12 maart 2017

4e week, maandag 06maa17 – zondag 12maa17:

Ma 06maa17: Mordomo – Mordomo
Mordomo is Mordomo. In het Galicisch betekent Mordomo: “Hemelse zaligheid aan de kust”. In Asturië is men het grotendeels eens met de rest van de regio maar gaat nog iets verder door te claimen: “Zalige goddelijkheid bij strand”. Wij kunnen ons vinden in beide vertalingen en stellen vast dat onze beschrijving zou luiden: “Juweel aan zee”.

Zondag aangekomen en maandag in Mordomo gestaan, een schattig klein gehuchtje vlak achter de Galicische duinen aan de Atlantische oceaan.
Daar komen, bleek de laatste kilometer nog een hachelijke onderneming. HC had een afslag gemist, ik zat niet op te letten en op een gegeven moment begon onze reistruus te miepen dat we nu toch echt naar rechts moesten. Maar daar rechts afslaan bleek een smal kronkelige weggetje, aan weerszijde van keien opgebouwde muurtjes in een afdalingshoek van 30°, opgaan. Die zijn leuk op tv tijdens zo’n Engelse serie “on the moors” maar niet als je in een vrachtwagen van net zo breed zit. Ik had nog aangeboden de track vooruit te belopen maar toen waren we al aan de afdaling begonnen en kon ik er niet meer uit al had ik gewild, en ja ik wilde!. Gelukkig hebben we het zonder schade met een flinke dosis adrenaline gehaald en het resultaat was verbluffend. Zoals gezegd een gehucht van niets maar idyllisch, rustig en helemaal geweldig toen ook de zon nog ging schijnen. Juul had direct twee Spaanse kortpotige vrienden waarmee ze helemaal uit haar dak ging. Zo uitbundig hadden we haar in lange tijd niet gezien, een van de mannen was duidelijk favoriet, ze ging er voor op haar rug en hij voor haar.
Na installatie, het strand bewonderd geflankeerd door perro , perro en perra . Het strand heeft zand en rotsen dus, tasje gepakt en gelijk maar onze maaltijd bij elkaar gesprokkeld, beetje klein maar heerlijke mosseltjes.
Volgende dag over de rotsen en langs het strand een lange wandeling gemaakt. Onderweg over de rotsen even stil blijven staan bij een lokale visser, na nog geen 10 minuten nadat hij zijn hengel erin had gegooid, een zaïmbranho uit het water zien halen. Toen we hem even de hand gingen schudden had hij het zelf ook over een unicum. Van de rotsen dus over het zand naar het achterland een Laguna in, twee dode bruinvissen die gigantisch stonken en waar Juul haar tanden wel in wilde zetten. Terug via het gehucht alwaar een cervecas op het terras van de plaatselijke kroeg. Overal staat een klein huisje met rondom kieren op palen die op paddenstoelen lijken. Ze staan vaak naast het woonhuis en wij dachten dat ze misschien een droogfunctie hebben. We moeten nog even navraag doen.
Rijstschotel met paddenstoelen gegeten, HC maakt er steeds iets heerlijks van.
Na een goede nacht, we liggen er steeds rond tien uur in en komen er rond 09.00 uur uit met twee kleine plasonderbrekingen, fris en fruitig opgestaan. Gedoucht, gebeurd eens in de twee of drie dagen, met mijn voeten in de wastobbe zodat het warme water optimaal gebruikt wordt. HC geholpen met haren wassen aan het aanrecht.
Met Juul en Perro brood gehaald in het andere café, iets verderop, dat tevens bakkerij is en ook nog de lokaal verbouwde groente verkoopt. Aan de bar twee mannen, een met een cognac en de ander met de krant in de hand. Aardige dame aan de andere kant van de toonbank met heerlijk brood, een grote bolus met een zeer knapperige korst en van binnen licht grijs deeg.
Di 07ma17: Mordomo – Cal de Barcos
Nastralend van gelukzaligheid als gevolg van ons verblijf in Mordomo, trachtten wij onszelf te herpakken op het volgende traject. Dit traject zou ons van Mordomo, via Ezaro alwaar volgens de reisgidsen een fabelachtige waterval zich direct in de oceaan stort, brengen naar een buitenwijk van Santiago de Compostella, Milladoiro, alwaar volgens diezelfde reisgidsen zich een stelplaats zou bevinden vanwaar een autobus ons eenvoudig en gerieflijk in het centrum van SdC af zou zetten. Gien legt uit:

Rond elf uur op weg naar de waterval van Ezaro, niet via hetzelfde weggetje. HC had de parktuinman gesproken die met zijn vrachtwagentje met tractor ons perkje kwam kortwieken en die had in super goed Engels uitgelegd dat je heel simpel door alsmaar rechtdoor te rijden ook het dorp uitkomt. Dat is gelukt en voor we Ezaro verblijden, in Cee bij de Supermercado boodschappen gedaan.
De waterval is niet heel erg specta en voordat je er bent, moet je door een bouwplaats en langs een elektriciteitscentrale, niet echt een idyllisch plekje en al helemaal niet om er een nachtje te staan. Dus, zo was het plan, door naar Santiago de Compostella. langs de kust van Galicië. Maar afscheid nemen van deze mooie plek willen we nog niet en zodra de mogelijkheid zich voordoet duiken we een klein weggetje in naar het strand, coördinaten N42°50’55”, W9°8’3” (Cal de Barcos). We staan nog geen meter van het strand in een baai omgeven door rotsen en een heuvellandschap met daarin de inmiddels bekende keien heggetjes. De plaatselijke bevolking komt hier vissen, zeewier rapen, knuffelen of vanuit de auto naar de zee staren. Wij staan hier illegaal, maar daar schijnt niemand problemen mee te hebben, voor de zekerheid spreekt HC iedereen aan met zijn allerliefste lach in de hoop dat we vannacht niet door de plaatselijke gemeente beambte van ons bed gelicht worden. Bij gebrek aan rotsen met grote mosselen heeft HC besloten een vis uit de zee te hengelen. Manmoedig heeft hij gladde rotsen en grote golven weerstaan maar de vis wilde niet bijten, gelukkig hebben we ook de lokale mannen zonder vis zien vertrekken.

Wo 08maa17: Cal de Barcos – Santiago de Compostella
Het was hier in Milladoiro dat wij onze Ovieodoonse gedachtespinsels opnieuw evalueerden. Deze spinsels zijn eigenlijk nooit uit onze gedachten, vandaar de term. Zoals voor ons vertrek gedeeld met ieder die het horen wilde, hebben wij de kritische succesfactoren van ons initiatief gedefinieerd als: de 3 G’s. Jawel, en niet te verwarren met de de 3 J’s.:
• Gezondheid: in breedste zin, fysiek, mentaal, van ons zowel als van de hond en de citroengeranium
• Gezelligheid: sociale samenhang van het reisgezelschap, mate van gedeelde euforie, irritatiequotiënt, storingsfrequentietabel, van die dingen; gezelligheid meten wij op de zogenaamde schaal van “Cosy”
• Geld: budget, pecunia, pegels, poen etc
Genoemde kritische succesfactoren, ook wel aangeduid als ‘succescategorieën’, worden in een matrix tegen elkaar uitgezet, de zogenaamde kritische succes factor matrix (KSFM) en deze matrix wordt vervolgens beoordeeld ten opzichte van de ANWB-standaard.
Tijdens de periodieke constructie van de KSFM echter, stuitten wij op een aantal onvolkomenheden in onze benadering, ingegeven door enkele situationele confrontaties die wij gaande de discussie niet naar tevredenheid konden onderbrengen in één van onze bestaande G-categorieën.
Zo hebben wij een aantal succesbedreigende uitdagingen het hoofd moeten bieden die weliswaar invloed hebben gehad op de gezelligheid van dat moment, echter terug te voeren waren op (ons gebrek aan kennis van) de techniek waarop onze reis mede gebaseerd is. Wij voelden ons genoodzaakt een G-categorie toe te voegen. Wij noemen deze categorie: “GeleGriet”.
De afgelopen periode heeft uitgewezen dat er nog een factor van cruciaal belang is voor de adequate constructie van de KSFM, namelijk de factor ‘energie’. Ons is gebleken dat deze factor op dagelijkse basis een niet te onderschatten rol speelt bij de overall bepaling van ons succes. Dat wij deze factor in eerste instantie over het hoofd gezien hebben, achten wij vooral debet aan het dagelijkse karakter van de input (energie) ervan. Zaken als, het reinigen van onze kleding, klein – en groot onderhoud van ons huishoudentje, verzorging van de vacht van ons huisdier, het voederen van ons huisdier, er voor zorgdragen dat de chauffeur van deze onderneming voldoende aandacht en liefkozingen ontvangt, het voorkomen dat kookdampen ons interieur zouden aantasten, het letten op de kleintjes, het uitzetten van de reistracks en het op uiterst nauwgezette wijze geven van stuurinstructies in penibele situaties, vallen nu eenmaal niet direct op maar zijn, hoe futiel op het eerste oog, de basis voor een succesvolle onderneming. Wij voelden ons opnieuw genoodzaakt een G-categorie toe te voegen. Wij noemen deze categorie niet geheel toevallig: “Gien”, daar Gien -onmiskenbaar en verreweg zo niet geheel en al en op eigen houtje, tevens op haar onnavolgbare wijze- hier de grootste bijdrage levert.
Voorlopig tot zover.

Do 09maa17: Santiago – Porto
Mooie klap zuidwaarts. Stelplaats geliefd vanwege grote mate van gratisheid. Zelfs de stroom is voor niks. Het kabaal ook. Honden, katten, andere ons minder bekende huisdieren, alles jankt, blaft, huilt, kroelt, fluit, piept, zoelt, blaast of kraait. Daar heb je behoorlijk last van behalve op de momenten dat deze op zich huiselijke geluiden worden overstemd door daverend verkeer. Afijn, we maken er volledig deel van uit, en dat was tenslotte wat we wilden.
Op de stelplaats stelt Gien het goede voorbeeld door verbaasd vast te stellen dat het gehalte Polen wel ongelooflijk hoog is. Naast 1 fransoos, maar liefst 3 polen, en dat niet alleen, neen, ze zitten in de hele stad. Overal Polen!

Vr 10maa17: Porto – Porto
Met de trein naar Porto. Juuls samen met GeleGriet achter gelaten. Geeft wel wat stress maar moet een keer kunnen. OV in Portugal lijkt goed geregeld. Kaartjesautomaat spuugt voor €3.90 retourtjes Porto uit. Vlot gerailed in 20 minuutjes naar Porto CS. Porto zelf is een fijne stad. Bruisend bezig, bulkend bravoure, stoer en zelfbewust als haar bewoners, maar ook hier weer allemaal Polen. Prachtige doorkijkers, onverwachte neringen, mooie middenstand, ik heb het over de buurt in de buurt van de buurt van het station. Het is 28°C en wij bewandelen onze trajecten in T-broek. De gemiddelde Portugees is gekleed alsof ie sneeuw moet smelten voor theewater in het basiskamp voor de beklimming van de K1 en kijkt ons meewarig na. Wij glimlachen beminnelijk.
We namen circa 2½ uur, daarna begon Juuls teveel aan ons gezamenlijk schuldgevoel te knagen.

Za 11maa17: Porto - Coïmbra
Oh wat is Coïmbra mooi. Om niet te zeggen prachtig. Boven op de heuvel de oude universiteit van waaruit je de hele omgeving kunt overzien. De stad staat duidelijk in het teken van diezelfde universiteit, met veel jongeren, studenten al dan niet in toga, hoog gehalte engels-sprekende-Portugezen. Soort vertikaal Delft of Leiden.

Zo 12maa17: Coïmbra - Nesperal
“BENG”, de plaatselijke klokkentoren laat van zich horen. Wij staan er vlak voor / onder op het plaatselijke pleintje tegenover de plaatselijke kroeg en voor het plaatselijk podium van de plaatselijke “Associação Cultural Recreativa E Desportiva do Nesperal”. Was weer op het nippertje net als Modromo, maar nog nipperiger, ik denk uiteindelijk aan de achterzijde maximaal 10cm ruimte over. We raken gewend aan bijbehorend geurpatroon, ik weet niet of dat goed nieuws is. We zijn hier gestrand op circa 200 meter van de meet van vandaag, die in de vorm van een Agriturismo breed glimlachend naar ons ligt te lonken. Dicht. Niemand die open deed, ook niet na aanhoudend luiden van de bel door mijn lieftallige reis- en levensgenoot. Maar, maar, maar, maar, maar, maar, niet getreurd want Gien heeft al weer een stuk of drie alternatieven.
“BENG, BENG”. Twee uur alweer.

Kus van ons.

PS, we genieten erg van al jullie commentaren, dank daarvoor.