19 juni 2017

Woensdag 14 juni 2017 tm maandag 19 juni 2017:

Woensdag 14 juni 2017; La Spezia:
Italië is het land van scooter en motorfiets, in grote getalen rijden ze op en staan ze langs de weg, wij gaan ons daar ’s middags aan toevoegen. La Spezia centro ligt 5 kilometer verderop, ik zit achterop en houdt de mobiele telefoon met navigatie voor Hans zijn giechel. Alles crosst links en rechts langs ons, aan snelheidslimieten wordt niet gedaan en zebrapaden zijn leuk maar niet om voor te stoppen, heel anders dan in Spanje, Portugal en zelfs Marokko.
La Spezia is een stadje met haven, winkelstraat en verschillende pleintjes, in de schaduw van hoge gebouwen. Door de dame van de Toeristen info worden we gewezen op de oude Citadel boven op de berg, bereikbaar met lift, waar we via de oude muren een mooi uitzicht over stad en haven hebben. De lift is gratis de drie trappen naar de muur €3,50 pp maar het uitzicht is prachtig. Een heerlijk ijsje toe en dan met alle do’s en dont’s voor Cinque Terre terug naar de camper. Onze Franse buren, Chantal en Denis uit Fecamps, zijn daar vandaag geweest en brengen ons, onder het genot van een biertje, bij over wandelingen, afstanden, bus- en treinzaken. Als we bijna opgegeten zijn door de muggen gaan we in sauna GG proberen te slapen.

Donderdag 15 juni 2017; La Spezia:
Jarig Erik J en Guy van Egmond
Vroeg op, om de hoek de bus naar het treinstation van La Spezia. We mogen er niet in want Juul moet een muilkorf om. Ik doe of ik het niet begrijp en loop iets verder de bus in. Een oudere dame, net achter de chauffeur, probeert ons te helpen door te suggereren dat een uitgevouwen poepzak om de snuit van Juul ook wel als zodanig kan fungeren. Ze grut wat in haar tas en komt met een vrolijk wit plasticzakje met daarop honden pootjes gedrukt. Ik scheur het open en bind het provisorisch vast rond Juul haar snuit. De chauffeur is niet overtuigd, probeert nog een halfslachtige poging, zucht diep en laat ons passeren.
Van spoor 7 vertrekt de trein naar Levanto, het laatste Cinque Terre dorp is Monterosso al Mare. We besluiten, op basis van VVV-advies, reisverhalen en de temperatuur naar Vernazza, het ena laatste dorp, te reizen en vandaar via het kustpad naar Corniglia te lopen. In Vernazza een wandelkaart opgehaald en op advies via de hoofdstraat bij de Farmacia naar links de berg op. Het zijn, anders dan gedacht, allemaal kleine straatjes die middels trappen en onnavolgbare splitsingen omhoog voeren. Eenmaal boven blijkt dat we de verkeerde afslag hebben genomen. Terug naar de Farmacia en dan linksom i.p.v. rechtsom naar boven. Driekwartier stijgen en driekwartier dalen, op de top een hotel restaurant. Het is bloedheet met een vochtigheidsgraad van 60%, Juul doet de afstand drie keer met haar tong op haar tenen. In het restaurant vullen we het vocht aan en genieten van het uitzicht. Diep respect voor de bejaarde dames die schijnbaar moeiteloos deze tocht ondernemen.
Vernazza is idyllisch, de kerk met uitzicht in Corniglia ook maar de haven en het centrum van Riomaggiore vinden we het mooist. We hebben Manarola overgeslagen en zijn met de trein van Corniglia naar Riomaggiore gegaan. Daar gefrituurde vis uit een puntzak met een biertje op de stoep van de vistent genuttigd nadat HC en Juul een frisse duik in de zee genomen hadden. Om 2 uur staan we op het station in La Spezia, kopen een buskaartje en proberen dezelfde muilkorf truck nadat we zijn ingestapt. Deze buschauffeur is niet gecharmeerd van de geïmproviseerde muilkorf en sommeert hem af te doen. We mogen mee en komen tot de ontdekking dat we in de verkeerde bus zitten. HC vraagt na wisseling van buschauffeur in zijn beste Italiaans waar we zitten en hoe nu verder. Dit is een aardige vent en bij de bushalte waar we kunnen overstappen laat hij er ons met instructies uit. Het is op het heetst van de dag en we staan voor de bushalte op het asfalt weg te druipen, we besluiten niet te wachten maar terug te lopen. Coen heeft Maps.me geraadpleegd en het blijkt een half uur lopen. Rond 4 uur zitten we verhit maar voldaan aan het bier voor de camper.

Vrijdag 16 juni 2017; La Spezia – Firenze:
Vertrek rond 09:30 uit La Spezia. Ik ben een tikje wollig want een borrel of twee teveel gisteravond. Dat was om de muggen te verdrijven. Muggen houden namelijk niet van tonic, en al helemaal niet van gin and tonic. Uitzondering natuurlijk weer de Speziaanse tijgermug, die bleek er gek op zodat dubbel suf!
In Firenze zullen we een vriend van Bo-van-de-boot ontmoeten die ons kan helpen met Griets elektra-problemen. We weten niet wat er aan de hand is, maar de 24V contacten geven geen stroom, de snelheidsmeter valt geregeld uit, de cabineverlichting doet het niet, de brandstofmeter van de voorste tank doet het niet, de achteruitrijlichten doen het niet, de achterschijnwerper doet het niet de zonnepanelen laden extreem langzaam en de waterpomp is een eigen leven gaan leiden. Zou fijn zijn als we de oorzaak kunnen achterhalen en wegnemen.
Prachtig en snel over de E80 tussen Tyrreniek en Appennini door, linksaf Lucca voorbij, jammer, jammer, maar ja, we moeten keuzes maken, mengen wij ons rond 13:00 uur in het gloeiende verkeer van Firenze op zoek naar de stelplaats. Dat viel nog niet mee, maar uiteindelijk toch gevonden, alleen pasten we er niet op. Broeierig verder op zoek naar schaduw voor strategisch overleg. Smalle straatjes worden smaller, onverwachte balkonnetjes en dakgoten op roofrack hoogte, vreemde s-bochten, excentriek parkeergedrag van medeweggebruikers, het kost behoorlijk wat energie om Griet overal op de juiste manier doorheen te sturen. Gien vindt nieuwe stelplaats even ten zuiden van Firenze, wij op weg, en even later belt Bo dat het niet gelukt is iemand te vinden, hetgeen toch wel een tegenslag genoemd mag worden. Voor ons dan. Ondertussen is het kwik gestegen naar 38C en wordt het tijd voor afkoeling.
Voor de stelplaats aan de Via Scandicci zouden wij onder andere omstandigheden onze verwende neuzen opgehaald hebben, nu echter slaken wij zuchten van opluchting dat we passen en dat er water is. Na telkens 7 zuchten, mogen wij elkaar nat spetteren uit de waterslang van Scandicci. Het wordt een speels gespetter, we kirren en koetelen, splatsen en spleshen, sproeien en snuiven, woelen en juichen, dansen en springen, waterballet!
Vroeg eten en dan met de Honda naar de stad. WAT EEN STAD!!. Dit is de mooiste stad ter wereld, dat moet wel. Eerst het overzicht vanaf de Piazzale Michaelangelo, het is alsof je midden in een schilderij staat. Dan naar beneden via de Ponte Americo Vespucci naar de Piazza Santa Maria Novella waar we parkeren en vandaar lopen we rond en verbazen ons. De Piaza zelf met alle aanliggende panden, de Battistero, de Duomo, San Lorenzo en alles wat zich daar tussen bevindt. We hebben maar een uur of 3, ze zitten alle 3 in mijn top-50 van deze onderneming.

Zaterdag 17 juni 2017; Firenze – Chianciano Terme:
Na de water&prut-routine fluks op weg naar CT en na 4 kilometer staan we vast. Ik vond al dat de weg steeds smaller leek te worden en ik bleek gelijk te hebben. De Via Roma gaat over in de Via Scandicci en dan linksom de Via di Giogoli in. Als je “Giogoli” koekolt, kom je op “kleine aan aardnoot verwante peulvrucht”. We staan dus te wachten op tegemoetkomend verkeer voor een stukje pinda van circa 100 meter lang en 4 meter breed met aan het eind een haakse bocht waar zo’n spiegel is opgehangen waarin je eventueel naderend verkeer van om de hoek kunt zien aankomen. Dan weet je eigenlijk al genoeg als je in een truck van formaat Griet zit: foute boel, maken dat je wegkomt. Deze strategie werd bevestigd door de Italiaan die uit de Ritmo achter Griet geklauterd was. Op mijn vraag waar ik kon keren, antwoordde de man dat hij dat niet wist en dat verder rijden geen optie was. Fijn, en het was net zo lekker koel. De stroom auto’s achter ons zwol aan tot meer dan twintig, en tegemoetkomend hield het ook nog niet op, dus we konden even overleggen. Resultaat: Gien eruit en verkeer achterwaarts regelen tot voorbij zojuist gepasseerd afslagje, HC probeert de vrijgekomen ruimte te gebruiken om te keren of zoiets. Omdat het verkeer zich niet door mijn frêle vrouwtje liet regelen en omdat iedereen begon te toeteren en omdat mijn bloeddruk recht evenredig opliep met de temperatuur, besloot ik om Griet, vrijpostig als zij is, volledig de tegemoetkomende rijstrook op te dirigeren om vandaar de kronkel achteruit in te zetten. Niet iedereen was het met deze ingeving eens, een aantal automobilisti was het er zelfs enorm mee oneens, echter hou de Griet maar eens tegen. Het waren enerverende minuti, die qua spanningsboog konden wedijveren met Ubrique, zeker ook omdat waar in Ubrique iedereen probeerde mee te helpen, hier op de pinda iedereen uit was op eigen voordeel hetgeen het overkoepelende proces zo niet frustreerde dan toch in ieder geval vertraagde. Uiteindelijk vrij, knorde de Griet even later weer gezellig terug naar Firenze en vandaar via de Autostrada richting CT. Dat doen we via Montepulciano, je weet wel, van de Vino Nobile (maar ook fijne rosso, en zelfs de gewone d’Abruzzo is regelmatig niet te versmaden). Het gaat op en neer, van links naar rechts. Het landschap is prachtig, precies volgens de folder, elke cipres staat op de juiste plaats. Ik moet regelmatig terug naar 2!!, en eenmaal boven is het altijd weer uitzoeken hoe het dorpje “te nemen”. Montepuls (vrij naar Erik N) beschikt, geloof het of niet, over een parkeergarage waar Griet in past. Het contrast is ongelooflijk. Alles is ieniemienie, Montepuls zelf Middeleeuws van lay out, en dan hebben ze een mega parkeergarage. Afijn, we hebben geen vragen gesteld, gewoon gestald, naar boven gelopen, ons verbaasd over de onberispelijke staat van onderhoud, de pracht -, het filmische -, het pittoreske -, het fotogenieke van Montepulciano.
Boodschapje en verder naar CT: slinger, kronkel, draai, haarspeld, stijgen, dalen, krap krapper, krapst: Chianciano Terme.
Met pijn in hart, longen, nieren, sluitspier en amandelen, moet ik onder ogen zien hetgeen anderen voor mij wellicht reeds veel eerder onder ogen zagen, namelijk dat (het formaat van) Griet minder geschikt is voor een bezoek aan Toscane. Echter de camperplek hier in CT is prima, ruim, schaduw, water, lozing, rustig, geen muggen, we zijn zeer tevreden!!

Zondag 18 juni 2017; Chianciano Terme:
We staan aan de rand van een soort recreatiebos en tegenover een tussen bomen gesitueerd complex van allerlei gezondheidsinstellingen. Je ziet de gebouwen pas als je dicht bent genaderd. Dat komt door die bomen natuurlijk, maar ook door het geaccidenteerde terrein. Alles draait hier om het ultra gezonde water dat ze uit de berg tappen. Die berg moet er echt helemaal vol mee zitten, een soort waterberg dus, want het loopt overal uit, zit overal in, wordt door iedereen gekocht en verkocht en voor van alles en nog wat gebruikt.
Vandaag hebben wij als saluut aan dit heilzame water een rondje kuurhotel gedaan: Astoria, Excelsior, Grand Admiral, Villa Ricci, Bosco, Grand Terme, Acqua Sante. Onderweg niet de gehoopte cepes gevonden, noch enige andere vorm van fungaal leven, zodat we voor de maaltijd aangewezen waren op Agaricus bisporus uit de COOP.
Het was weer een vermoeiende dag …

Maandag 19 juni 2017; Chianciano Terme:
De financiële afhandeling van mijn vader blijkt, anders dan gedacht, nog niet afgerond. Via het thuisfront kregen we een brief onder ogen waarop een herinnering voor het aanleveren van inkomsten belasting, die ik bij mij weten allang digitaal had aangeleverd en betaald. Maar dat schijnt niet voldoende en moet met een F-formulier, ik maak geen grapje, bevestigd . Dus deze ochtend staat in het teken van contact met de belastingdienst, pfff het systeem.
Naast de belastingsjizzle de waterpomp nog maar weer eens uit elkaar gehaald en de zonnepanelen geschoond, ze werken allebei niet naar behoren en we zijn nu al twee dagen bezig met technisch onderzoek. Als we de pomp aan de praat hebben doet hij het net een dag en dan scheidt hij er ’s ochtends weer mee uit. Van de panelen hebben we het idee dat er maar een oplaadt. De accu wordt niet meer geheel gevuld en het laden in de volle zon gaat super traag, dit was eerder niet het geval. Wie het weet mag het zeggen!
Wasjes gedaan en een wandeling in het bos opzoek naar eekhoorntjesbrood, Morgen op naar !Tivoli, I lov it!