30 mei 2017

Dinsdag 23 mei 2017 – Maandag 29 mei 2017:


Dinsdag 23 mei 2017; Sidi Kaouki:
We storen ons aan de plasticvervuiling, we willen daar iets mee, weten nog niet hoe of wat. Eerst schelpen zoeken voor Trijntje. We lopen zuid tot aan de duindromedarissen die hun naam eer aan doen door met geloken ogen in het duin dromerig de arissen te herkauwen, vinden een half tasje vol en dan weer noord voor de andere helft. Dat had effectiever gekund. ’s Middags kopen we een mooie vis bij de aarzelende visman.

Woensdag 24 mei 2017; Sidi Kaouki:
Vandaag reparatiedag:
• Poster is van de muur gekomen, daar moet een betere oplossing voor worden bedacht
• De sluiters van de keukenlades zijn hier en daar afgebroken en moeten vervangen
• Als gevolg van al het hobbelen is er een gasslang gaan lekken dus dat moet gerepareerd
• De achteruitrijlichten doen het niet, we moeten de oorzaak achterhalen
• De opladers in de cabine werken niet, ook hier de oorzaak opzoeken
• De plint moet gekit
• De dak-lier moet opnieuw gesjord
• De knuivel gereefd
• De hortensia verpot
Einde dag kijken we van enige afstand tevreden naar ons werk. Overal olievegen, afgezaagde boutjes, stukjes filtreerpapier, los schroefdraad, siliconespuitsel en gehavend gereedschap maaaaaaar, alles gelukt. Behalve die achteruitrijlichten, die doen het nog steeds niet. Erik S denkt dat het een defecte schakelaar op de versnellingsbak kan zijn, moeten we de volgende keer maar weer oplossen.

Donderdag 25 mei 2017; Sidi Kaouki:
Gien heeft een plan. Een geniaal plan, we gaan al het plastic verzamelen en dan aanbieden aan de consul in Rabat en dan gaat de consul aan een paar belangrijke touwtjes trekken, je zult zien hoe snel het probleem dan uit de wereld is.
Dat klinkt als een klok, we zullen ze een poepje laten ruiken, met ons zijn ze nog niet klaar, wie het laatst lacht, lacht het best. Wij gaan aan de slag met vuilniszakken die we legen naast Griet. Na een half uur is de berg gegroeid tot halverwege het voorwiel, na een uur kunnen we er op naar binnen klauteren en begin ik hardop de haalbaarheid van het plan aan te kaarten. Ik zeg: “Gut, dat gaat goed, die consul zal wel verbaasd zijn dat we dat allemaal mee hebben gekregen.” Gien komt naast me staan en kijkt schattend naar de reusachtige berg troep. “Ja, maar jij hebt ook alle schoenen meegenomen, we zouden alleen plastic doen en moet je eens zien, allemaal oude schoenen.” Ze heeft gelijk, ik heb ook alle schoenen mee genomen. Er lagen er ook zoveel dat ik ze gewoon niet kon laten liggen. Noem het gemakzucht, noem het naijver, ik heb ze inderdaad allemaal in mijn zak gedaan en op de berg gestort. Het zijn er honderden, vooral sandalen, in alle soorten en maten, het lijkt wel of er voor de kust een schip met sandalen is vergaan echter dan zou je ook complete paren verwachten en ik heb het geprobeerd, maar geen enkel paar, dus dat zal dan wel niet, maar hoe dan wel? Gien zegt: “Ja sufferd, nu valt het hele plan in duigen, die consul is niet gek natuurlijk en als hij al die sandalen ziet denkt hij dat hij in het ootje genomen wordt en dan gaat ie nooit-never-not meer aan welk touwtje dan ook trekken.” Ik draai beteuterd rondjes met mijn grote teen in het zand en stel voorzichtig voor om de schoenen weer uit de berg te trekken. “Nee, laat nou maar zitten” zegt Gien “Ik bedenk wel een nieuw plan, ik weet het al, we maken een film, een docudrama, en die sturen we naar de koning met het verzoek hier een einde aan te maken, en dat ie dan zelf wel het goeie voorbeeld moet geven in een nog te maken promofilmpje waarin hij in zijn limousine een sigaret opsteekt en gedachteloos het raampje open draait om het lege pakje weg te mikken maar zich net op tijd bedenkt, het raampje weer omhoog draait, opzij de camera inkijkt en zich richt tot het Marokkaanse volk met de legendarische woorden: “Ons Marokko is prachtig, laten we dat zo houden, vergiftig onze natuur niet met ons afval maar verzamel het zoals ik dat ook doe””. Zoiets. Dat hebben we gedaan, in ieder geval tot en met de docudrama. We houden ons aanbevolen voor ideeën voor het tweede deel van het plan.

Vrijdag 26 mei 2017; Sidi Kaouki:
Vandaag start de ramadan, we zijn benieuwd, staan vroeg op en gaan op onze stoeltjes voor Griet zitten. Er gebeurt niets. ’s Middags stelt Gien vast dat ze een beetje honger begint te krijgen, en ik moet naar het toilet, maar we willen vooral niets missen, dus we blijven nog even zitten. Om twee uur is er nog niets gebeurd. Ja, de broodman is niet langs gekomen, maar dat wisten we want dat had hij gisteren al aangekondigd. Ik moet nu echt naar het toilet, dus ik overhandig Gien de camera, de verrekijker, de zaklamp, mijn telefoon en het notitieblok met pen en reserve-pen en schiet naar binnen, de afspraak is dat we contact houden middels de walkie-talkie. Om 5 uur lijkt er iets te gebeuren, we staan langzaam op, we zijn een tikje verkrampt geraakt, en turen naar de horizon. Niets aan de hand, alles is rustig en bij het oude. Gien controleert voor de zekerheid de datum nog maar eens, ja, het is vandaag echt de 26e en ja, op 26 mei start de ramadan. Om 7 uur spreken we af dat we blijven zitten tot de zon onder gaat, we zitten nu toch en misschien gaat alles juist dan gebeuren. Om half negen begin ik maar aan het eten, we hebben de hele dag nog niets gehad en ik ga mijn best doen. We zijn een tikje teleurgesteld in de ramadan, hadden ons er iets meer van voorgesteld, maar eten smakelijk en met kleine hapjes.

Zaterdag 27 mei 2017; Sidi Kaouki – Malay Bouzerktoun:
Eerst naar de nabijgelegen camping om water in te nemen en drek te lozen, vervolgens door naar Essaouira voor stadsbezoek, en dan verder noord op zoek naar fijne stek. We hebben stand alone probleemloos een week doorgebracht met slechts kleine aanpassingen aan onze routine, dus dat willen we nog een keer proberen.
Essaouira is een fantastische stad. Tikje mondain, toch authentiek, niet stoffig, geen “Guides Noir” die aan je lopen te trekken, ruime – maar goed behapbare medina, bijna geen vliegen, bijna alles te koop, niet gruwelijk heet. En relatief schoon. Ik bedoel dan lokaal relatief, je moet het niet gaan lopen vergelijken met Zwolle of Medemblik, dat gaat niet, dan valt Essaouira natuurlijk vreselijk door de (prullen)mand want het is bijna overal vies, op de meeste plaatsen stinkt het, de poes hier is wat de koe in New Delhi is, en doet ook overal wat de koe overal in New Delhi doet, maar toch, wij waren er graag, ons verblijf was aangenaam. Niet in de laatste plaats omdat we ons hebben laten verleiden tot een lunch ergens op een dakterras. Dat was geweldig! De hele stad overziend, de baai, de oceaan, de heuvels in het achterland en ondertussen een tajine(Gien) en een St Pierre (HC) verorberen. Zonder wijn, dat dan weer wel / niet!
Om 2 uur Juuls bevrijd, rondje strand en dan via prachtige kustweg uiteindelijk in Mulay Bouzerktoun uitgekomen. Hier hield de weg op en het laatste stuk naar strand over ehh, ja, over een soort van pre-strand.

Zondag 28 mei 2017; Mulay Bouzerktoun:
We zijn een soort opvang plek voor honden en kinderen. Ze krijgen te eten en te drinken en dan gaan ze nooit meer weg. Je moet hun, door de moeders gemaakte, petten en onderzetters kopen. En na een pet en een onderzetter denken ze dat je er een winkeltje in wil beginnen, het wordt een nee en af en toe een abrikoos of snoepje. De honden liggen trouw in de schaduw van de truck of lopen mee met de ochtend wandeling langs de kust.
Die kust is trouwens heel bijzonder, zandstrand met keien die, naar het water toe, overgaat in platte rotsen begroeit met wier. Bij eb ontstaan allerlei poeltjes met de meest bizarre zwemmende slakken, anemonen, kleine visjes en garnalen. Een draderige zeewiersoort wordt door vrouwen uit het dorp geplukt en op het strand gedroogd. De lokale wijsneus wist te vertellen dat dit wier opgekocht wordt vanuit Rabat, de vrouwen 4 DH per kilo krijgen en het gebruikt wordt voor productie van o.a. medicijnen, schoenen en plastic.
Ik zit buiten een bikini uit te halen, HC leest binnen een boek, Juul ligt met de meute onder de truck en Osama schuift aan.

Osama is tien. Hij verkoopt mutsen en tajine-onderzetters op het strand van Mulay B, net als zijn 42 dorpsgenootjes in deze leeftijdsklasse. Dat is een heel precieze operatie die nauwgezet wordt uitgestippeld en altijd min of meer de volgende standaardprocedure volgt:
In de dorpsraad wordt elke derde dinsdag van de maand het verkoopteam voor de maand daarna samengesteld en worden de rollen van de teamleden vastgesteld. Toewijzing van rollen geschiedt op basis van centraal erkende competenties en persoonlijke voorkeur van de dorpsoudste. De volgende rollen worden onderscheiden:
• De sprieten (2x)
• De spotter (1x)
• De voeler (1x)
• De mineur (1x + 1 reserve)
• De klif (1x)
• De dommeriken (24x)
• De knapperds (2x)
• De lelijkerds (9x)
• De slimmerik (1x)
• De Majoor (1x, voor het leven benoemd): centrale coördinatie tevens penningmeester
De spriet heeft als taak om vanuit zijn vooruitgeschoven positie dagelijks rapport aan De Majoor uit te brengen ten aanzien van het geschatte aantal reizigers dat de volgende dag Mulay B vermoedelijk zal aandoen. Er zijn 2 sprieten nodig, één in Essaouira en één in Safi.

De spotter bevindt zich in een Arkanboom op de heuvel die de afslag van de doorgaande kustweg Safi – Essaouira markeert. De spotter is in het bezit van een seintoestel, meestal een spiegel of een opgepoetst sardineblikje. De taak van de spotter is om elk afslaand voertuig, dit in breedste zin van het woord, te rapporteren middels lichtsignalen aan De Majoor. Er is hiertoe door De Majoor een complex systeem van lichtflitsen, quasi flitsen, semi flitsen en deelflitsen in het leven geroepen waar ik hier verder niet op in zal gaan.

De voeler zit aan het begin van het dorp op een steen en doet alsof hij zit te internetten. Zodra de argeloze toerist de voeler passeert, staat deze op en slaakt een verschrikkelijke kreet waardoor het gehele toeristenvoertuig in emotionele onbalans komt te verkeren, althans, dat is de opzet. Niemand weet waarom de voeler “de voeler” is genoemd.

De taak van de mineur bestaat eruit eventuele explosieve situaties te neutraliseren. Dit is in het gehele verkoopproces wellicht de meest kritische fase omdat:
• de zojuist gearriveerde toerist nog in onbalans verkeert en men dus nooit de eerste reactie precies kan inschatten waardoor er in de praktijk nogal eens ongelukjes zijn gebeurd, vandaar de aanstelling van een reserve mineur
• de strategie van het verkoopteam tevens gebaseerd is op penetratie van de nu kwetsbaar wagenwijd geopende emotionele toestand van de toerist als gevolg van eerder gememoreerde onbalans

Nadat de mineur zijn werk heeft gedaan is het de beurt aan de dommeriken, de knapperds en de lelijkerds, het eigenlijke verkoopteam, dat in V-vorm op de nu minder argeloze maar nog steeds weerloze toerist afstevent zoals een horzel op de kont van een koe, hun armen zwaar behangen met boodschappentassen vol met handnijverheden. Als de mineur zijn werk goed heeft gedaan, is succes gegarandeerd en zal er menig mutsje en tajine-onderzetseltje worden verkocht. Meestal echter is het noodzakelijk om de klif in te schakelen.
De klif schuifelt over het strand en volgt het tafereel dus van enige afstand. Zodra hij ziet dat de zaak dreigt mis te lopen, grijpt hij in. Hij mengt zich in de onderhandelingsdiscussies en zorgt ervoor dat de aandacht op hem gevestigd wordt. Als dat eenmaal het geval is, laat de klif een dwingende stilte vallen. Hierna druipen verkoopteam en klif af, de afgepeigerde toerist verbouwereerd achter latend.

De volgende dag klontert het verkoopteam samen en vreest de toerist met Groten Vrezen. Nu volgt echter de meesterzet van De Majoor: hij zet de slimmerik in. De slimmerik spreekt tenminste 7 talen vloeiend en heeft een dubbele graad, meestal Sociologie + Psychologie maar andere combinaties komen ook voor. De slimmerik strompelt een beetje en zoekt contact net voor het verkoopteam dat kan doen. Hij laat zijn talenknobbel gelden, precies genoeg om de toerist zich nog comfortabel te laten voelen. Hij houdt het verkoopteam op afstand , geeft tips over tij en vis, en vertelt iets over de omgeving en over de handnijverheid van het dorp. Hij laat en passant vallen dat zijn broertje ook mutsen verkoopt die zijn moeder gemaakt heeft. Hij geeft prijsadviezen. Hij is vriendelijk en communicatief. Hij wil je niets verkopen maar als je een oud T-shirt over hebt, houdt hij zich aanbevolen. Je bent verloren maar zo voelt het niet. En hoe erg is het nu helemaal om 43 mutsen en 43 tajine-onderzetsels in huis te hebben, nee, zelfs niet als je geen tajine hebt, en voor die prijs? Hij is de slimmerik, De Majoor wrijft zijn ring op.

Rond 4 uur rijdt een Ssangyong rexton het terrein op en stop naast ons, een kleine man stapt uit en daarna een reu en een pup, type Duitse herder. De man is Marokkaans, Omar, 68 jaar, alleen, gek en/of ADHD, Biologie gestudeerd in Frankrijk, naar eigen zeggen arts , en opzoek naar een plek om in de vakantie zijn caravan te neer te zetten. Een goede mix om een zeer geanimeerde avond te hebben, uiteraard krijgt ook hij te eten en drinken, hoewel dat in Ramadan tijd wat gevoelig ligt. Hij is geen religieus man, heeft lak aan de Ramadanwetten, maar durft toch niet openlijk te gaan zitten eten voordat de zon onder is. Hij is trouwens met het roken van zijn sigaretten en de daarbij behorende alcoholische versnapering al aardig in overtreding. Naarmate er meer alcohol in zit kijkt hij steeds vaker schichtig om zich heen en is van mening dat de lokale jongeren pissig op hem zijn. In het slechtste geval wordt hij opgepakt en gaat hij voor drie maanden de gevangenis in. Hij laat luid en duidelijk weten het naar zijn zin te hebben, van de oceaan te houden, met mij te zullen trouwen, het bakchies systeem en de ignorence te verfoeien. En doet in een, daarop volgende, melancholische bui uit de doeken hoe en waarom hij van zijn vrouw is gescheiden. Hij meldt wel tig keer dat hij enorm rijk is en dat ook hij een wereldreis gaat maken. Uiteindelijk kunnen HC en ik niet meer gewacht op de ondergaande zon, doen we in de truck de maaltijd en krijgt een zatte Omar zijn bordje mee om na zonsondergang in zijn eigen, net gekochte, tentje leeg te eten.

Maandag 29 mei 2017; Mulay Bouzerktoun:
Omar had gister gemeld dat hij vroeg weg zou gaan omdat hij moest werken, hij woont en werkt in Marrakech, maar er ’s avonds weer zou zijn. Om 9.00 uur, als we de honden eten geven, staat er voor de deur keurig een leeg bordje, glas en de geleende zaklamp voor de laatste bladzijden van zijn boek.
Het is een stralende dag met een aardige bries, we lopen langs de kust naar het zuiden. Kleine zilverreigers, scholeksters, regenwulp, torenvalk en kleine strandlopertjes vergezellen ons. Na twee uur zijn we toe aan koffie en gaan we aan het schrijven. De internet verbinding is hier waardeloos, 2G kunnen onze moderne spullen niet aan, dus van publiceren zal het vandaag niet komen.
Om half 4 is de wind zo aangetrokken dat we besluiten de truck te draaien, de zee komt verder dan wat we tot nog toe hebben gezien en vanuit alle gaten en spleten komen surfers gekropen. Er liggen er zeker 25 in het water, allemaal wind- en kitesurfers.
Het is een waar spektakel, de zee is woest en onstuimig met hoge golven en de surfers zijn stuk voor stuk acrobaten op plank met zeil. Tot een uur voor zonsondergang liggen ze nog in het water daarna is het gedaan. De zonsondergang gaat razend rap in 10 minuten tijd is de zon van 20 centimeter boven de zee in de zee gezakt en laat dan een mooie rode gloed achter.

Dinsdag 30 mei 2017; Mulay Bouzerktoun – Cap Beddouza:
Om half tien op weg naar Safi, de op een na grootste havenstad van Marokko. Geen toeristische stad, veel industrie en een grote producent van aardewerk.
Via een grote ringweg kom je vanuit het zuiden eerst langs de fosforproducenten, dan de visverwerkingsbedrijven en daarna de nieuwe stad. We bezoeken een supermarkt om weer bij te vullen en vervolgen de ring naar de zuidpoort van de Medina. Bab Agrour. Voor de poort parkeren we GG, Juul past op. In de Medina op drie na, geen toerist te bekennen, en twee daarvan zijn het Amerikaanse stel dat met drie kinderen op de fiets vanuit Essaouira op weg naar Ierland is. Ze hebben besloten dat het hier in Marokko niet te doen is, Thailand was ooit geen probleem, maar hier zijn de wegen te slecht en gevaarlijk. Ze gaan uitzoeken hoe ze per trein naar Tanger kunnen komen en hopen dat de Santiago de Compostella route beter te doen is. De medina is klein en overzichtelijk en als je het toch niet meer weet staan er borden met een plattegrond. Zoals in alle Medina’s wemelt het hier ook van de katten en ook heel veel kittens, zielige kleine magere katjes, ik zou ze allemaal wel willen adopteren.
Na een uur zijn we weer terug bij GG, doen een broodje en gaan op zoek naar de Camping. Deze zou, volgens het boekje van Tim internet doet het al een tijdje niet meer, 3 kilometer buiten de stad aan het strand liggen. In de stad staat hij goed aangegeven, maar zodra we er buiten zijn, houden alle borden op en rijden we er straal voorbij. We doen een poging bij Lalla Fatna, een zandstrand tussen de rotsen bereikbaar via een naar beneden kronkelende weg. Voordat de weg overgaat in een betonnen platenweg met haarspeldbochten hangt er een touw over de weg met daarnaast twee mannen die het touw voor 50 DH willen laten zakken. We hebben alleen 200 Dh briefjes en hij heeft niet terug dus mogen we door zonder te betalen. Voorbij het touw zet HC de truck stil en mag ik beoordelen of de weg verder naar beneden goed genoeg is. Het eerste deel ziet er oké uit, de laatste haarspeld echter vind ik wat krap. Omdat ik niet zeker ben vraag ik HC ook nog even te kijken. Hij vind het ook een spannende bocht maar denkt bij terugtocht dat het wel kan lukken. Vraagt aan mij of ik het zie zitten, dat zie ik niet en zo besluiten we door te rijden. Terug bij de mannen gaat het touw niet naar beneden, ook niet als HC uitlegt dat we niet willen blijven. De man wil nu 5 Dh, maar afgezien dat we geen kleingeld hebben is het zot dat we voor even kijken moeten betalen. HC , teleurgesteld, ontlaadt in duistere woede “ laat dat touw zakken of anders rijd ik er doorheen”. De man snapt er geen bal van en onderneemt hoegenaamd niets, pas als HC op het gaspedaal trapt en een stukje naar voren schiet, laat hij wijselijk het touw zakken.
Bij Cap Beddouza is een strand en daar strijken we neer. Het is een desolate plek, half afgemaakte wandelpromenade, vervallen hotel/restaurant, lege strandhuisjes en een gierende wind. Gelukkig heeft Juul twee speelmaatjes gevonden.