01 mei 2017

Zondag 23 april 2017 tot en met Maandag 01 mei 2017

Maandag 24 april 2017; Algeciras – Cabo Negro
Vandaag was de dag van het grote wachten! Om kwart over 7 op want iets gestrest, Juul uitgelaten en daarna boodschappen gedaan bij de LIDL, voornamelijk wijn en hondenvoer. Onze buren, Altaf en Jaqui resp. Schot met Indiaase achtergrond en Britse hadden ons gister ontmoet bij de ticket verkoper Carlos. Ze waren uiteraard gecharmeerd van de truck en we raakte in gesprek. Ze zijn reisgenoten, al 5 jaar met elkaar onderweg maar geen relatie, wel de halve wereld gezien. Mensen met veel humor en een bijzondere levensstijl. Hij een soort ADHD-er met een Indiaas uiterlijk en serieuze baard, die met iedereen contact legt, naar eigen zeggen alcoholist is en graag op weg is. Zij, qua uiterlijk een echte Britse, met een ongelofelijke hoeveelheid humor en een bijna fotografisch geheugen die zijn onrust gelaten verdraagt. We hadden een heel gezellige avond en besloten dus na onze inkopen bij de LIDL in konvooi naar de haven te gaan. Dat ging snel, misschien ook wel omdat we er de dag ervoor, op zoek naar het kantoor van Carlos, al waren geweest. Om iets over 10 stonden we bijna vooraan in de rij een uur vroeger dan Carlos ons had aanbevolen maar beter te vroeg dan … Om 12 uur zou de boot vertrekken maar pas tegen 2 uur mochten we inschepen. Alle vracht die in de twee voorgaande dagen niet kon vertrekken vanwege het slechte weer ging ons voor. Op de boot een stempel in ons paspoort gekregen en na anderhalf uur als eerste de boot af. Zo dat ging gesmeerd. We rijden achter Kitty aan een slinger weg af en komen bij een soort douane post. Wij worden gesommeerd terug te rijden, al snel komen de andere passagiers en iedereen wordt op de zogenaamde parkeerplek, voorbij een van de kantoortjes onder het afdak neergezet of staat daarvoor te wachten. In de tussentijd worden andere auto’s, vooral Marokkaanse, compleet gestript. Zo gaat de een na de ander, behalve wij, Altaf en Jaqui in Kitty, Sem met zijn gezin in een Toyota 4X4 , 4 Italiaanse mannen in een Renault en 5 motorrijders uit Tsjechië. Er ontstaat een band, gegevens worden uitgewisseld, verbazing en onbegrip gedeeld. Sem een Albanese Kosovaar had al een paar keer aangegeven er genoeg van te hebben en desnoods de veerboot terug te nemen. Toen hij uiteindelijk als een van de eersten mocht vertrekken, fluisterde hij mij toe dat 20 euro de trick was. We hebben het nog even overwogen maar waarschijnlijk deed het internet het weer want nog geen kwartier later hadden we allemaal ons bewijs in handen.
Op weg naar Cabo Negro. Aangekomen bij de Camperplek loodst de bewaker ons naar de plek. We zijn te moe voor een gezellige maaltijd en een uitgebreide borrel.

Wachten:
Ons actieve leven hier speelt zich af tussen verschillende periodes van wachten. Dat is niet erg, ook niet heel speciaal, het is een sociaal peristaltische natuurwet. Als wachten gevuld wordt met nut, is er feitelijk geen sprake meer van wachten, dan ben je bezig met plannen en prioriteren. Dat klinkt veel verstandiger maar hoe zit het met de eigenlijke toegevoegde waarde, de bijdrage aan het totaal van ervaringen in ons leven?
Bestaat wachten?
Deze gedachten hielden me bezig terwijl we in Algeciras wachtten op de ferry op locatie A (10:00 – 14:00), kwamen terug terwijl we wachtten op de ferry in Algeciras op locatie B (14:15 – 15:00), zetten door terwijl we wachtten op de ferry in Algeciras op locatie C (15:00 – 15:30) en staken opnieuw de kop op terwijl wij wachtten op de douane in Tanger (17:00 - 20:30).
Ik heb nog nooit zo lang moeten wachten als deze dag. Ik heb hier en daar geprobeerd nut toe te voegen en ik heb moeten vaststellen dat ik daar niet goed in ben, telkens weer stak dat wachten de kop op.
Dus heb ik besloten om wachten ‘an sich’ te omarmen als een nuttige bijdrage aan mijn leven. Dat scheelt een stuk!

Dinsdag 25 april 2017; Cabo Negro
La Ferme in Cabo Negro is een complex met Hotel, paarden Ranch, speeltuintje, kudde geiten, roedel kalkoenen en camperplek, dit alles gerund door Paul Christian (artiestennaam is Frank) afkomstig uit Avignon.

Frank uit Avignon:
Frank heet eigenlijk Paul Christian, andersom kan ook, hangt af van hoe het op het moment dat hij zich voorstelt in zijn hoofd georganiseerd is.
Frank is de kunstenaar, Paul de eigenaar van het hotel-restaurant met bijbehorend landgoedje “La Ferme”.
Frank biedt ’s avonds aan mee te gaan om een fles gas te organiseren in het dorpje, Paul vindt dat een paar uur later moeilijk om in de praktijk te brengen.
Frank tekent de wereld op zijn kop, Paul heeft de volgende dag pijn in zijn kop.
Op La Ferme beleef je de natuur vanaf de rug van een paard, maar er worden ook een aantal alternatieven aangeboden. Zo kun je één of meerdere honden leasen waarmee je een dagdeel samen naar de centrale La Ferme Cactus kunt kijken en er worden poezen aangeboden om te strelen, individueel of in groepsverband. Een vierde mogelijkheid is om iets met geiten en schapen te ondernemen, dit kan naar eigen inzicht maar altijd in overleg met de hoeder. Als dit alles je onvoldoende aanspreekt, bestaat de mogelijkheid om de natuur intens te beleven middels een outdoor sessie kalkoenknuffelen onder professionele begeleiding van de vrouw van Frank en Paul. Tot dit alles lijkt La Ferme uit te nodigen.
Gematigd als wij zijn, hebben wij de natuur uitstekend beleefd via de consumptie van een heerlijke tajine in het restaurant van La Ferme.

Gisteravond hebben Altaf en HC ons aangemeld en zat deze Frank als een Kanarie achter de receptie, communiceren kon hij niet maar d.m.v. zijn schetsjes, onderste boven getekend, liet hij weten dat we welkom waren.
Afgezien van de blaffende honden is het hier rustig en hebben we een goede nachtrust gehad. Het is niet heet, er staat een stevige bries en af en toe een zonnetje.
Altaf heeft besloten dat er hier niet veel te beleven valt en dat hij door gaat naar Chefchaouen. Wij blijven, willen nog wat uitrusten en langzaam wennen aan de andere Cultuur en gewoonten.
HC heeft na hun vertrek op de motorfiets wat rondjes gereden en het levendige centrum gevonden, we gaan gelijk op pad. In mijn, achteraf gebleken, doorschijnende harembroek wat onwennig door de straatjes vol met marktwaar. Iedereen kijkt en ik voel me niet erg op mijn gemak. We scoren desalniettemin twee kilo sinaasappels, we hebben geen idee meer wat we er voor betaald hebben en een kilo restvlees met pens voor Juul a 22DH (volgens mij zijn we gena…). We hebben nog niets afgedongen en dat was natuurlijk wel de bedoeling, langzaam wennen dus. Gas en een sim voor de router is niet gelukt, helaas. Het centrum ligt aan de Middellandse zee, dus nog even een paar stappen op het strand gezet. Het voelt allemaal wat onwennig en een duik in zee behoort nog even niet tot de mogelijkheden.
s’ Avonds gegeten in het restaurant van het Hotel, heerlijk! Frank deed de afsluiting met een tekening.

Woensdag 26 april 2017; Cabo Negro
Heerlijk gekeuteld, wasjes gedaan, gelezen en om 3 uur op de motor naar het dorp. De vorige keer werden er simkaarten aangeboden voor de telefoon maar toen we onze router lieten zien werd er mistroostig nee geschud. HC had er over liggen denken en was tot de conclusie gekomen dat ze geen raad weten met de router maar dat internetten met de telefoon ook internetten met de router betekent. Alle marktwaar is overal alweer uitgestald. Ik doe een poging 4 broden voor de helft van de prijs te bedingen, van 80 cent naar 40, de koopman trapt er niet in maar moet wel hartelijk lachen, ik krijg 4 broden en schud hem vriendelijk de hand, het onderhandelen moet nog groeien zullen we maar zeggen. De Maroc Telecom tentjes lijken allemaal dicht totdat we weer teruggaan naar waar we twee dagen eerder gestart zijn. Toen was de toko bezet met twee non-communicatieve dames, die waren nu verruild voor een uiterst efficiënte wizz-kid die ons snel aan een nieuwe sim wist te helpen en deze opwaardeerde tot 5G, nog een kaartje voor bellen en we kunnen weer voort en alles voor 16 euro. Tijdens de installatie van de sim en het verkrijgen van internet in het naastgelegen cafeetje een mierzoete munt thee en HC een heerlijke koffie gedronken. Met onze aanwinsten in de hand nog even geprobeerd Babouche (lerenmuiltjes) te kopen maar die waren helaas te groot. Dan maar een tondeuse, logisch.

Donderdag 27 april 2017; Cabo Negro – Tetouan - Chefchaoun
Ons supersonisch navigatie systeem doet het niet en/of wij begrijpen het niet en nu gaan we proberen met Maps.Me Tetouan te bereiken. Als we daarna weer op de weg zijn passeert ons een scooter waarop man met potje die heftig gebaard hem te volgen. HC vermoed malafide praktijken en heeft geen behoefte de man te volgen.

De kracht van de brommerman:
De brommerman is de oom van Achmed. Of zijn vader, kan ook, of helemaal geen familie in welk geval wij in een extra sluwe en gemene val gelopen zijn.
Je herkent de brommerman aan zijn uiterlijk. Nu is dat natuurlijk niet ongebruikelijk echter bij de brommerman wel van belang om even doorheen te gaan. Let op dus.
De brommerman zit rechtop op een goedaardige brommer, draagt een retrohelm in softpastel; camel, terra, aubergine, gebroken lime, zoiets, en combineert westers met een lange- iets statige brommerjas. De brommerman glimlacht vriendelijk en uitnodigend onder een breed gemontuurde bril waarin zware glazen zijn bruine ogen zodanig vergroten dat er een babynaïeve uitstraling ontstaat. De brommerman is ogenschijnlijk op weg naar een afspraak, passeert je en kijkt omhoog. Dit is een kritisch moment, het kan nu nog alle kanten op. Want hoewel uiterlijk onschuldig en toevallig, is de brommerman op jacht. Hij is op jacht naar jou! Zijn wapen: oogcontact! Hij weet, jouw cynische hart zal smelten bij het eerste oogcontact met hem, de brommerman.
Want de kracht van de brommerman schuilt in zijn zelfkennis.

Gelukkig passeren we links van ons de eerste grote supermarkt ‘Marjane’ , die ik graag wil bezoeken om te kijken hoe de prijzen zich verhouden alvorens te worden uitgemolken in de Soeks van Tetouan. We nemen de eerst volgend rotonde terug, waar de man op scooter rechtdoor ging en denken twee vliegen in een klap te hebben. De man met pot echter, een echte bijter, maakt dezelfde turn en schudt ons de hand op de parkeerplaats. Tot onze grote verbazing spreekt hij super goed Nederlands, heeft veel vrienden in Amsterdam, en is benieuwd naar onze reis en bestemmingen. Als wij hem uitleggen dat we de Medina van Tetouan willen bezoeken legt hij ons uit waar we kunnen parkeren en denkt ons misschien daar nog wel te ontmoeten en een kopje thee met ons te drinken, vandaag is er markt. Iets beschaamd over onze vooringenomen achterdocht doen we een rondje Marjane, het totaal bedrag valt niet mee. Als we de rotonde voor de tweede keer benaderen is daar meneer pot weer, deze keer rijden we keurig achter zijn drukke gebaren aan. Hij stuurt ons zeker niet naar de P die ik had bedacht maar we gaan van een brede straat naar steeds iets minder breed. We vertrouwen hem wel, toch….. De straatjes worden steeds smaller en bij de laatste bocht naar rechts krijg ik een acute “Ubrique” aanval. Een nauwe steeg voor ons, er kan maar een auto door want we moeten wachten op de tegenligger. Meneer Pot gebaard dat het geen probleem is, eigenlijk wil ik niet meer maar we zijn nu zover en achterwaarts terug is ook geen optie, dus voorwaarts langs de muren van de oude Stad. Om de hoek een straat die nog een verrassende ruimte biedt, we worden gesommeerd langs de stoep te parkeren. Pot stelt ons voor aan zijn neef Achmed die ons door de Medina zal leiden, hij zelf moest plotseling naar huis want zijn vrouw belde.

Achmed:
Achmed is de neef van de brommerman. Of een zoon, kan ook, of helemaal geen familie in welk geval wij in een extra sluwe en gemene val gelopen zijn.
Achmed lijkt in eerste instantie onder invloed te zijn van kif of een andere geestvernauwer, in ieder geval mentaal niet geheel aanwezig. Dat blijkt inderdaad een kwestie van instanties te zijn, want fluks na kennismaking draaien zijn ogen weer richting de positie zoals oorspronkelijk door de natuur bedoeld, verschijnen er Dirhamtekens in de irissen en kunnen we communiceren.
Hij, Achmed, is 34, heeft in Nederland gewoond en doet nu af en toe een rondleidinkje. Nee, niet commercieel, hij wil gewoon dat wij blij zijn, dan is hij ook blij. En oh ja, hij heeft twee kinderen en een vrouw en geen werk. Hij vindt het erg leuk om ons zijn mooie Tetouan te laten zien en ja, het leven is vreselijk duur, zoo duur! Hij is trots op Marokko, de Koning, Tetouan en kan bijna geen schoenen kopen voor zijn kinderen. Kijk dat lieve Berbervrouwtje nu eens spontaan Gien helemaal op zijn Berbers aankleden, speciaal voor de foto alle tanden laten verwijderen en nee, Achmed kan zich ook geen tandarts veroorloven. Dan nu door de groentestraat, waar ze de groenten verkopen die de vrouw van Achmed niet kan kopen net als het vlees, de vis, het zilver, het goud, het leer, de keukenartikelen en de kemels.
Hij diept een Marlboro op uit zijn kekke leren jasje en steekt nog eens op, kijkt op zijn horloge en terwijl hij ons al telefonerend op zij I Phone voorgaat, vermijdt hij zorgvuldig de modderplasjes om zijn nieuwe Nike sneakers te sparen.
Wij zijn in een extra sluwe en gemene val gelopen en we hebben er van genoten.

De alarmbellen gingen af, maar niet luid genoeg. Truck op slot, archiefkast op slot, Juul eruit. Juul kon mee, was geen probleem als ze niet achter katten aanging. Door ‘Bab Sebta’ de Medina heeft 7 poorten, voert Achmed ons de Oude stad in, een doolhof van witgekalkte gangetjes en straatjes waarop, lage gekleurde met mozaïek versierde, deuren uitkomen. Achter die deuren mensen in huizen, winkeltjes of Moskeeën. Het lijkt allemaal veel te nauw maar het is verrassend hoeveel ruimte er achter zo’n deur zit. We krijgen hiervan een kleine indruk als Achmed ons meeneemt een restaurant in waar we eventueel later een echt traditionele maaltijd kunnen gebruiken. Dat de hond geen probleem zou zijn kan ik moeilijk geloven, er lopen geen honden in de Medina, wel duizenden katten en als we voorbij komen drukt bijna iedereen zich plat tegen de muur. Van het restaurant naar een binnenplein, waar ik opgetuigd wordt in Rifkledij, Achmed drukt naderhand, net niet onopvallend genoeg, de vrouw geld in haar hand, de bellen zijn hoorbaar. Van het plein via nog meer straatjes naar een ‘traditionele apotheek’, achter deze deur een zeer Oosters aandoende, half schemerige, vierkante ruimte met hoge witgekalkte muren met mozaïekenvloer. Tegen en in de muren planken met potten vol gedroogde kruiden. Aan de zijkant lage banken en in het midden een ronde hoge tafel met daarop kleine monsters van smeersels, gemalen kruiden en oliën. De man erachter doet een commercieel praatje, “alles natural” , laat ons ruiken en smeren en brengt HC in de verleiding tot aanschaf van Safraan, dat we het geld nu niet hebben is geen probleem, Achmed regelt het wel. Mijn oren doen pijn van het geschal en wens niets aan te schaffen. Dan gaan we naar een echt traditioneel Berberhuis waar we de stad vanaf het dak kunnen bekijken. In het Berberhuis, bevolkt door twee tapijthandelaren en hun tapijten, mogen we via twee trappen inderdaad het dak op. Het uitzicht is bijzonder en we kijken over de Medina naar, de in de verte gelegen, haven.
De opperhandelaar, naast Frans spreekt hij ook Engels en wat Nederlands, dirigeert ons na het uitzicht op een bank en begint een verkooppraatje over zijn tapijten waarbij zijn secondant de opgevouwen tapijten allemaal uitlegt. Bij tapijt 10 meldt HC dat het zo wel genoeg is, dat we zijn tapijten prachtig vinden, maar niet nodig hebben en niet zullen kopen. Hij blijft nog even aanhouden maar dan is voor ons de kous af en stappen we op. Iets wat op de staart getrapt wordt het geheel weer terug gevouwen en weet hij er bij het weglopen nog “kijken, kijken niet kopen” uit te persen. Een duidelijkere bel is niet nodig, we zijn er klaar mee.

De tapijtenman:
Berberse trots, schitterende ogen, prachtig gewoven verhalen bijna zo fijn als zijn tapijten in een 1001-nachtomgeving. Lachen, lachen, grapjes, meer grapjes en wat een leuke hond heeft u daar. Alles wordt letterlijk lachend uit de kast gehaald, echter ongevoelig voor de onwil van de gast die geen klant wil zijn en na een wrang ‘kijken, kijken, niet kopen’ sacherijnig weer terug gerold. De beloofde thee is nooit geserveerd.

2,5 uur verder, een goede indruk van de medina en een geweldige ervaring rijker willen we terug naar de Truck. Maar afhankelijk van Achmed, die duidelijk meer op het program had, komen we daar een half uur later, na thee en nog meer soek.

De man uit Utrecht:
Na zo’n 10 minuten maakt de man uit Utrecht zich bekend. Dat is fijn want hij ziet er helemaal niet uit als een man uit Utrecht dus hoe zouden wij hem dan herkend kunnen hebben. In feite valt hij helemaal weg tegen de achtergrond van Ghirsa Kbira. En die achtergrond bevindt zich in het midden van het centrum van de medina van Tetouan. Op dit plein doen we een theetje. Achmed heeft zojuist al zijn contacten laten weten dat die Hollanders geen zin hebben om nog verder geconfronteerd te worden met commerciële toneelstukjes, en zit een beetje landerig en stuurs achterover als de man uit Utrecht “Ja ja” zegt. Dit hadden wij in het geheel niet verwacht en met een frons die van alles kan betekenen richten wij onze aandacht op de man die de man uit Utrecht zou blijken te zijn. Het eerste dat opvalt is zijn bos sinterklaasbaardhaar, het tweede zijn glim-ogen, het derde zijn horloge. Dat komt, hij had zijn handen in zijn zakken, dus die zagen we niet. Anders zouden zijn handen op 1 gestaan hebben. De man uit Utrecht is begin jaren 70 naar Nederland gekomen om te werken. Als betonvlechter. In Utrecht staat hij bekend als “De vriendelijkste man van Utrecht”. En, hoewel op basis van een niet significante steekproef, durven wij dat te beamen.
Zo grappig dat wij de vriendelijkste man van Utrecht in het midden van het centrum van de medina van Tetouan ontmoeten.

Er volgt een onhandige afrekening en dan gaan we via dezelfde weg terug op zoek naar Chefchaouen. Waar we door Altaf en Jaqui ontvangen worden.

Vrijdag 28 april 2017; Chefchaoun
Het is koud, het regent en gisternacht klonk het zelfs als hagel. Een rustdag die wordt afgesloten met een zeer gezellig samenzijn in onze GG met Altaf en Jaqui, uiteraard met veel wijn en HC maakt pizza’s van het Marokaanse brood. Super!


Zaterdag 29 april 2017; Chefchaoun
Koud met af en toe een buitje. We doen een wandeling achter de camping met Juul en ondanks de schoonheid van de omgeving wordt dit teniet gedaan door de smerigheid die de mensen ervan maken. De indruk die achter blijft is rotzooi! Overal ligt zwerfafval, van kleine beetjes tot bergen troep!
Met Atlaf en jaqui ‘s middags de Medina van Chefchaouen bezocht, niet voor niets de blauwe stad genaamd. Kleiner en overzichtelijker dan die van Tetouan met mooie blauw gekleurde straten, huizen en winkeltjes, geen gids nodig hier. Atlaf en Jaqui hun simkaart helpen kopen, een munt thee aan de bergrivier gedronken en op de terugweg brood en somosa’s gekocht. Met een taxi voor 15 dirham weer terug naar de camping.

Zondag 30 april 2017; Chefchaoun – Souk Al Had - Ouazzane
We gaan richting Fes.
Als wij rustig de boel gereed maken en HC de navigatiesystemen installeert komen we tot de ontdekking dat deze tocht 6 uur neemt en 200km lang is. Daar hebben we allebei geen zin in en zullen een tussenstop in Ouazzane maken. Een goed geasfalteerde weg brengt ons langs allemaal mooie plaatsjes en ook een waar markt is. We kopen fruit, groente en Raz el hanout voor 30 Dirham, niet afgedongen.
Ouazzane ligt aan de enige doorgaande weg naar Fes en Motel Rif met camperplek ook, dus geen moeite met vinden. Naast ons staan Wilma en Nol met een MAN-truck, het onderstel is klaar, aan de bovenverdieping wordt gewerkt.

Maandag 01 mei 2017: Ouazzane
Dit verslag.