15 mei 2017; Eer is jarig, joepie .....

Dinsdag 9 Mei; Auberge Jaafar – Imilchil:

Vandaag op pad via de route die Quovadis voor ons uitgestippeld heeft, deze staat op de kaart als een Dirt road maar is volgens de locals een geasfalteerde weg, goed te doen en waarschijnlijk 5 uur rijden.

Malika,
Saïd geeft me zijn kaartje en zegt dat we naar Malika moeten vragen; “Die kenn Ich sehr gut, wenn Sie bei Lac de Tislit angekommen sind, können sie bei Malika stehen bleiben”.
Saïd is in het trotse bezit van auberge Jaafar. De auberge is gesitueerd aan het begin van een piste (off road / gravel / pothole-pad / wasbord etc) traject dat woest de bergen in slingert richting Imilchil, slecht begaanbaar zelfs voor onze GeleGriet.
Saïd is tevens in het trotse bezit van behoorlijke kennis van “die Deutsche Sprache”, zodat keuvelen met hem een grappige combinatie oplevert van Duits, Frans en gebruik van lichaamsdelen.
Saïd kwam hier in 1977 op reis vanuit Agadir langs, zag mogelijkheden, kocht een stuk zand met een stuk rots en begon te investeren.
Saïd had toen al 25 jaar hard gewerkt in Deutschland en al zijn, dankzij minder dan matig te leven, opzij gelegde centjes zou hij dus gebruiken om zijn droom waar te maken.
Saïd zit dit alles een beetje onderuitgezakt te vertellen op zijn versleten campingstoel in de schaduw van een kolossale vijg terwijl hij de Afrikaanse ééndagselektricien gadeslaat die de verlichting op de camping aan het vervangen is.
Saïd heeft zijn clan om zich heen verzameld op zijn auberge: vrouw, zoon, dochter met man, kleinzoons, nog wat los spul, alles bij elkaar zo’n 15 zielen. Hij mist zijn andere dochter, zit in Rome, erg intelligent, mooiste kleindochter in de wereld, hij ziet ze te weinig, zou ze liever hier hebben, maar ja, dit is geen Rome!
Saïd wil alleen met mij spreken; als hij Gien buiten bij onze truck aantreft, vraagt hij of ik thuis ben, hij moet iets vertellen.
Saïd is 75 of ouder, zijn hoofd is strak zongelooid, de rest van Saïd zit strak in pak. Hij loopt voorzichtig, zit voorzichtig, spreekt voorzichtig en is voorzichtig met zijn klanten.
Saïd is geslaagd, wellicht nog niet helemaal en zeker nog niet met alles, maar het is hem gelukt van niets iets te maken, van stof en zand een groenige plaats te creëren waar mensen willen komen en waar mensen het later nog eens over hebben, net zoals over die man met visie en doorzettingsvermogen.
Als we 3 dagen later bij ons vertrek contactgegevens uitwisselen met de lieve vrouw van de “camping” van Lac de Tislit (zie foto), blijkt zij Malika te heten.
Saïd heeft altijd gelijk.

We moeten eerst 15 kilometer terug over de hoofdweg waarna we afslaan een krappe maar geasfalteerde weg op. Af en toe knijp ik hem wel, helemaal als er gepasseerd moet worden. Zo her en der laat het asfalt het afweten en tot drie maal moeten we door een rivier. Vanaf nu gaat het omhoog en bij een splitsing die niet op de kaart staat en waar Quovadis ook geen antwoord op heeft, raken we in de verwarring. Twee jongetjes die aan komen rennen, dit gebeurt trouwens de hele tocht, wijzen ons naar links voor Imilchil, ze worden beloond met potlood, papier en dextro. De weg is nieuw geasfalteerd en na 20 meter moeten we door de eerste rivier, de GPS wijst ons erop dat we in een volledig andere richting gaan dus zijn we niet zeker van de juiste weg en vragen het nogmaals aan de dames die in de rivier hun wasgoed staan te soppen. Er wordt heftig gelachen en inderdaad gewezen op deze weg de andere zou niet goed meer zijn. Ik trakteer ze op nagellak. Toch wat onzeker vervolgen we de weg en als de eerste de beste Arabier, die ik aanhoud terwijl we aan de kant van de weg een broodje doen, ook bevestigt dat we op de goede weg zijn, gaan we er vol voor. De weg wordt steeds grilliger gaat soms steil omhoog, soms met haarspeldbochten en het wegdek wordt er niet beter op. Het landschap verandert van gortdroog naar groene valleitjes tot rood en paars gekleurde bergen. We komen door gehuchtjes soms maar van twee of drie huisjes en altijd worden we verwelkomd door zwaaiende mensen. Vooral de kinderen komen uit hun huizen naar de weg toe gerend en schrikken zich een ongeluk als HC zijn hoorn laat schallen. Uiteindelijk sluit de asfaltweg weer aan op de bestaande weg die veel slechter is. Het is naast berghellingen nu ook oppassen voor kuilen en gaten en vooral als we door de gehuchtjes moeten. Laaghangende elektriciteitskabels, vernauwing van de toch al smalle weg, weggeslagen wegdek , ezel, geit of hond op de weg of een opgetrokken muur in de bocht.
Voorbij Imilchil ligt het meer met daaraan een Auberge met Camping. We worden door de beheerster ontvangen in vlekkeloos Frans en nadat we geïnstalleerd zijn mogen we op de thee en inschrijven. Ze is een schatje, een beetje ziek want een gescheurde schouderband en dikke enkels. Dat is tevens de aanleiding tot het verzoek om kleding, pennen en schoenen voor de armen, waarvan zij vervolgens de distributie regelt. In ruil daarvoor krijgen we uien en tomaten die we gebruiken voor de avondmaaltijd met Andries uit Heereveen, hij is vanuit Marrakech komen fietsen.

Bromsnor,
Heet eigenlijk Andries, komt uit Heerenveen en is helemaal geen Bromsnor. Juist niet! Maar ja, hij heeft wel een fantastische snor gekweekt en onderhouden en werkt bij de politie, de recherche op precies te zijn, en als je dan iets wilt schrijven over de ontmoeting en je zit nog verlegen om een titel …
We ontmoeten Andries op de “camping” bij Lac de Tislit. Hij heeft zijn fiets geparkeerd in een struik en is bezig zijn tent op te zetten aan de oever van het meer onderwijl een vrolijke deun fluitend, iets over een zwerver die steeds malle dingen doet geloof ik. De deun gaat echter grotendeels verloren in de wind die met tenminste 17 Beaufort door de schaarse begroeiing op het terrein raast, zich daarna uitleeft op de pitch van Andries om zich vervolgens uit te storten over het meer. Deze wind heeft tot nu toe al zijn pogingen teniet gedaan en hoewel hij er wel in is geslaagd het grondzeil vast te pennen zodat er wellicht voorzichtig gesproken zou kunnen worden van een begin, zou zelfs de meest doorgewinterde en ingeleefde campeerprofessional er geen tent in durven herkennen, er mist gewoonweg een complete dimensie. Het doek staat horizontaal richting meer, het klappert zelfs niet, zo hard is de wind. Ik kijk een tijdje toe en schreeuw dan “hoi”.
Een paar uur later zit Andries bij Saartje en mij gezellig aan een kopjen kofjen in Griet. We hadden hem uitgenodigd voor ons avondmaal omdat ik het vermoeden had dat koken onder boven beschreven omstandigheden wellicht lastig zou worden.
Andries is een fietser in hart en kuiten. Hij heeft over de hele wereld gefietst. Van Heerenveen naar Malaga, dwars door Peru, in Azië, in de VS, en nu dan een rondje Marrakech.
Het fietsen heeft hem opgeruimd gemaakt.
Andries is een open en opgeruimd mens

Woensdag 10 mei ; Imilchil:
De dankbaarheid van de eigenares wordt ook vandaag weer omgezet in voedsel. Om 9 uur staat ze met een petit dejeuner voor onze deur en s’ middags een zelfgebakken brood. Ze helpt ook bij de keuze voor de kloof naar het zuiden, het wordt de Todra kloof.
Net als gister en eergister is er vandaag wind en dan heb ik het niet over die van HC na het eten van een geit. De dag begint strakblauw en zonnig en vanaf ongeveer 9 uur gaat het af en aan waaien met soms enorme windstoten die de truck doen schudden.
Het wordt een rust en regel dag. Juul heeft het geweldig naar haar zin, ze laat zichzelf uit, jaagt de lokale honden de stuipen op het lijf, ligt zolang in het water tot ze staat te klappertanden en haalt bij de buren ‘god weet wat’ op.
Het meer is eigenlijk niet om te zwemmen, het wordt gebruikt voor drinkwater en viswater maar wij mogen aan de overkant wel een duik nemen. HC bedankt en Juul en ik gaan samen maar dat houdt Juul beter vol, het is ijskoud, een duik en dan snel weer in de kleren.

Donderdag 11 mei; Imilchil – Tinghir:

Todra kloof here we come!
Iets gespannen, gezien onze vorige off road ervaring gaan we op weg. Het valt reuze mee, grotendeels asfalt, weliswaar vol gaten en kuilen maar toch beter dan wat we al gehad hadden. De Todra kloof is schitterend en ook goed te berijden, het meeste op dal niveau naast een helder kabbelende rivier. Aan het eind wacht een grote verrassing, de aan de linkerzijde van de kloof geplakte Kashba zorgt voor een heuse file. Dubbel geparkeerde auto’s, touringbussen vol Japanners en aan de kant van de weg kraampjes. We gaan er na een noodzakelijke foto, gauw vandoor.
Op de Camping, iets voor Tinghir, worden we ontvangen door een 12 jarige die ons het vereiste formulier in laat vullen waarna we een plek mogen uitzoeken. We staan achterin de camping op een plateau voor nog meer grote campers. Achter de truck een metalen deur die naar de groentetuin/ boomgaard leidt. ‘s Middags komt de eigenaar met werkman uit het deurtje en schrikt zich de blubber van een tevens geschrokken, blaffende Juul en maant HC het beest aan de lijn te houden. Dat was niet zo’n goed entree pas met het afrekenen ontdooide hij weer een beetje. ’s Avonds gaan we aan de Tajine met Cedric en ons zelf meegebrachte wijn.

Cedric …
… loopt licht hinkend en bedremmeld –wat een prachtig woord- op ons af en maakt al vanaf ongeveer 25 meter oogcontact. Hij is duidelijk voorzichtig maar ook geïntrigeerd.
Hij is Engelstalig en legt al direct tijdens de eerste handdruk uit dat de Britten in de grote bus hem op onze aanwezigheid geduid hadden. Ik was blij met deze uitleg, je weet anders maar nooit wat de beweegredenen zijn van mensen om contact te zoeken, en nu was het in één keer duidelijk. De grote bus blijkt later naast Britten, ook Nieuw-Zeelanders, Zuid Afrikanen en Schotten te bevatten en op tour te zijn door West Afrika. De bus is dus op tour, en jij, ja jij, kunt mee. Als je betaalt. Een soort hop on hop off systeem, de bus stopt nooit, nou ja, wel om je te laten hoppen en zoals nu op overnachtingslocaties, maar voor de rest gaan de wielen van de bus door en door, door en door. En Cedric blijkt niet Engelstalig te zijn maar een Fransoos uit Paris die na onze gezamenlijke maaltijd in de bedrijfscantina nog even met ons mee hinkte naar de Griet voor een glas en een verhaal. Of eigenlijk 4 glazen en 7 verhalen. Geloof ik. Hij is op de (huur)motor van Marrakech onderweg naar de woestijn om samen met daar nog te vinden vrienden lekker te gaan crossen. Motorpenten is zijn grote liefde, zijn keuken in Paris is kleiner dan de keuken van Griet, hij werkt als communicatie specialist bij een bedrijf dat zich onder andere bezighoudt met ontwikkeling - en productie van de grote informatieborden langs de Franse snelwegen, zijn vriendin heeft vorig jaar gebraakt op de motorfiets tijdens een tocht door een ander deel van Marokko. Gisteren hebben ze geprobeerd hem met een slinkse valstrik een tapijt te verkopen, maar dat is er uiteindelijk niet van gekomen omdat er een vreselijk auto-ongeluk was gebeurd en hij in de file die dat veroorzaakte iemand had gesproken die hem de valstrik had toegelicht.
We groeten Cedric van hier en wensen hem een veilige (motor)tocht door de Atlas.


Vrijdag 12 Mei; Tinghir:
Nog maar een dagje Tinghir. Het lijkt, gezien de temperatuur, het intensieve rijden en de nieuwe omgeving, het beste reisritme voor ons. Niet veel gezien en gedaan vandaag, rondje douche, rondje tuin en weer op de stoel. 35 Graden wordt makkelijk gehaald en daar zijn onze lijven niet aan gewend. Hier op straat zie je mannen met jeans, blouse, trui en daarover colbert en vrouwen met broeken dikke sokken in elegante muiltjes, uiteraard een hoofddoek en Djellaba als afsluiter. Ik stik al in mijn korte broek en hemdje.
Herman en Jeroen zijn gearriveerd, net voor de camping viel de motor uit. HC die onder de douche vandaan kwam, had een praatje met ze. Ware pisterijders op KTM motoren met noppen banden, stof in hun oren en sterke verhalen. Ze drinken ons bier en wijzen op het gat in de rechter uitlaat, oei daar kijk je zo doorheen.

Zaterdag 13 Mei; Tinghir – Agdz:
Via de R113, een off road, die geen off road blijkt, naar Alnif en dan rechtsaf richting Agdz. Van uitgestrekte zand/steenvlaktes naar de groene Palmeraie langs de rivier de Draa.
In Agdz gaan we voor Camping Kashba Cai. Via een Metalen hek net voorbij het Centrum rijd je de binnentuin in. Palmen, kleine akkertjes met een niet te determineren klaversoort en daaromheen uit leem opgetrokken gebouwen. Bij de receptie zit Simo, een vrolijke lachende jongen, afgestudeerd in oude talen. Hij spreekt Frans, Engels en naar eigen zeggen nog vier andere talen maar kan hierin geen werk vinden. We zijn de enige gasten en kunnen gaan staan waar we willen, schaduw gaat het worden! In tegenstelling met de camping in Tinhir is het hier weer een vervallen zooitje. Douches zijn vies en kapot, de geiser in het hokje achter de wastafels werkt niet, overal liggen opengewerkte leidingen en hangen stopcontacten los. Ondanks dat is het een fijne plek, heerlijk stil, dadels voor het oprapen en witkaptapuiten, bijeneters en scharrelaars om te bewonderen.
Aangezien het makkelijk praten is met Simo vraag ik hem naar een garage voor ons uitlaat probleem. Hij heeft een vriend die het voor ons kan fiksen als we willen vanavond nog. HC meldt niezend en proestend dat we het liever morgen doen.
We sluiten af met een borrel op het grasveldje achter de truck met de vleermuizen om onze hoofd.

Zondag 14 mei; Agdz:
Het was een broeierige nacht in een warm geworden woonunit die, door het ontbreken van wind, niet wilde afkoelen. Pas aan het einde van de nacht werd het aangenamer, daardoor waren we er laat uit. Een rondje receptie, tuin en Kashba. Simo was nog niet gearriveerd en ook nog geen monteur, we doen een foto sessie door een deel van de Kashba. Muren opgebouwd uit leem voorzien van een gekleurde pleisterlaag, booggalerijen rond een open pleintje met drooggevallen fontein en overal lampjes van gekleurd glas, het typisch oosterse beeld. Erg mooi!
Voor de lunch een geroosterd Marokkaans brood, rond en veel steviger dan die in Holland, besmeerd met gezouten roomkaas (ik had dit voor yoghurt aangezien) en daarop een tomaatje met peper, zalig.
Nadat ik de helft op had kwam de monteur, in een niet zo’n representatieve auto, koplamp stuk, afgesleten banden, zijspiegel eraf maar een werkende radio met nonstop 538 muziek. Achter het stuur een kleine hele donkere man, die na voorstellen direct onder de truck kroop. Zijn voorstel: hij haalt ter plekke de uitlaat eraf neemt deze mee naar de lasser, daar worden de gaten gedicht dan komt hij terug en zet de uitlaatpijp er weer op. Dit alles vandaag, nu uitgevoerd, voor de prijs van 600 Dh, we gaan akkoord. Gereedschap had hij niet mee en moest van HC komen, gelukkig dat manlief alles in drievoud mee heeft!
Na een half uur, mijn halve tomatenbrood en twee glazen water, heeft hij de pijp eronder vandaan. Inmiddels is Simo ook gearriveerd en bevestigd nogmaals de reparatie procedure. De pijp gaat op de achterbank , 538 is niet uit geweest, en de auto wordt gestart. 50 Centimeter verder slaat hij af en wil niet meer starten. HC helpt nog met 2 liter benzine en een aanduw actie maar het mocht allemaal niet baten. Uiteindelijk gaat de klep open en samen met Simo en een schroevendraaier krijgen ze hem aan de praat, “that’s Maroc” verklaart hij grijnzend.