05 april 2017

Week 7, 27 maart 2017 tm 02 april 2017:

Maandag 27 maart 2017:
’s Morgens een fietspomp, verse broodjes en beleg bij diezelfde LIDL gescoord. Ook nu veel aanspraak vanwege GG, een Amerikaanse uit Vermont die toen ze klein was altijd met haar moeder in een motorhome heeft gewoond en Paul uit Nederland, die drie maanden watersystemen op popfestivals aanlegt en daarna de rest van het jaar door Europa reist. Hij ging nu de Vincentius route lopen, van Vila do Bispo naar Sines en weer terug, totaal 250 kilometer.
Volgende stop wordt Lagos, Becker ingeseind, coördinaten N 37.11590, W 8.67890 en 24 kilometer verder zijn we op een afschuwelijke camperplek. Een kale boomloze vlakte van twee voetbalvelden groot, langs een drukke weg, met een natte blubberige bodem en om 12 uur al 100 van die witte monsters. Hier was de P van de Lidl 10 keer beter bij. We besluiten de Truck neer te zetten Lagos stad te bekijken een nacht te slapen en dan gauw weer verder te rijden. De stad is een toeristische variant van Vila do Bispo, ligt aan een haven waar grote zeiljachten in rijtjes van drie naast elkaar liggen met een grote boulevard om al dat moois te bekijken. Naast de haven een baai met zandstrand en verderop rotskust waar de zee grote doorgangen ingeslagen heeft. Aan de overkant van de haven, bereikbaar via een loopbrug, een modern havengebied waar de zeiljachteigenaar zijn glaasje drinkt afgewisseld met wat minder sjieke stukken. Op een van die stukken staat een grote blauwe bus omgebouwd tot camper. HC besluit dat als die bus daar staat wij daar ook kunnen staan, het ziet er een stuk beter uit. Eerlijk gezegd heb ik niet zo’n zin om weer te verkassen maar laat de beslissing bij HC. We gaan en het blijkt een hele goede beslissing. We staan pal achter een duin op een illegaal terrein samen met een Brit genaamd Jeff, een Duits stel, een Frans stel Nicole en Gerard en een Duitse dame . Achter het duin de zee en naast ons een strandtent, hier kunnen we, als de Guardia civiel het ons gunt, een paar dagen staan. De namen van het Franse stel waren al zo snel duidelijk vanwege een hondenconfrontatie op het strand, ze zijn erg leuk en doen ontzettend hun best om Engels te spreken. Jeff is uit zichzelf de kennismaking aangegaan, ook op het strand met onze honden. Hij dacht dat ik Rom was, had de truck dus goed bekeken en een opening voor een aangenaam praatje gevonden.
’s Avonds kregen we eerst van Nicole en later van Jeff een briefje met tips, van de een over Marokko van de ander over deze omgeving, in onze handen gedrukt. Zo aardig!

Dinsdag 28 maart 2017:
Op de fiets Lagos in op zoek naar fietsventielen, deurstrip, strandmatjes, droogdoeken en polyurethaan kit. Man uit Helmond adviseert om een gooidoodchinees (GDC) te zoeken. Dat klinkt als onbegonnen werk, in de praktijk valt het reuze mee. Je zoekt een gewone chinees (GC) en volgt hem / haar en dan kom je er vanzelf. De GDC had ongeveer 2 miljoen spulletjes op voorraad, maar niets van wat wij zochten, dus toen heeft Gien zwemgogles en twee glazen gekocht. De techniekzaak even verderop had ook niets van onze gading dus daar hebben we gasflesjes voor het kookding-van-Ger gekocht. De fietsenmaker bleek zo klein behuisd dat we er al drie keer voorbij gefietst waren en toen vroegen we de weg aan de vrouw van de fietsenmaker, en die wees naar de overkant van de straat en toen zagen we het nog niet. De fietsenmaker zelf bleek uiterst vriendelijk en geslepen. Met een glimlach van oor tot oor en geruststellend brabbelend, een beetje van ‘utschi mão, sin carnão, obri donde est’, verkocht hij ons 5 ventielen voor 5 euro. Maar dat was inclusief vervangen van oude ventiel en opblazen van de band, en de lucht was gratis, zo bezwoer hij ons. Denk ik.
Terug op de camping was er een heuse opstoot. Iedereen stond rond de camper van Gerard en Nicole die tot boven de assen in het zand gezakt was. Gerard krabde wat op zijn reeds kalende achterhoofd en met zijn andere hand in de bilnaad, en Nicole deelde toastjes ongewis uit. De rest had een mening over het situatie en deelde die met elkaar. Toen we de kring binnen reden werden we met luid geklap en gejoel ontvangen want men verwachtte actie van de Griet. Zo gezegd, zo gedaan, de Griet werd ingespannen, en ondanks flink tegenstuur van Gerard die er werkelijk niets van snapte, was het in een oogwenk gepiept.
’s Avonds wilde men graag even stil staan bij deze spectaculaire reddingsactie, en dus was er een feestje. Reuze gezellig. 2x Engeland, 5x Duitsland, 2x Frankrijk, 3x Zwitserland, 1x Australië en 2x Nederland. Olijven, gitaren, pastis, wijn, van die dingen. Engeland en ik hebben ‘global warming’ plus ‘global aging’ in één elegante schets opgelost, ben alleen vergeten aantekeningen te maken, dus dat moet nog een keertje over, Duitsland heeft dingen gedaan met haar blokfluit waar nog jaren over gesproken zal worden en Frankrijk is vreselijk dronken geworden. Fun.

Woensdag 29 maart 2017:
Van de 30 gestarte deelnemers is Rom een van de 16 overblijvers, dag één overleefd! Wij zijn apetrots!
Uitgeslapen en een klein beetje katerig op, maar de strak blauwe lucht, zon en zee doet dit snel vergeten. Vandaag moet het lek gedicht en dit kan ook met siliconenkit. Ik ga op de fiets naar HiperChina voor kit en strandmatten en klein boodschapje LIDL, HC blijft met telefoon dicht bij de camper (lees Mifi ) om contact met Rom te houden.
Het lek gedicht en met mat op het strand, duik in zee en Juul gaat mee, dan roept HC van af het duin “Gien Rom is door”. Jemig wat een bikkel, met al die blaren het zwaarste onderdeel afronden, respect. Morgen moet hij zwemmen, met kleren aan whow.
Langzaam vertrekken onze nieuwe vrienden naar andere orden totdat alleen Suzanne, de Zwitsers en wij over zijn.
Terwijl HC het eten voorbereid, doet Suzanne in het avond zonnetje haar levensverhaal. Reizen maakt een hoop los in de mens.

Donderdag 30 maart 2017:
Vandaag is Groot-Sanitair-Dag. Strontpijp moet leeg, en schoonwatersysteem moet weer opnieuw behandeld en gespoeld en daarna moeten we nieuw water innemen.
Vooral spoelen is een langdurige klus. Omdat onze uitstroomsnelheid slechts 1 liter per minuut bedraagt, zijn we daar al snel 3 uren mee bezig. En we hebben dus een stelplaats nodig met de juiste faciliteiten. Daar zit er één van in Monchique (M).
Van Lagos naar M is ongeveer 30 kilometer. De laatste 15 daarvan gaan de heuvels in. We bezoeken M op advies van meerdere ontmoetsels. De route moet mooi zijn, stelplaats moet mooi zijn, M moet mooi zijn en het weer moet mooi zijn. De route is inderdaad de moeite waard. De lente zet nu echt door, de natuur doet haar uiterste best om aantrekkelijk te zijn, en dat lukt prima. Steeds meer kleuren in het landschap, uitbundige hellingen (maquis?), en het ruikt overal verrukkuluk. Opeens klinkt het “nu afslaan”. Ik schrik me een rotje maar weet net op tijd Griet naar rechts te dwingen, een (nauwelijks) verhard pad op. Inderdaad vinden we na 15 meter een zwaar vervaagde aanduiding dat dit de weg is naar een stelplaats. Kronkel kronkel omhoog in haar 3, gaat net, erg smal, erg bochtig en dan geheel onverwacht een poort waarachter een pleintje waarop een Duitse camper in overleg met monsieur Grincheux (https://www.google.nl/webhp?sourceid=chrome-instant&ion=1&espv=2&ie=UTF-8#q=monsieur+grincheux&*). Gien op oorlogspad, dan is ze op haar aantrekkelijkst maar tevens op haar gevaarlijkst, onder de poort door, mengt zich in het gesprek. Resultaat, Duitser moet vertrekken en wij mogen oprukken. Wat een wijf! Eenmaal geheel onder de poort door geronkt, stelt monsieur Grincheux echter vast dat we te groot zijn en dus ook moeten opzakken. Ik doe nog een flauwe poging, zo van ja, maar zonder lift zijn we maar 9,5 meter en dat past toch bijna in uw 7 meter plaatsjes, maar hij wil er niets van weten. We taaien af, we hoeven al niet meer, we hopen dat de berg instort.
Verder richting observatorium slaat de sfeer om en wij ook. We dalen weer af, laten ons verleiden tot een pizza in een twijfelachtige tent, en dan besluit Gien dat we naar Silves gaan, daar zullen onze kansen groter zijn.
De stelplaats in Silves is een teleurstelling. Rijen witte puisten langs de doorgaande weg. Ik moet aan mijn aquarium van vroeger denken. Mijn guppen kregen soms zomaar een dodelijke ziekte, witte stip. Achtje gedraaid bij de supermarkt, tweede keus in de Becker getoetst, en dat blijkt beter. Zeker niet top maar vriendelijke mensen en goede voorzieningen, voldoende voor nu!
Even later blijkt deze stelplaats zelfs de beste tot op heden. Rom, onze kleine stoere smurf, onze koppige bijter, onze eigenwijze doorzetter, heeft zich door de POST heen geknokt. Diep respect! We zijn zo ontzettend trots en blij, dat we het niet kunnen beschrijven.

Vrijdag 31 maart 2017:
’s Morgens bewees Silves een prachtig stadje te zijn.
Op weg naar het stadje, Juul mee dus door het aanliggende park, kwamen we langs de gemeentelijke piscina. Die had Gien opgeslagen en op de terugweg wilde ze even info inwinnen.

Terug bij camper gaat Gien zwemmen en ik aan de slag met zeeduivel en BBQ. Rond 6 uur worden we verpletterd door telefoontje van Ma.
Tim is dood …
Tim is dood …
Tim is dood …
Tim is dood …
Dood aangetroffen in bed, voor de rest is er niets duidelijk.
Het bericht ricocheert in Griet zonder aan intensiteit af te nemen.
We proberen het te begrijpen.
We proberen het te voelen.
We proberen het te duiden.
We proberen zinnige dingen te zeggen maar veel verder dan GVD kom ik niet.
En dan besluiten we afstand te nemen, springen we in de regelmodus, dat is makkelijk en veilig tegen de onmiskenbaar naderende overdosis gevoel.
Ik bel de verzekeraar (Aveco!!) en die gaat aan de slag met voorbereidingen voor eventuele repatriëring.
Dan door een zoutig waas de duivel grillen, om 20:30 zitten we onwerkelijk heerlijk te eten.
Tim is dood …

Zaterdag 01 april 2017:
Tim is dood …
’s Morgens melden we Aveco dat we zondagochtend met zijn drieën terug willen vliegen naar Nederland. Aveco behandelt onze zaak strak en professioneel.
Op de stelplaats nemen we afscheid van de Tukkers en van Arnold&Helma uit Apeldoorn. Iedereen is zo verschrikkelijk lief en behulpzaam.
We rijden naar Faro en regelen onderweg toegang tot een veilige parkeerplaats op het vliegveld. Ook hier is iedereen zeer behulpzaam. Griet kan blijven staan op P4 tegen gereduceerd tarief en we worden naar een winkelcentrum verwezen voor de aanschaf van een bench voor Juul. De rest van de dag brengen we door in de buurt van de praia de Faro, gelegen pal aan startbaan van de luchthaven. Training van Juul voor haar luchtdoop is begonnen.
Om 14:00 uur bevestigt Aveco de vlucht morgen naar Rotterdam.
Tim is dood …

Zondag 02 april 2017:
Tim is dood …
Om 13:45 landen we op 16hoven. Juul heeft alleen in het rustige stuk van de vlucht niet van zich laten horen vanuit haar bench in het bagageruim vlak onder onze zitplaatsen.
Erik pikt ons op. Om 14:30 rijden we op de A13 richting Tim.
Banaal onwerkelijk.
Tim is dood …