een rugzak aan en nam plaats. De held zat nu helemaal in zijn rol. Trots reed hij door El Coronil, hier en daar toeterend, zwaaiend, groetend, en continu tegen mij ratelend. Ik had ondertussen besloten om Nederlands tegen hem te blijven gebruiken, dat kon tenminste één van ons verstaan. Hij wees de tandarts aan, de kliniek, het groentenverwerkingsbedrijf, kroegen, een Nederlander, en het huis van dees of geen. Om 13:50 stopten we voor de garagedeur die toegang gaf tot de lokale super mercado die tot 14:00 uur geopend bleek te zijn. De held gaf aan te zullen wachten om mij weer terug te brengen. Lijstje vergeten, maakt het uit, gewoon de slagerin vriendelijk aankijken, zelfs als ze, oeps, wat keek deze lelijk zeg. Een slagerin van 100 kilo schoon aan de haak, met overal plekken waar plukjes zwart stokhaar uitstaken. En wat een groot mes had ze daar in haar beide handen. In zulke situaties kun je het het beste technisch houden. Zo van “Nou, wat een prachtig mes heeft u daar, kunt u er wellicht een portie koeienbiceps mee afsnijden, liefst lateraal als het kan, het is om te sauteren weet u!”. Zoiets, alleen was mijn relevante buitenlands niet toereikend, dus wees ik en murmelde bedeesd “Dos este donde est por favor.” Volledige ontdooiing was mijn deel, plus een zak proteïnen van onbestemde oorsprong, en een lieftallige glimlach die mij nog tot ver na de kassa verwarmde. Bij de pulpo-in-blik schoot mijn held om de hoek en vroeg mij iets. Hij had kennelijk dorst gekregen in zijn auto want hij droeg een sixpack bier onder zijn arm. Ik kreeg de indruk dat ik een beetje op moest schieten want hij hinkte en schommelde tussen links en rechts, een combinatie die nog best lastig is, probeer maar eens. Bij de kassa kreeg de held de wind van voren, zo leek het, van de pronte caissières die allemaal voor die gelegenheid bij elkaar gekropen waren, zo leek het opnieuw. De hele tent was al donker en ik denk dat ze hem de schuld gaven van hun gekrompen pauze omdat hij zo nodig de held moest uithangen. Terug in de auto stel ik obligaat vast dat het erg heet is waarop mijn held alle raampjes open doet en de airco op stand Novosibirsk draait. Gien staat al op ons te wachten, had zich een beetje zorgen gemaakt de schat en wil weten hoe het was. Eerst mijn held de eer geven die hem toekomt. Plus een fles wijn die ik in de mercado fluks uit het rek trok.
Mijn held moet huilen, in de verte fluit de postbode naar een man.

Woensdag 19 april 2017:
Een goede nacht met nachtegaal en krekels.
Vandaag gaan we langs de dierenarts om de poot van Juul te laten beoordelen voordat we verder gaan. Juul moet geopereerd, de nagel moet er geheel af.
Een krap half uur na de operatie worden we gehaald, Juul ligt in de kleine behandelkamer op een handdoek op de grond. Nog helemaal in katzwijm maar volgens de arts met ongeveer 10 minuten weer bij, wij wachten nog even. Na 15 minuten gaan haar ogen open, daarna begint ze te hijgen als een molenpaard, te kwijlen en dan hoor ik darmperistaltiek, een enorme drol is het resultaat, ik slaak een kreet maar er wordt niet verblikt of verbloosd en voor ik het door heb heeft de assistente het bruine gevaarte verwijderd. Voor Juul werkt deze aanpak goed, anders dan het ongemak van de narcose had ze geen last van verlatingsangst. Heel langzaam komt ze op haar poten, wij krijgen receptuur voor de Farmacia, en behandelplan voor de aankomende week mee. Nelia krijgt onze hartelijke dank en een fooi voor adequate en snelle hulp.
Juul sleept zich naar de GG stort daar neer in de schaduw en gaat pas na 2 uur drinken, daarna gaat er bijna een heel blik in. Gelukkig!

Donderdag 20 april 2017:
“De afslag van Ubrique“ is in Spanje wereldberoemd en staat het in de Spaanse Wikipedia bekend als “De afslag die je niet mag missen”. Er is zelfs een spreekwoord over: “Wie in Ubrique de afslag mist, weet zeker dat zijn leven eindig ist!”
In het Spaanse leven spreekt men gewoonlijk over “de afslag”. Het gaat hier niet over vis, vlees of andere levensmiddelen, neen hahahhihaherghee driewerf neen, de afslag van Ubrique is een weggetje naar rechts.
En als je die mist, ALS JE DIE MIST, ben je de pisang. De sigaar, de penis, de slomo, de schlemiel, de sukkel, de sufkut de ja, ehh, ja, DE HC!!!
ALS JE DIE MIST, ben je getekend, gebrandmerkt, verdoemd, gewaarzegd, ontheemd, vermaledijt, vervloekt en aangewezen op ondersteuning door Andries Knevel.
Wij reden door Ubrique en misten de afslag.
Wij dachten nog zo van ach, een afslagje meer of minder, daar worden wij niet meer frigo of caldo van. Hoezeer zaten wij mis, hoe erg hadden wij het fout, hoe naïef konden we zijn enzovoorts.
Leescht den Gien ende huivert in bot ende vel:
Een mooie tocht door berg en dal doet ons Ubrique binnen lopen.
Wij misen de afslag.
Volgende afslag is geen optie, de daarop volgende drie afslagen zijn ook geen opties, veel te krap, aan weerszijde geparkeerde auto’s in straatjes van nog geen 3 meter breed. Er begint zich iets van paniek te ontwikkelen want het ziet er niet naar uit dat de wegen breder worden en bovendien lijdt de weg waarop we zitten alleen maar naar boven een oude stad in. Als ook de laatste afslag niets blijkt, staan we aan het begin van een zeker 25% helling, we kunnen geen kant op. HC drijft GG de helling op, ik zit met hart in de keel en twee handen op mijn hoofd mijn billen samen te knijpen. We hebben mazzel, denk ik nog als we boven zijn. Maar dan begint het drama pas echt. Boven aan de helling kunnen we links of rechts maar beide opties zijn wegen van voorgaande aard, krap en vol geparkeerd. Zelfs de draai naar een van beide kanten is schier onmogelijk. Ik eruit want HC begeleiden terug de helling af om iets te steken voor de bocht naar rechts. Getver, ik vind het allemaal maar niets, jaag de achterliggers de helling af en probeer vervolgens HC in GG een stukje naar beneden te begeleiden. Naar beneden gaat maar als HC naar boven wil, glijdt GG terug naar beneden. Voor zover de achterliggers al niet naar achter waren, gaan ze nu met gezwinde spoed. Poging twee mislukt weer, het ziet er niet goed uit, HC trekt wit weg, vraagt zich vertwijfeld af wat hij niet goed doet en komt tot de conclusie dat de bergstand ingeschakeld moet. Dat gaat goed, dat vinden de achterliggers ook en die rukken en masse weer op. Inmiddels is de hele wijk uit hun huis gestroomd en probeert iedereen ons van goed advies te voorzien. Niet allemaal even handig of goed, een daarvan zegt bijvoorbeeld dat we rechts verder kunnen, de oude stad uit. HC had zijn bedenkingen over het krappe stuk nog geen 20 meter verder maar de Spanjool was er zeker van en ik dacht dat het dan wel zou lukken. Dat was dus niet zo. Twintig meter verder staan we strak vast tussen muur en geparkeerde auto’s. Steken en draaien levert niet meer op dan nog meer schade aan de toch al gehavende rechterkant waarbij nu ook de tank gedeukt wordt. HC is er klaar mee, zet de motor uit en probeert een ieder die het horen wil, duidelijk te maken dat de geparkeerde auto’s weg moeten vooral die rode met een groene L, waar we ook al tegenaan zaten. De opstopping achter ons is gigantisch en ik heb nu al respect voor iedere Guardia die hier nog ruimte in krijgt. Na, ik denk een half uur (tijdsbesef gaat een beetje verloren als je gestrest bent) heeft een zeer resolute maar ontzettend vriendelijke Guardia de opstopping opgelost, hebben de bestuurders van de geparkeerde auto’s deze verwijderd en trekt HC resoluut GG van het muurtje een stevige deuk in de kist, een verschoven en verdraaide tankband en een losgeraakt zonnescherm achterlatend. Met de Guardia lopen we het vervolg traject en om de spanning te breken neemt hij ons mee naar de linkerkant van de weg alwaar een kleine ruïne met een kabbelend beekje, “es muy bien”. Hij meldt dat we door zijn gemotoriseerde collegae geëscorteerd zullen worden naar de camperplek. Ieder verkeersbord negerend komen we op deze wijze via ruime wegen op een nog ruimere Camperplaats waar we bijna op onze knieën gaan ter bedanking. Bijna weer stress als blijkt dat de waterkraan niet werkt. Na lezen van de site zien we dat hiervoor een munt gehaald moet worden bij het zwembad, dat en een rondje Ubrique centro met cervezas zorgt voor het bedaren van de gemoederen.

Vrijdag 21 april 2017:
Een stormachtige nacht, met dromen van terug glijdende trucks en windhozen met snelheden van 80 km/uur die de truck doen schudden op haar veren, zorgt niet voor de benodigde rust.
Tijdens de ochtend ronde van Juul, vliegt er boven mij een Gier of Arend en andere roofvogels van kleiner formaat. Ben er niet uit wat het is, Gier en Arend komen hier allebei voor, maar enorm is ie wel. Juul haar poot gaat iets beter maar ik zie ook een klein zweepje pus, dus ipv de huid verbeterende crème van de dierenarts smeer ik een klodder Betadine crème op het nieuwe gaas en verbind Juul weer en hoop met grote hopen, dat doet Juul ook.
HC doet een rondje truck en gaat achter de computer, ik ga een uurtje zwemmen. Het zwembad is een doolhof van gangen en trappen en voordat ik er eindelijk in lig ben ik een kwartier verder. Het is oude van dagen-uurtje en overal drijven, lopen of trappelen zeventigers en ouder op zwembanden of piepschuim zittingen door het water. Zoals alle zwembaden in het Spaanse is ook dit een 25 meter bad met 6 afgescheiden banen. De middelste twee zijn voor de wat kwiekere types en ik lig samen met een zeer uitbundig flapperende Spanjaard in baan 4. Het is een gezellige bedoening en en passant heb ik mijn beoogde hoeveelheid banen weer in the pocket.
’s Middags bezoeken we nog eenmaal de plek des onheils en verwonderen ons over het mooie oude Ubrique, met nog veel meer kleinere en steilere straatjes waar we nu gelukkig alleen lopend doorheen hoeven. Boodschapje bij de Mercadona en ’s avonds weer een heerlijk diner. Dat is nog niet aan bod geweest maar het eten is net zo lekker als thuis en dan heb ik het niet over de restaurantjes. Ondanks wat primitiever gereedschap weet HC er iedere avond iets super lekkers op tafel te zetten, toppertje!

Zaterdag 22 april 2017:
Van Ubrique leidt een ongelooflijk prachtige weg door een nationaal park naar Alcales de Gazoules. Het is ons gelukt Ubrique zonder verdere kleerscheuren achter ons te laten. Genoemde prachtige weg leidt door het bergachtige landschap en doet Gien soms verstijven van angst. Angst om neer te storten. En ook angst vanwege tegenliggers, die kennelijk de gewoonte hebben deze weg af te leggen alsof de duivel ze op de hielen zit. Maar dat is niet zo, nee, ze worden op de hielen gezeten door hun scheurijzerende vriendjes zodat het een heuse scheurijzerende kolonne is die de bergen in duizelingwekkende vaart doorkruist. Geen wonder dat Gien een bietje stress ervaart, zeker nadat we er eentje op een haar na met onze grille hadden opgevangen.
Onderweg koffie in de winderigste bar van het Iberisch schiereiland, en uiteindelijk op de camping van Alcazales de Gazoules tegen 22 euro de nacht door gebracht. We hebben twee keer water ingenomen, de drektank van binnen en van buiten gewaterstraald en onbeschoft lang gedouched.

Zondag 23 april 2017:
Eens zien of we in Algeciras kunnen komen vandaag, kijken of we de haven kunnen vinden, zien hoe dat gaat met al die mensen die hun diensten aanbieden, misschien een boodschapje, kijken of we Carlos kunnen vinden tussen LIDL en Carrefour, rustig zien hoe alles werkt, kijken of we een ticketje kunnen bemachtigen voor ergens midden van de week of zo. En dan een stelplekje ergens in de buurt …
Nou alles is gelukt en we varen morgen om 12 uur.
Ik moet er van naar de plee, en die was net zo mooi leeg en gesteriliseerd.
133 euro en Carlos heeft alles geregeld, inclusief overnachting in Los Barrios, aanrijdroute vanuit Los Barrios, de te gebruiken toegangspoort, douaneformulieren, Dirhams tegen redelijke koers, tickets, kadootje voor ons en spontane buikloop.
Shit, morgen varen we!