16 april 2017

Week 9, 13 april 2017 tm 16 april 2017:

Donderdag 13 april 2017:
Afgelopen zaterdag besloten dat we vandaag ‘De Onderneming’ zullen doorstarten. We hebben afscheid genomen van Tim en we hebben met een deel van de afwikkelingen kunnen helpen. Het gevoel is dubbel als we op 16hoven uit de bus stappen en Erik huggen.

Allianz heeft alles weer perfect geregeld en de vlucht verloopt voorspoedig, we zitten namelijk buiten gehoorafstand van onze Shoutzer.
Op Faro eerst Juuls ophalen. Die is best blij om ons te zien … Dan door naar P4.
Ons hart springt op als we van grote afstand kunnen vaststellen dat de Griet in ieder geval niet gejat is. Dichterbij komend lijkt alles in orde, niet scheefgezakt, roofrack in tact, ledbalk zit er nog op evenals hoorn en lift met ophoud. We lopen een rondje op aanraakafstand, slaken kreetjes (HC) en gilletjes (Gien).
We ontsluiten, draaien de hoofdschakelaars terug, gluren op accumetertje (94%) en stellen tot onze niet geringe verbazing vast dat de strontpijpmeter het weer doet. Niet te lang naar kijken, gewoon genieten van je eigen strontnivo!
Dan het moment waar we allemaal op gewacht hebben lieve lezertjes, jawel, op het draaien van de contactsleutel, brult de Griet als nooit tevoren. Ze leeft!
123 euro’s aftikken voor het verblijf op P4 en dan op weg naar Moncarapacho.
Het is donker als we voor het gesloten hek staan. Gien breekt in en komt terug met Dave uit Bristol, die simsalabimt de poort open et voila, arrivé.
Bier.
Chips.
Slapen.

Vrijdag 14 april 2017:
Het is een fijne camperplaats hier in Moncarapacho (M). Luxe voor ons doen, met water, lozing, douches, toiletten, wasmachine en stroom. De hond mag los. Naast de Bristollers staat er nog één camper, een Fransman.
’s Morgens op de Honda ontbijtschappen gehaald in een schattig overdekt minimarkthalletje. De gemiddelde lengte van de aanwezige Portugezen is ongeveer 115 cm en ze zijn allemaal super vriendelijk. Ik pas maar net in het broodhokje, rugzak moest buiten al af, en niet voordat de bebbelende vrouwtjes zich naar buiten gemurmeld hebben. Gutogut, wat is dit leuk, van pure blijdschap koop ik een hele kaas. En broodjes en eieren en als ze kaviaar en saffraan gehad hadden, maar goed, dat hadden ze niet gelukkig. 2 meter verderop zit de zielig kijkende vleesmijnheer in zijn vleeshokje te hopen dat die extreem grote vreemde man een koteletje af zal nemen. Nou, dat deed die grote man, en ook nog alle worstjes. De aanblik van de vismevrouw was naar mijn smaak in schril contrast met haar vak. Ze had een lieflijke oogopslag en een zacht amandelvormig gezicht met glimlachrimpeltjes, verzorgd taankleurig haar en een keurig postuur. Zeg nou zelf, niet het beeld dat je je voorstelt bij mevrouw Waasdorp, toch? Dus ging ik voor de dikste en grootste moot die ik zag. Ik kreeg korting om een kopje koffie te kunnen kopen.
Omdat het om ontbijtschappen ging en ik mijn boekje dus toch al te buiten was gegaan, knikte ik de peertjes, de kiwi’s, de kolen, de uien, de aardappels en de olijven slechts vriendelijk toe en verliet vrolijk fluitend het halletje.
Ontbijt in Griet en we beginnen ons te realiseren dat we werkelijk doorgestart zijn.
’s Middags met Gien de overige boodschappen gedaan in lokale supermarkt, ’s avonds BBQ.
Juuls blijkt een gescheurde teennagel te hebben. Ze heeft er vreselijk veel last van en likt en bijt en maakt alles nog erger. Gien heeft de naaimachine ter hand genomen en maakt wondenvelopjes van dweilmateriaal, maar Juuls snapt het niet, snapt alleen dat ze pijn heeft en volgt haar instinct om daar wat aan te doen. Helaas is haar instinct er een tikje uit gefokt en overdrijft ze haar zelfzorg. Hopen dat het snel beter gaat, anders moet er een dierenarts aan te pas komen.

Zaterdag 15 april 2017:
Vandaag is Ger K wel jarig, hij ontkomt er niet aan.
Opnieuw een prachtige dag. Strak blauw behalve waar zich een strak witte wolk bevindt. Heerlijke tempie, zuchtje frissigheid in het windje, heerlijk.
Met Juuls gaat het niet veel beter. Ze heeft de nagel er afgebeten, eronder zit nu een open wond. Ger (van Ard, samen Gerard) denkt wel dat dat beter is, toont ons ongevraagd het gezwel op de poot van haar hondje van vorig jaar september en gaat over op het vertellen van alles wat ze weet over alles. Ze wordt hierin aangevuld door Ard die er gezellig bij is komen staan en en passant uit de doeken doet hoe hij de moerbalk van zijn 4,5 meter uitbouw in Zoetermeer heeft behouden omdat dat toch niet uitmaakte maar dat hij voor de zekerheid wel de beertjes aan de voorzijde versterkt had. Ik gaf hem een compliment en dat had ik beter niet kunnen doen want Ard vatte dit op als een aanmoediging en ging onverdroten over op de beschrijving van een eerdere vakantie waarin hij en Ger met een opengewerkte Opel Record zich door Noorwegen gekeuveld hadden. Ik probeer initiatief te nemen en het gesprek een beetje om te buigen naar een meer gezamenlijk niveau, maar daar moet je bij Ard niet mee aankomen. Met het grootste gemak draait hij het door mij aangedragen snelwegdebacle in Duitsland –ik denk hoog inzetten, dan heb ik een kans- om en gaat het nu plotseling over de manier waarop hij zijn fiets altijd op de trekhaak bevestigt. De man is een virtuoos in eenzijdige gesprekskunde. Oh, daar is Ger weer, heeft bijeneters gespot, dezelfde die wij vanmiddag ook gezien hebben, en haar vader speelt mondorgel en zelf speelt Ger accordeon en aankomende week zullen ze doorreizen naar Coïmbra alwaar een internationaal samenzijn van muzikale mensen georganiseerd wordt en Ard meldt tussen neus en lippen door dat hij nooit zin heeft om af te wassen op dergelijke bijeenkomsten en Ger vult aan dat Ard wel een grijze roodstaart van een zekere dood gered heeft 7 jaar geleden hier niet zo ver vandaan. Ik heb op dat moment al ten minste 4 pogingen gedaan om te ontsnappen, maar ja, we staan bij onze eigen Griet, dus dan kan ik eigenlijk alleen het trapje oplopen en als ze dan gewoon blijven staan, tja, dan lijkt wegsturen de beste optie, echter zo gezegd niet zo maar gedaan. Uiteindelijk biedt Juuls uitkomst door, sacherijnig als ze is vanwege die nagel, het keffertje van GerArd onvoorzichtig in haar bek te nemen. Dat is schrikken ja, doet ze anders nooit nee, doei!
Het zijn lieve mensen.

Dave and May zijn ook leuk. Zij stellen zich op als waren ze de eigenaars van deze camperplek. Iedere nieuwe camperaar wordt door Dave ontvangen en uitgebreid geïnformeerd omtrent gebruik van douche; ”boiler aanzetten”, elektra, schoon en vuil water gebruik, wasmachine en de zelfplukmoestuin. Zijn vrouw doet vooral de komische acts die dit geheel begeleiden daarnaast is ze continue in de camper en kijkt tv. Ze zijn in Marokko geweest, klimmen nu langzaam terug en hebben veel tips and tricks. De eigenaars van deze mooie plek hebben we nog niet gezien, wel een van hun zonen en vandaag zijn vriendin, een bijzonder gastvrije en uiterst communicatieve 20 jarige die de pluktuin bewatert, de vuilniszakken verschoont en bij iedereen even informeert of ze het naar hun zin hebben. Het is een goede plek om weer in de reismodus te komen.

Zondag 16 april 2017:
1e paasdag is voor mij onlosmakelijk verbonden met Tim. Op 1e paasdag probeerde Tim altijd 17 eieren te verorberen. Dat gaan we herdenken!
Daarnaast is Inkje jarig, lang zal zij leven!
Voor vandaag hebben we een heuse to do list opgesteld:
- Opstaan (samen)
- Eten maken (HC)
- Juuls uit (Gien)
- Ink feliciteren (samen)
- Radio aanzetten (HC)
- Truck vloeistoffen controleren (HC)
- Witte was draaien (Gien)
- Nieuwe blouse maken van oude blouse (Gien)
- Coordinaten Viajos Normandie in Becker zetten (HC)
- Dit verslag afmaken en posten (HC)
- Eten maken (HC)
Je ziet dat ik het veel drukker heb dan Gien. En zo gaat het nu al dagen, puntje voor in de trommel.

We hebben last van de combinatie van twee algemeen voorkomende natuurkrachten.
De toenemende omgevingstemperatuur zorgt voor vervloeiing van alle soorten halfvaste polymere stoffen, waaronder de lijm op het dubbelzijdig plakband en op de achterzijde van de ruwe kant van het klittenband beide artikelen waarmee wij zaken aan Griets wanden gehecht hebben.
De niet aflatende zwaartekracht, onpersoonlijk, genadeloos en dodelijk als een virus, zorgt er vervolgens voor dat alles wat aan de wanden geplakt zat, loslaat en valt. Zo ook het koffertje van Yvonne&Alwin waarin we onze dierbare reis trofeeën bewaren. Gien heeft het koffertje ongeopend terug geplakt omdat ze de potentiele ravage niet durfde aanschouwen, het glazen geluksengeltje van Willemijn had er haar domicilie gekozen.
Dus dat moet ik ook nog doen. Afijn, alles voor het vrouwtje.
Ik zal het nu life openen, om te zien wat er met de inhoud gebeurd is. Ik beef een beetje maar OK, let op, ik maak het koffertje NU open …
Nou, dat valt erg mee. Het engeltje van Willemijn is ongeschonden, alle stenen zijn nog in tact, het busje met schelpen is omgevallen en er zijn wat schilfers van de paarlemoeren schelpjes gesprongen. That ’s it!
Gien is erg opgelucht, “Hè Gien?” “Ja Coen, ik ben erg opgelucht”.

Met Juuls lijkt het ietsje beter te gaan. Gisteravond heeft Gien, gebruikmakend van haar beruchte trial-or-error methode, een blaarpleister op de wond geplakt. Ik was een tikje cynisch, volstrekt onterecht naar vanmorgen bleek. Het pootje zat er nog, de pleister zat er nog, sterker, het hele beschermingshoesje zat er nog. Wordt vervolgd.

Toen we onszelf op 2 april in de bus van Erik aantroffen, waren we overvallen door onwerkelijkheid. Het voelde alsof de voorgaande 7 weken waren verdwenen, pats boem doorgetrokken in het vermaaltoilet van de tijd.
Vanmorgen werden we opnieuw overvallen door onwerkelijkheid. Het voelt opnieuw alsof de afgelopen periode, de dagen in Nederland, uit ons leven geknipt zijn, alsof we naadloos zijn doorgegaan op de weg die we afliepen. Al die emoties, al die concentratie, energie, alle tranen, alle lieve aandacht, elke gedachte, al de slapeloze uren, het gestolde besef van wat er gebeurd is, de zware gang naar Driehuis, niets van dat alles lijkt bestendig effect gehad te hebben. Het voelt vreemd en onterecht, een beetje alsof we naakt want zonder littekens -, zonder last verder gaan. En tegelijk dus ook bevrijd!

Morgen vertrekken we van hier met het volgende reisplan op de frontale cortex:
 Tavira; maandag - woensdag
 Sevilla; woensdag - vrijdag
 Cadiz; vrijdag - zondag
 Algeciras; zondag
 Tanger med; maandag

Goed, fijn, kussen van ons voor jullie allemaal. En voor Inkje 2 extra.