26 maart 2017

Zondag 26 maart 2017; week 6

Maandag 20 maart 2017:
Plotseling ben je omgeven door Lissabon. Eerst was er helemaal geen sprake van stadse tekenen en slalomden we door heuvels met op de top van die kleine witte molentjes met aan elke wiek een onderbroek ten behoeve van de voortstuwing. Ik heb deze molentjes altijd, naar nu blijkt abusievelijk, aan Don Quichotte gekoppeld. Wat wel opviel was dat naarmate we zuidelijker kwamen, deze molentjes steeds vaker gezelschap kregen van moderne super windmolens hetgeen de opgewekte energie vanzelfsprekend ten goede zal komen, de sfeer echter omgekeerd evenredig beïnvloedt. We draaien nog een bocht en voila, onmiskenbaar een metropool.
We zijn op zoek naar de Rua Padre Americo. We hopen dat we met onze Griet een beetje in de buurt kunnen komen van nummer 14b alwaar volgens het info sheet de Portugese vertegenwoordiging van GoPro moet zitten want die geeft nog steeds geen krimp, dus vinden we dat we recht hebben op een nieuwe. We hebben geluk, vinden een parkeerhaven (3) en op 14b blijkt inderdaad GoPro gehuisvest. Dat wil zeggen de Europese boekhoudafdeling. Die niets voor ons kan doen. Zelfs niet na enig aandringen. Maar ons nog wel wil adviseren om ons exemplaar aan te bieden ter reparatie ergens in Spanje. Waardoor ik erg chagrijnig wordt. Weg hier, weg uit Lissabon, er zaten toch al veel te veel Polen, dus via de beroemde brug over de monding van de Taag (Tejo) en onder goedkeurende blikken van Jezus fluks, nou ja, fluks, verder zuid.

Landschap verandert in parkachtig. Glooiende groene heuvels gelardeerd met pijnbomen en kurkeiken, wat een gek woord, schapen, zanderig, wijds en uitnodigend, warm maar nog niet zinderend, fris en viriel.

Op een P spreek ik een Roemeen aan die zijn vrachtwagen aan het luchten is. Geheel overbodig legde de chauffeur uit dat hij vis vervoerd had. Vis uit Noorwegen en hij was nu op weg naar Spanje voor een lading groenten, 2 maanden op de weg en dan 2 weken vrij. Naar eigen zeggen goed voor een jaar of vijf, en slecht voor de relatie(s). Hij had een soort van blauwige prop in zijn oor. Na ontdekking hiervan kon ik mijn ogen er slechts met grote moeite omheen leiden. Ook had mijn deel van het gesprek last van de prop omdat ik er een beetje misselijk van werd en ik steeds moest denken aan hoe zoiets ontstaat, en dat met die vislucht op de achtergrond. Het zou een vergeten oordop geweest kunnen zijn of iets dat er per ongeluk ingekropen was en ter hoogte van de eerste bocht overleden, ergens vorige maand. Ook mogelijk dat het ter plekke gewoon ontstaan was, best een enge gedachte, zomaar uit zichzelf, uit zijn eigen lichaam. Afijn, ik heb er niet naar gevraagd maar hem bij het afscheid extra veel succes gewenst met de volgende opdracht.

De afslag van de hoofdweg leidt volledig binnendoor naar zee. Allerlei prachtig kleine plaatsjes, nergens echter angst om vast te komen zitten. We mikken geheel volgens Giens instructies op de Lagune van Sint Andre. En daar wonen geen kindertjes, ik heb ze tenminste nog niet ontdekt, dus die wonen inderdaad allemaal op de berg. Wel een prachtige plek pal tegen de beukende oceaan. Bij aankomst behoorlijk wind vanuit zee. Het begaanbare strand circa 25 meter diep, daarachter een ravijnachtige afloop waar de Atlantic steeds opnieuw met grote kracht enorme bakken blauw in stort, die vervolgens met ongelooflijke snelheid weer worden opgenomen door de rest van het water. Diep respect, ik durfde Juul er niet in te sturen.

Dinsdag 21 maart 2017:
Met een lichte ruis van de zee op de achtergrond heerlijk geslapen. Wakker met wolken maar door een stevige bries alweer snel een blauwe lucht.
Na ontbijt HC met Juul een klein plasrondje en ik de was…. Als we daarna bezig zijn met het hernieuwd inpakken van lades en ‘schuurtje’ komt een Nederlands stel, jonge mensen, beiden uit de vrachtwagen wereld, de truck bewonderen. Ze zijn op Faro gevlogen en vandaaruit met een huurauto op weg naar Lissabon over zoveel mogelijk binnenwegen, verhard en onverhard, ze hebben aardig wat tips voor ons. Nadat we een kopje koffie met ze hebben gedronken gaan we met Juul, rondje lagune lopen. Het werd een half rondje en weer terug maar was erg gaaf, mooi gebied met veel vogels, purperreigers, zilverreigers, hop, steltkluut, kleine trap, ooievaars, lepelaars en dat allemaal zonder kijker want die waren we vergeten net als de camera.
Terug bij de camper zijn er campers weg- en bijgekomen. Naast ons zijn Engelsen komen staan en Terry van de ‘Marmite wedding’ stond al snel in onze deuropening aan een biertje. Met vrouw en baby op reis, alles opgezegd en verkocht om de rat-race te ontlopen. Zijn taken nu zijn o.a. schoonmaken en pr-werk waarbij hij bijvoorbeeld ook een artikel voor de Linda heeft verkocht. Wij zouden in zijn blog www.travelastheygrow.com opgenomen worden, maar hebben hem na het biertje niet meer terug gezien.
’s Avonds het geld van Erik en Ink uitgegeven in een van de restaurantjes, Martines, Santo Andre. Eigenaar Fernando, voormalig advocaat , doet zijn stinkende best dit familie bedrijf te behoeden voor de ondergang. Wij zijn die avond de enige gasten en in het begin een beetje ongemakkelijk. Het interieur is die van een sportkantine het is stormachtig weer, de deur staat open en we zitten met jas aan. Fernando draait onze borden, overhandigt de kaart en komt 10 minuten later aanzetten met brood, heerlijke olijven, geitenkaasje en vissmeersels. Bij de vraag wat er aan vis is ontstaat een levendig gesprek over verse vis, dat het uit de Laguna komt en er niet zoveel aal is dit jaar. Later op de avond komt ook het verhaal over zijn familie, het bedrijf en de economische malaise in Portugal op tafel. In de tussentijd hebben we zeeduivel gegaard in kruidige rijst met zeevruchten gegeten, zo uit de pan, ook op tafel, heerlijk! Vriend van de eigenaar heeft ‘Vis café de Gouden Hoek’, van Limburg Stirumstraat 10A, in Amsterdam. Wie wil het voor ons uitproberen?

Woensdag 22 maart 2017:
Vandaag staat in het teken van Augusto, wellicht staan zelfs de aankomende weken / maanden in zijn teken. Goed, maar eerst nog even de hond uitlaten. Dat doen we richting van de buurlagune. Het is striemend weer: schichtig grijs, bij vlagen horizontale regen, de wolken vluchten in razend tempo. De vegetatie buigt diep, en wij buigen mee, hopend dat onweer uit zal blijven aangezien wij in dit landschap veruit de hoogste punten vormen. De lagunes hier worden gebruikt als een soort van viskweekreservoir. Ze zijn van de oceaan afgesloten door een kunstmatig aangebrachte strook zand. Ergens in het voorjaar, nu ongeveer, wordt een opening gemaakt en kan de oceaan weer in- en uitstromen. Populair lagunegerecht: gebakken paling met rijst en allerlei zeevruchten. Koel. Wij lopen door, het klaart op, Juul poept, in de verte lonkt onze “Peixe Assado”, we zetten koffie en gaan zitten.

En toen was hij er: Augusto!

Hij kwam in een zandkleurige tot all road omgebouwde MB camper uit het jaar kruik. Reed een rondje om onze Griet om ergens uit ons directe zicht kennelijk tot stilstand te komen. Gien, geïntrigeerd door deze opzichtige paringsdans, zocht – en vond oogcontact met de man die wij even later zouden leren kennen als: “Augusto!!” (zelf galm toevoegen). Ja, de rest is feitelijk geschiedenis, ik zou het hierbij kunnen laten, maar te leuk om niet te vertellen. Vandaar.
Toen Augusto (A) de Griet zag staan werd hij, naar eigen zeggen, overvallen door een grote blijheid. Hij dacht in Griet een MB1017 te herkennen (Griet is een MB1222 en onderhuids dus een maatje groter) en hij was thuis –in het geheim- bezig om een MB1017 om te bouwen tot overland campertruck. Tja, toeval bestaat niet.

A is een Portugese prater. Nodig A uit op je feestje en omkijken naar hoe je andere gasten zich vermaken is overbodig. Wij nodigden A uit in Griet en dronken koffie met hem. Hij heeft ons meer dan 2 ½ uur aan zijn lippen doen hangen, op één kopje koffie, met (camper)verhalen over Portugal, Marokko, Mauritanië en Senegal. Hij heeft een volledige kaart van zuid-Portugal, schaal 1:120 op ons reiskladblok getekend, met daarop alle relevante waypoints van elk type binnen elke categorie, compleet met persoonlijke toelichting, motivatie en waar nodig actuele sociaal-politieke situatie. Hij tekende bruggetjes, sterlocaties, smalle straatjes, hippiestrandjes, vlooienmarkten, visrestaurantjes, eilandjes, bergen, zand, baaien, meren en rivieren. Hij schetste vrachtwagenonderdelen, logo’s, lichaamsdelen, allerlei dieren, vreemde gerechten inclusief de zo mogelijk nog exotischer ingrediënten, familieleden en routes naar het eind van de wereld (finisterre). A begeleidde zijn werk in zangerig Engels, zichzelf tussendoor onophoudelijk herhalend en verbeterend in nog melodieuzer Portugees en het klonk alsof hij zijn geheugen niet vertrouwde en zichzelf steeds opnieuw vragen stelde over hetgeen hij zojuist met ons gedeeld had. “Dat gaf op dat moment te denken.”, vertrouwde Gien mij naderhand toe, “Daarom heb ik er toen de kaart maar even bij gepakt.” Gelukkig concludeerde A na vergelijking met zijn eigen schetswerk, dat de kaart redelijk klopte en vervolgens gaf hij ons zijn contactgegevens voor het geval we ergens in de problemen zouden komen. Het was al met al een gedenkwaardige middag. We wilden hem uitnodigen te blijven eten, dat paste echter niet in zijn schema. Jammer, Augusto is een ongelooflijk aardige man, we zullen hem niet vergeten.

Donderdag 23 maart 2017:
Geen weersverbetering, we gaan verder.
Eerst water lozen en innemen en een was draaien bij de Intermarche in ST Andre. Daar, wachtend op de droger, smoothie en een broodje gegeten. Doorgereden naar de LIDL en de laatste boodschappen gedaan voor een paar dagen in the wild. Op advies van Augusto naast de plaats Odeceixe het pad langs de rivier naar de kust genomen om daar vervolgens op een geweldige parkeerplek aan de baai te bivakkeren. Er staan hier een Italiaan, een Duister, een Engelsman en wij. Camperen mag hier eigenlijk niet maar in deze tijd van het jaar doen ze niet zo moeilijk, hopen we vooral ook. De was nog wat laten drogen voordat de eerste bui naar beneden kwam.
Stik donker hier, weltrusten!

Vrijdag 24 maart 2017:
“Reizen of gereisd worden, dat is de vraag.” We zijn nu zo’n 6 weken onderweg en deze vraag komt met enige regelmaat uit de trommel van onze interne reistombola. Dat gaat als volgt.
Ik heb een trommel gefabriekt van materialen die we langs vloedlijnen, bosranden, erfafscheidingen en vangrails gevonden hebben. Denk aan rogge eieren, drijfhout, braakballen, gieken, vogelnesten, hondenriemen, stukjes prikkeldraad enzovoorts. Alle vragen die wij niet direct konden of wilden behandelen zijn vanaf het begin van de onderneming door Gien verzameld, in eerste instantie in het koffertje van Alwin&Yvonne. Toen de trommel gereed was hebben we de vragen overgeheveld, dat kwam goed uit, want daarmee kwam in het koffertje plaats voor onze schelpen&stenen&overige waardevolle herinneringen, en dat was dat. Elke zaterdagmiddag draaien we de trommel en wachten tot er een vraag uit rolt. Dat duurt soms best lang want de trommel is solide gemaakt, maar we hebben de tijd en lachen wat af. Als de vraag er eenmaal is, dient deze beantwoord te worden, dat spreekt. Ja, zo gaat dat.

Vandaag einde middag bezoek van de politie. Ik sta de Honda op te laden als ze de P op hobbelen. Twee man in een Japanse 4x4. De bijrijder ziet er uit als Brownie Dutch compleet met gele spiegelbril. Hij drukt zijn raampje open en zegt iets tegen me, waarschijnlijk in het Portugees. Hij blijft daarbij door de voorruit kijken, ik kon het niet controleren, maar ik gok emotieloos. Ik weet dat we hier niet mogen kamperen en meld in het Engels dat we net van plan waren om te vertrekken. Er volgt wat gebrabbel en ze rijden door. Onze parkeerplaats-Duitser Robert is van mening dat het allemaal wel los zal lopen en we besluiten allemaal (4 campers) het er maar op te wagen en ter plekke te overnachten. Een uurtje later voelt het toch niet goed en Gien en ik verstellen Griet naar een plek 500 meter verderop, net buiten de “verboden te overnachten zone”. Om 18:15 komt er een dieplader het zandpad opgestoven richting genoemde zone, rijdt ons voorbij, komt slippend tot stilstand, knikt vlak naast Griet achteruit (verbeeld ik het me, of werpt de bijrijder met gele spiegelbril nu echt een woedende blik bij ons naar binnen) en vertrekt weer in de richting waaruit ie gekomen was. Het zal toch niet …?

Zaterdag 25 maart 2017:
Vandaag sightseeing Aljazur.
Van Odeceixe naar Aljazur is 17 km, lekker kort, dus ’s morgens rustig aan. Douchje, ontbijtje, hondje, plasje en poepje en rond 10 uur op pad.
Achter de vismarkt van Odeceixe, op de parkeerplaats en tevens onze camperplek voor vanavond, maken we kennis met Matheus, Argentijnse engineer, getrouwd met de Nederlandse Lauri Brons, operette zangeres in Duitsland en hun bijna 1 jaar oude zoon. Ze reizen voor onbepaalde tijd op zoek naar het land waar ze willen settelen en hebben nu in Aljazur een huisje gehuurd om de verjaardag van hun jonge spruit met Opa en Oma van Texel te vieren. Hoe bijzonder, en dan ben je nog maar 27!.
De vismarkt verschaft ons een hele zeeduivel en een kilo restvis voor soep, het leven is vurukkelijk!

Zondag 26 maart 2017:
Zaterdagavond laat ik Juul nog even uit langs de beek. Het is donker en ik laveer om plassen met drab en donkere plekken spul tussen die plassen. 50 meter van Griet verwijderd zie ik dat de Al Jazurs op de andere oever een plant-een-pit-project gestart zijn. Allemaal witte kokertjes, met daarin, zo vermoed ik, kleine plantjes die door die kokertjes beschermd worden. Alleen als ik al laverend iets dichterbij kom, vliegen al die kokertjes op onder het slaken van schorre kreten. Ik schrik me een rotje. Het blijken zilverreigers te zijn, koereigers kan ook, ik heb niet op de voeten gelet, die en masse bij elkaar gekropen zijn in het bamboebosje langs de beek. Het is net een grote zwerm schorre spookjes die een cirkel beschrijft boven mijn hoofd en dan weer plek vindt in het bamboe.

Gaan we wel, gaan we niet? Het regent in Al Jazur en we hebben het meeste wel gezien en nieuwe plekken trekken dus we gaan. Nog even Jean en zijn vrouw gebonne-routtet, twee keer honken en op naar de kust. En wat voor kust. Steile kale klippen, windkracht 9 oid, hozen, hier gaan we staan. Of toch niet, de elementen zijn net iets te heftig. De truck schudt op haar bladveren, de wind giert en hijgt en blaast en brult en scheldt en schudt haar vuist, we vluchten. Vinden uiteindelijk een acceptabel onderkomen op P van LIDL in Villa do Bispo. Daar staan we nu, en 30 seconden geleden prezen wij ons gelukkig met die keuze. Het komt met bakken uit de lucht en zelfs hier rukt de wind zeer fors aan onze Griet. Lamawaaien …

Natte kussen van ons voor jullie