05 juni 2017

Woensdag 31 mei 2017 tm maandag 05 juni 2017:

Woensdag 31 mei 2017; Cap Beddouza – Oualidia:
De dorpsgek van Beddouza heeft onze zoete koekjes gebedeld en is nu bezig bij het Engelse stel achter ons. Ik dacht dat hij ze gelijk in zijn mond zou stoppen maar de Ramadan zit er goed in geramd, hij loopt grijnzend en zwaaiend met het papierenzakje de verlaten boulevard op en neer.
We gaan naar Oualidia kijken of de wind daar minder hard is en de plek wat gastvrijer, de Engelse vertrekken vlak na ons. De kustweg is schitterend, een redelijk vlakke weg met links de oceaan. Tussen Oceaan en weg, rots- en zandstrand en waar de strook breder is naast elkaar gelegen akkertjes.
De camperplek van Oualidia is een grote parkeerplek en brommerman gaat ons voor want hij heeft tong te verkopen. De beheerder van de parkeerplek rekent ons 30 Dh voor een overnachting en 20 voor water, hiervoor rukt hij ter plekke de gemeentelijke groenvoorziener zijn slang uit handen en steekt deze in onze watertank. Voor 200 liter sta je wel even en de beheerder denkt door op de wand van GG te kloppen te kunnen horen of de tank al vol zit. Hij wordt wat humeurig en als uiteindelijk de tank vol zit, gooit hij er 10 Dh bovenop. Daar moet je tegenwoordig bij HC niet meer mee aan komen, afspraak is afspraak, deal is deal. De beheerder probeert nog iets met 10 Dh voor de groenbeheerder maar HC is onverbiddelijk. Ondertussen probeert brommerman zijn mini tongetjes voor een astronomische prijs te verkopen, we komen niet tot een akkoord en hij brommert af. Tijdens deze onderhandelingen rijden de Engelsen uit Beddouza, Andrew en Judy, het terrein op. We seinen ze in en staan later weer netjes achter elkaar. Ze hebben in Fes “Rosie & Daisy” (die Davey gaat worden), twee schildpadden gekocht, die op het terrein los mogen, elkaar bestijgen en verbazend snel zijn.
Oualidia is leuk, met een enorme lagune, waar je vogels kunt spotten, kunt zwemmen. en een Oceaan met baaitjes waarin vissers hun boten op het zand trekken.
We eten zeebaars, van een andere brommerman, want dat we hier aan zee zitten zal je (w)eten.

Donderdag 01 juni 2017; Oualidia – Oualidia:
Een nacht vol kabaal en een felle lamp boven ons hoofd doet ons verlangen naar een rustiger oord. De visman van gister wist te vertellen dat verderop een rustige plek aan de lagune is, waar we makkelijk nog een paar dagen kunnen staan. Na wat verkeerde zijstraatjes staan we op een top plek, achter twee viskotjes op 100 passen van de lagune. Juul gaat los met de plaatselijke jeugd en is niet meer uit het water te meppen en wij instaleren ons met een boekje in de zon. Nog geen kwartier later hebben we 1,5 kilo mosselen gekocht en als we willen ook nog oesters en klaargemaakte tajines.
De motor wordt van de lift gehaald en van stof ontdaan en we gaan er ’s middags op naar het stadje. Daar worden stalletjes opgebouwd en gaan de winkeltjes net open. We kopen brood van een oude berbervrouw die met haar mand op de stoep heeft plaats genomen, in de winkel van sinkel, doen we wat kruiden, klosjes garen, houtskool en aanmaakblokjes, bij de slager een half lam in kotelet- en gehaktvorm en dadels bij een kraampje op straat.
We sluiten de dag met een spelletje Machiavelli.

Vrijdag 02 juni 2017; Oualidia:
De was stapelt zich, bij gebrek aan machine en zoet water, op. Ik doe verwoede pogingen met de hand, dit gaat best goed maar buiten drogen zorgt ervoor dat alles bedekt raakt met een zoutlaagje, wat nogal plakkerig aan voelt. Ook GG is plakkerig, met teil en summier zoet watergebruik haar zoveel mogelijk van pus en zout ontdaan.
Omdat we van de visman geen vis nodig hebben, hebben we een boottochtje bij hem afgenomen. Om 12 uur gaan we aan boord, de lagune op, verrekijker mee voor regenwulpen, zilverreigers, sternen, goudplevier en nog wat van dat kleine oevergrut. Halverwege de tocht op een eilandje met moskee een wandelingetje gemaakt. Daar woont een jonge Marokkaanse vrouw in haar eentje om een vervallen moskee te bewaken, snap ik geen snars van, we hadden helaas ook geen geld voor haar mee.
Na het varen GG dus gewassen en verder niet veel meer.

Murat,
Passeert ons op zijn brommertje als wij de weg naar de lagune inspecteren op neembaarheid voor Griet. Hij bedenkt zich kennelijk, stopt en wacht tot wij hem weer hebben ingehaald. Hij oogt vriendelijk, guitig zelfs, klinkt vrolijk, geïnteresseerd zelfs, en vraagt of de gele camion aan het begin van het pad van ons is. Wij leggen uit dat we de toestand van de weg aan het opnemen zijn en hij verzekert ons dat het met Griet geen probleem zal zijn. Ik verzeker hem op mijn beurt dat zijn mening zeer gewaardeerd en gerespecteerd wordt, en dat ik het als mijn verantwoordelijkheid beschouw bevestiging te vinden van zijn oordeel. Hij snapt het en vervolgt het gesprek door ons een vis aan te bieden. Ik meld dat we op het moment nogal veel vis aan boord hebben, en dat we de volgende keer aan hem zullen denken. Hij schakelt moeiteloos door en stelt voor dat het hem in dat geval een schier onbeschrijfelijke eer zal zijn een tajine voor ons te mogen klaar maken. Wij aarzelen, hij is werkelijk erg vriendelijk en zijn service gaat verder dan wij hadden durven vermoeden, maar besluiten dan toch dat wij eerst iets aan de visstand in Griet zullen moeten doen. Hij snapt het, geeft door dat het geen probleem is, schakelt in en tuft verder.
De volgende dag komen we Murat tegen op het strandje langs de lagune. Hij loopt een stukje mee en biedt opnieuw een vis aan. Ter versteviging van zijn onderhandelingspositie draagt hij een pet met de tekst “België” en hij probeert die positie direct uit te buiten door te stellen dat hij alle Belgen adoreert omdat ze erg van vis houden, en dat hij een foto van Johan Cruyff als boekenlegger in zijn koran gebruikt. Tevreden wacht hij mijn antwoord af.
’s Middags zitten we in de boot van Murat die ons, vrolijker nog dan vanmorgen, voor 200 Dirham de lagune op – en afvaart. Om ons heen springen vissen uit het water, ze krijgen allen een persoonlijke groet.


Zaterdag 03 juni 2017; Oualidia:
Pap een jaar geleden overleden, het lijkt een eeuwigheid.
Een lange wandeling langs de waterlijn, over rots en zandstrand en terug gedeeltelijk over de straat. Geen riem mee dus algauw weer terug naar het water en bij de truck een kopje koffie.
Er lopen hier veel jonge en oude mannen rond, de meeste hebben iets met vis. De aller jongsten komen zich vermaken in het water. Om bij het water te komen moeten ze langs onze truck en Juul. Zij zijn de publiekstrekkers en ontlokken de mannen bijna altijd een reactie. Dat kan variëren van scheve blik en grote boog tot miauw- en blafgeluiden of stokken gooien. Het wordt inmiddels een beetje irritant en dan is het tijd om op te stappen.

Visdiefjes,
Sterna hirundo is een vogel uit de familie van de sterns … (Wikipedia). Je ziet ze hier sierlijk vliegen op het ritme van de wind, meestal een groepje van stuk of 3, 4, los verband, schijnbaar zonder doel, gewoon lekker vliegen, laten zien wat je kunt. En de vissen trappen daar in, al jaren, wat zeg ik, eeuwen en nog langer. Die denken: “Ach, daar komt weer zo’n wit vogeltje, rode punt op snavel, dom blondje, snapt er niets van, zeker op weg naar de duinen etc etc.”, en het is algemeen bekend dat als vissen gaan denken, ze vergeten hun dieptemeter te controleren en ook de koers van de school uit het oog verliezen en dan …!!! Dan slaat S hirundo toe. Volkomen onverwacht stort ze zich in de golven, de arme vis is kansloos en onze visdief lacht en lacht en lacht zodat je bijna zou denken te maken te hebben met Gelochelidon nilotica.
Wij hadden tegen de avond ook te maken met visdiefjes. Twee stuks, jaar of 12, ze boden een emmer vis aan tegen bodemprijs. Na de hier verplichte versheidscontrole, stapten wij in!


Zondag 04 juni 2017; Oualidia – El Jadida:
Nog een kwart tank vol water, we gaan op zoek naar een camping met water.
Met een kwart tank moet ik nog wel een douche kunnen nemen, maar na de douche kan de drol van HC niet meer doorgespoeld.
Opeens is er haast, snel een yoghurt naar binnen gepropt en gaan op weg naar El Jadida. Onderweg blijkt dat de elektrische oplaadpunten in de cabine voor computer en dashcam het weer niet doen, en ook de meter van de dieseltank heeft het begeven. Zo goed en zo kwaad als dat gaat onderweg de zekeringen gecheckt, niets gevonden. Op de camping in Jadida eerst water geladen en de drol weggespoeld. Tijdens het zoeken naar een geschikte plek werd ik door en vrijgezelle Marokkaan in camper aangezien als een gewillige prooi. Tijdens het voorbij lopen en de volgens mij niet erg sexy, “bonjour”, wenkte hij me naderbij. Vervolgens nodigt hij mij uit even in zijn camper te kijken. Op zich niet vreemd maar wel wat snel, ik kijk wel vaker bij mensen binnen en andersom maar dan heb je toch een iets langere introductie. Daarom ga ik ook niet helemaal naar binnen, blijf op de drempel staan en complimenteer hem met zijn aanschaf. Hij heeft het over, voor zover ik hem en zijn frans begrijp, samen zijn en strengelt daarbij zijn wijsvingers in elkaar. Ik kijk hem wat bevreemd aan, heb geen idee wat het gebaar inhoudt en probeer uit te leggen dat we verderop staan. Hij probeert nog iets met samen eten maar ik denk genoeg te weten en kies het hazenpad. Als hij ons later voorbij ziet komen, zie ik hem iets verschieten. Tijdens een ontmoeting bij de wasplaats vraagt hij nog eens of dat mijn man is, ik knik hem vriendelijk toe en zeg duidelijk “oui”. In een soort van oversprongreactie vraagt hij of ik nog waspoeder nodig heb, met een vriendelijke “non”, druipt hij langzaam af.
’s Middags via strand naar de vissershaven gelopen en via boulevard weer terug. We wilden graag de middenstand een dienst bewijzen, maar alle strandtenten waren i.v.m. Ramadan gesloten, de terrassen echter waren gevuld met niet consumerende studenten, er werd zichtbaar gestudeerd. De camping is zeer rustig als we nou nog een wasserette vinden, kunnen we hier nog wel even blijven staan.

Maandag 05 juni 2017; El Jadida:
Morgen gaan we verder noord, Casablanca waarschijnlijk, maar zover is het nog niet. Eerst met de motor naar de stad. Kijken, kijken, brood kopen. Geen vis!

Arnoud,
Er staat een Fransman op de camping met een mobile home zonder wielen maar met vriendin. Hij heet Arnoud. Arnoud heeft een mooie Honda Afrika Twin en daarmee rijdt hij af en aan over de camping. Hij komt uit Besançon maar is meestal op reis want Arnoud werkt niet. Het is een mannetje. Kwiek huppelt hij om Griet heen, bekijkt allerlei zaken aan haar onderzijde, steekt vingers in holtes zoals, naar ik vermoed, een gynaecoloog dat zou doen onder gynaecologische omstandigheden.
Hij kijkt op de chassisplaatjes, bevoelt de banden en onderzoekt de plaats waar de vangmuil ooit gezeten heeft, een rechthoek op de achterzijde van het chassis van circa 10 bij 20 centimeter met 4 gaten.
Hij mompelt “tsss, tsss, tsss” en kijkt af en toe fronsend over zijn linkerschouder naar mij terwijl hij met zijn rechterarm diep in Griet zit. Hij stelt vragen als:
- “Hoeveel cc is ze,
- “Hoelang heeft u haar al,
- “Uit welk jaar is ze,
- “Wat loopt ze,
- “Hoe snel is ze,
- “Wat kost ze?”
Hij wiebelt op de bijrijdersstoel, aait de versnellingspook en concludeert dat hij ook zo’n truck wil.

El Jadida is mooi, de medina net als in Essaouira en Safi overzichtelijk en redelijk netjes. De Citerne Portuguese (1541) betovert je gevoel voor verhoudingen, zwaartekracht en evenwicht. We kopen brood, geen vis.