13 juni 2017

Maandag 05 juni
De medina van El Jadida heet Cité Portugaise. Deze wordt van de nieuwe stad gescheiden door een drukke doorgaande weg, dezelfde als waar wij op komen aanrijden. Het belangrijkste bouwwerk , de Citerne Portugaise, is een ondergrondse cisterne. Voor één euro heb je de geweldige ervaring van een ondergrondse ruimte waar een laagje regenwater in staat. Dit heeft een spiegeleffect op de gewelven daarboven, zie foto. Over de stadsmuren kun je wandelen met uitkijk over zee, het is rustig en de mensen relaxt.
Op de camping staan welgeteld 5 campers, de verleider, wij, een frans echtpaar rond de 70, François uit Besançon en zijn veel jongere Marokkaanse vriendin en verderop nog een frans stel, te ver om contact mee te hebben. Francois is duidelijk opzoek naar contact en doet dat door zich opvallend voor onze truck te positioneren en luidruchtig met Juul te spelen. Dit houdt hij rustig een half uur vol tot zelfs Juul het niet leuk meer vindt. Een op het oog aardige maar vreemde kerel, druk pratend, overdreven geïnteresseerd, macho en niet meer van los te komen. Vandaag heeft hij de Zwitserse nieuwkomer met zijn Nissan 4x4 opklapcamper in de tang, terwijl zijn vriendin leert fietsen. Als ze op ons af wiebelt krijg ik een Franse begroeting,twee dikke zoenen. Ik ben haar naam vergeten maar weet wel dat ze 31 jaar is, ICT studeerde samen woont en nog niet getrouwd is met Francoise, ooit, inshallah!

Dinsdag 06 juni
Van de zo aardige Franco is niet meer over dan een schreeuwende gek. Op zijn omgedraaide voorstoel zit hij naar zijn vriendin, ergens in de camper, te schreeuwen en te schelden. Wij zijn bezig met inpakken, de volgende stop wordt Mohammedia, terwijl de “putains” onze kant op rollen. HC neemt GG mee naar de vulplaats en ik neem afscheid van onze buren. Hij zit nog steeds te schreeuwen als ik op het raam klop. Dan kijkt hij verstoord opzij en wuift me weg. Op mijn vraag of het wel goed gaat, stormt hij naar buiten en begint een tirade in het Frans. Ik begrijp er helemaal niets van en voor ik het weet, grijpt hij naar mijn arm om me richting camper te duwen. Dat had hij nou niet moeten doen, ik gooi mijn arm in de lucht, schreeuw in het Nederlands dat ie van me af moet blijven en loop naar de camper om te vragen of ze oké is. Achter het tafeltje achterin de camper staat ze met haar hand voor haar mond te gebaren en Francoise is er alweer tussen gekropen. Ik weet niet hoe ik verder moet, vraag me af of dit nou wel zo’n verstandige actie is en verlaat de plek des onheils in de hoop dat je met 31 jaar genoeg levenservaring hebt om zo’n schreeuwende malloot het hoofd te bieden.
HC is net klaar met vullen en checken van onze Gele vriendin als ik terug kom en het verhaal doe. Zijn nuchtere constatering dat ze ondanks alles nog steeds bij hem is, kan niet voorkomen dat ik de eerste 200 kilometer allerlei positieve scenario’s voor haar aan het bedenken ben. Mohammedia zijn we dan al gepasseerd, we zijn per ongeluk op de tolweg terecht gekomen en besluiten door te rijden naar Asilah. Rond 4 uur staan we in een groene oase vlak achter de boulevard.
Na de maaltijd doen we een strandwandeling richting medina. Het strand is breed en helaas vervuild, het wordt een boulevard wandeling met aan het eind daarvan een onverwachte ontmoeting. Aan de gevulde tafel op het terras van een klein restaurant dat tegen de medina muur aangebouwd is treffen we de Amerikaanse fietsfamilie. Ze zitten te wachten tot de Ramadantoeter het sein vrij geeft. Een warme ontmoeting en grote wolk opstijgende vogels als de toeter eindelijk gaat.

Woensdag 07 juni
Wassen, al het zout moet verwijderd! Beddengoed, handdoeken, deurmatten, antivliegenkleed, kussenhoezen, benchhoezen en de fietsen met hun hoezen.
De camping wordt, zoals de meeste in Marokko, niet (goed) onderhouden, dit resulteert in een vervallen uiterlijk. Overal ligt troep en staan er hekken, huisjes en muurtjes die niet af zijn. Naast de sanitaire ruimte wordt een andere ruimte gebouwd, en ook dit gaat gepaard met troep, niets wordt opgeruimd, overal klodders cement en ook het bouwen zelf heeft een hoog hatseflats gehalte. Ik zou er krankjorum van worden.
Omdat ik niet goed weet wat wel en niet operationeel is, sta ik mijn wasjes uit te spoelen in de wc ruimte. Met mijn neus boven de lavendel geuren probeer ik die van een vriendelijke lachende man die uit het achterste wc-hokje komt te verdrijven. Na twee keer spoelen weet ik gelukkig de juiste wasplaats te vinden.
De medina op de fiets bezocht, mooi, klein, redelijk goed onderhouden, schoon en rustig. Muntthee en mensen kijken op het terras bij een Marokkaanse Kenau en daarna opzoek naar een verkooppunt van alcohol maar daar steekt Allah tijdens Ramadan zijn stokje voor.

Donderdag 08 juni
Een ochtend wandeling langs het strand, niet zuid richting medina maar noordwaarts. Een zandstrand zonder schelpen maar met inktvisruggen, dode vogels, plastic, touwresten en schoenen. Rotsen langs de zeereep en op de boulevard hotels in meer of mindere staat van ontbinding of opbouw. Terug op de camping onder de douche en na de lunch met goed geoliede fietsen naar de overdekte markt voor het aanvullen van fruit, groente en kruiden. Zoals bijna altijd komen we terug met de voorgenomen waar en meer, zoete koekjes, filodeegjes met noten of pinda vulling. hartige koekjes, filodeeg met kip, kaas of vis en garen en rits bij een fournituren winkeltje dat helemaal afgekegt is met klosjes zijde garen (of iets wat daarop lijkt) in allerlei kleuren.
HC maakt ’s avonds een heerlijke maaltijd met de vijgen uit de boom naast de camper.

Vrijdag 09 juni
Er bouwt zich een zekere spanning op rond het vertrek uit Marokko. HC slaapt er slecht van, heeft de halve nacht gesprekken met Marokkaanse douane beambten liggen voorbereiden. Ze zouden ons kunnen beletten uit te reizen omdat we bijvoorbeeld de motorfiets niet hebben ingevoerd of omdat we een afslag missen tijdens de duistere route van het uitklaren.
Gelukkig zijn er in de loop van de dagen een aantal campers bij gekomen die ook naar Genua gaan, zodat wij, indien nodig, elkaar kunnen steunen. Een van de campers heeft een Italiaans nummerbord en herbergt een Duitse (Anna), een Nederlandse( Juliette), een Zwitserse (Laura) en een Zwitserse man (Bo), allemaal twintigers en afgezien van Juliette woonachtig in Italië. Ze komen een koffietje doen en vertellen over leuke plekken in Italië, wat ze studeren of welk werk ze doen, wat ze van het leven verwachten en hoe hun onderlinge verbanden liggen. Later op de dag worden zij vervangen door een jong Zwitsers stel (Katja en Christian) in een licht gele T3 en een wat ouder Duits stel (Elke en Ingo of Iglo of Elmo) die we eerder in Sidi Kaouki hadden ontmoet met hun niet onaardige witte puist.
We sluiten de dag samen af.

Zaterdag 10 juni
Jur en Yma jarig!
Rijden op de tolweg is afscheid nemen van Marokko, niets dat meer aan de stoffigheid, het exotische en het primitieve refereert, het lijkt alsof je op de snelweg in Frankrijk rijdt zelfs het landschap wijkt daar niet eens zo veel vanaf.
Volgens onze bescheiden moeten we de tickets 4 uur van te voren ophalen in Tanger Med. Dit, gecombineerd met de te overtuigen beambten van onze onschuld, zorgt dat we zeer op tijd weggaan en om half 12 voor de poort staan. Afgezien van een vergeten stempel gaat het verlaten van Marroko een stuk sneller en makkelijker dan het binnen komen. Katja en Christian zijn er ook en wijzen ons op een grijze Mercedes Overland truck die ook aan het inchecken is. Het blijken Anja en Stefan, ze hebben de reis ingekort iets met zandstormen en mist. Het is inmiddels lunchtijd en HC besluit de leeggehaalde vriezer op te bakken en rond te delen voor wie maar wil, dat worden dus Katja, Christian, Stefan en Anja, de rest kijkt misprijzend toe.
Vlak voor inschepen krijgt GG nog een fullbody check. De Italiaanse official, compleet met staart, kruipt in al haar hoeken en gaten en pas als hij zeker is dat we niets of niemand aan boord hebben mogen we de boot op. Met koffertje, rugzak en hondenkleed worden we op de 8e verdieping ontvangen door een Filipijnse crew, en betrekken we onze ‘Fido-vriendelijke’ cabine.
Aan boord wordt de Europese tijd gebruikt , die is twee uur later, zodat we na afvaart gelijk doorschuiven naar het restaurant. We hebben ‘met maaltijden’ geboekt, dat geldt alleen niet voor het restaurant en bovendien is het meenemen van je hond niet toegestaan. We worden doorverwezen naar de selfservice kantine alwaar een beperkt menu voor ons klaarstaat. In eerste instantie wordt Juul hier ook geweigerd maar een Italiaans opperhoofd reserveert een speciale plek in de ,overigens verlaten, ruimte.
Na het eten proberen we Juul een plas of liever nog haar avond drol te laten plegen op het bovendek, speciaal gereserveerd als honden uitlaatplek. Maar door ontbreken van gras, zand of iets waardoor het voor Juul op een geschikte poep of plasplek lijkt komt er niets. Ook Anton, de hond van Stefan, die het goede voorbeeld geeft, kan Juul niet overtuigen. Er volgt een onrustige nacht wat niet alleen door het gedraai van Juul komt.

Zondag 11 juni
Een petit dejeuner, zoete croissant, thee en sap uit pak, op onze vaste plek in de kantine. Als je meer of anders wilt, moet je betalen en niet het Marokkaanse tarief. Zoals gezegd bestaat het personeel uit Filipijnse werkers en Italiaanse staf. En de arme dames achter de toonbank barsten bijna in huilen uit als er steeds om, niet bij het menu behorende, etenswaar wordt gevraagd. Er lijkt karig ingekocht, misschien rekening houdend met Ramadan, en voor laatkomers is geen pardon. In de bar daarentegen hebben ze heel veel, vraag maar aan HC.
Je kunt een Italiaanse film bekijken, in de gekoelde VIP-lounge over zee uitkijken en dolfijnen spotten, shoppen in dat ene winkeltje of rondlopen op binnen en buitendek. Wij zitten op het bovenste “poepdek” te hopen op. De verlossing komt ’s avonds na het eten waar wij met rood verbrande konen samen met Stefan en Anja, vis, linzensoep en lasagne naar binnen schuiven.
Om 8 uur varen we de haven van Barcelona binnen waar passagiers in en uit checken. We zijn er wel drie keer geweest, maar vanaf zee ziet deze stad er heel anders uit.
Slapen gaat deze nacht een stuk beter.

Maandag 12 juni
De middellandse zee is strak en blauw, de lucht strakblauw. De koperen ploert brandt onbarmhartig op ons bolletje maar gelukkig hoeven we niet meer de hele dag op het honden uitlaatdek, Juul heeft het begrepen.
We brengen de dag door op het achterdek waar een aangenaam windje voor verkoeling zorgt en de bar in de buurt is. HC en Stefan hebben dikke pret, Anja en ik lezen.
Rond 4 uur mogen we de spullen pakken en de truck opzoeken. Daar aangekomen is een deel van de automobilisten al bezig met de chaotische race naar de uitgang, het getoeter en gescheld is niet van de lucht. Uiteindelijk doet HC daar nog een schepje bovenop als een wit busje met Marokkaanse bestuurder bij invoegen van 3 naar 2 banen denkt dat dat voor hem niet geldt en zijn gare witte bus tussen ons en een andere bus probeert te prakken. Van ons ging hij dat niet winnen de andere bus koos eieren voor zijn geld.
De paspoortcontrole gaat snel en als we bij de douane komen mogen we direct doorrijden. Druk en warm Genua uit op weg naar Rapallo via Autostrada, tolweg A12. Bij Rapallo lukt het niet een geschikte plek te vinden. Ik moet ook vreselijk wennen aan de krappe wegen, het geslinger en snel rijdend verkeer. We zijn moe en prikkelbaar en vragen onderweg een ouder stel of er ergens in de buurt iets is. Zij verwijzen ons door naar Sestri Levante. Na een keer bijna vast op weg naar een camping zetten we om 8 uur ’s avonds GG op een parkeerplaats, naast wat later blijkt een ziekenhuis. HC haalt op de fiets boodschappen, ik ruim op en in en zorg dat internet weer draait. Om 1 uur liggen we in bed.

Maandag 13 juni
Maar één keer wakker geweest omdat we dachten een dief te kunnen pakken.
La Spezia gaat het worden en vandaaruit willen we de ‘Cinque Terre’ (5 kleine dorpjes in een natuurpark aan de middellandse zee) te voet bekijken. De coördinaten van de camperplek staan al in Quovadis, Maps. me leidt ons eerst naar de Lidl alwaar grof ingekocht.
We zijn te vroeg voor de camperplek, het is half 1 en ze zijn om half drie open. Het is een groot terrein van een vrijwilligers organisatie, die er campers tijdelijk en permanent stalt. Deel van de opbrengsten komen ten goede van een ziekenhuis. Om 4 uur zitten we op een prachtplek in de schaduw van GG.