08 augustus 2017

Woensdag 02 augustus 2017 tot en met Dinsdag 08 augustus 2017:

Woensdag 02 augustus juli 2017; Plav:
Waar we ook komen, de mensen zijn in de basis open, eerlijk, geïnteresseerd, leuk, hulpvaardig, top! In Plav zetten we de Honda in de schaduw tussen bakker en Franca Supermarkt. De Honda is een beetje moe. Dat blijkt uit bijgeluiden, ratels en reutels, en uit de slapte van de ketting. We kopen brood. We kopen tomaten, bier, paprika’s en BBQ stuff en een ijsje, We enteren de lokale ICT toko voor een Internet-kaart en druipen teleurgesteld weer af richting Honda. De Honda heeft gezelschap gekregen van een blauwe 125 cc Jrizzls. De eigenaar morrelt wat aan de jasbeschermer dus ik denk: “Jahtzeeeee”. Ik zeg: “Me moto, you moto, where you go for better?” Ik spreek duidelijk, gearticuleerd, langzaam zonder enige fleem van belering, en ga licht door de knieën zodat ik de man volledig horizontaal in de blauwe kijkers tref. BLAUWE KIJKERS?? Dat is best onverwacht, blond haar voldoet bij nader inzien nog minder aan verwachtingspatroon zodat mijn interesse nog gewekter is dan daarvoor. Onze aspecifieke Balkanees heeft geen boodschap aan mijn verwarring en wenkt ons hem te volgen. We doen een technisch rondje Plav zo blijkt, en komen uiteindelijk terecht op het erf van de neef die pas bij aankomst als zodanig is geïdentificeerd door onze gids. Terwijl de neef onze Honda diagnosticeert, opereert, converteert en repareert vertelt onze gids in vrijwel accentloos Engels:
Hij is in Montenegro geboren, op 20-jarige leeftijd naar Stockholm, Zweden geëmigreerd, daarna 7 jaren in Syrië gestudeerd, nu weer terug in Stockholm, en momenteel op vakantie bij zijn familie in Plav. Zijn naam is Alman, Alman is Imam, Imam is Alman.

Donderdag 03 augustus 2017; Plav:
Geen verslag.

Vrijdag 04 augustus 2017; Plav – Dobrilovina:
Afscheid van Sandi, onze vriend uit Macedonië, hij is in Camping Lakevieuws de enige die Engels spreekt en niet bang is voor honden. Daarnaast voorziet hij, van ’s morgens 7 uur tot ’s avonds 11 uur zijn gasten van eten en drinken, advies en een vriendelijke lach. Sandi is in dienst van familie Lakevieuws, Opa zwaait de scepter en zoonlief kijkt als hij niet met zoontjes en vrouw in het opblaas bad ligt op zijn telefoon of blaft bevelen. Sandi vindt het allemaal een grote vergissing, ik weet niet of hij daar volgend jaar nog is.
Een mooie en makkelijke reis, langs de rivier en door de kloof van Tara, mooi gebergte, minder ruig dan Albanië. Onderweg hondenvoer en internetkaart in Berane en om drie uur arriveren we op Camping Eco Plaza Dobrolovina. Ontvangst met drankje door Sanya, Engels sprekende en toerisme studerende dochter van Rade, eigenaar van de camping en zijn zoon Pavle, die de boel gaat overnemen en exact vertaalt wat pappa zegt. “We zijn van harte welkom en tijdens ons verblijf deel van hun Familie”.

Onderweg van Plav naar Dobrinovina blijven we even in Berane plakken. Dat komt, we hebben hondenvoer en internetkaartje voor Montenegro nodig. Het eerste omdat Juuls maar blijft poepen zodat er steeds weer wat in moet, het tweede omdat mijn VodaPhone Red Alert Abonnement Montenegro uitsluit. Bosnië Herzegovina ook trouwens. We treffen het, de afslag die ik vanaf de r9 in schiet, blijkt het diervoederequivalent van de meubelboulevard te zijn. Het begint met een kippenvoergroothandel die tevens kanarie- en parkietenvoer levert. Zijn buurman mikt op kleine landbouwhuisdieren, en daarnaast, verdomd als het niet waar is, een uithangbord met 1001 dalmatiërs die schijnbaar vrolijk keffend de potentiële klant moeten doen geloven dat er een verband bestaat tussen hun levendige vrolijkheid en de kwaliteit van het diervoeder van de entrepreneur, tevens initiatiefnemer van bedoeld uithangbord. Nou, dan ben je bij ons aan het goede adres, zeker ook omdat Dalmatië slechts een steenworp verwijderd is van waar wij ons op dat moment bevinden, zodat controle van de geclaimde effectiviteit van de hondenbrokken niet denkbeeldig is hetgeen onze onderhandelingspositie tijdens aanschaf ten goede komt. We staan sterk. Gien koopt 24 kilo blikvoer en 15 kilo blaasbrok. Juuls likkebaardt in haar schnauz.

We parkeren Griet aan de rand van Berane en gaan te voet richting Centro. Heremetijd, wat een onverwachte winkelallee openbaart zich daar in dat centro aan ons, het lijkt de Grote Hout wel. En ook nog een Internetwinkel zo lijkt het. Ik stap in en stel vast dat er twee wachtenden voor mij zijn. Dat is acceptabel, en mijnheer Dushkô, kennelijk filiaalhouder, ziet er op een mr Bean-achtige manier vriendelijk, competent en communicatief uit.
Mijnheer Dushkô blijkt niet alleen filiaalhouder, hij blijkt ook 1e, 2e en 3e bediende te zijn. Mijnheer D is bezig met de telefoon van klant 1. Ik ben klant 3. Klant 2 is een vrouw van middelbare leeftijd maar plotseling en, mede gezien de gelaatsuitdrukking van mijnheer D, behoorlijk onverwacht, is daar klant 2b, een wat oudere vrouw met haar op de armen die haar paspoort onder mijnheer D’s neus duwt en iets zegt. Ik wacht af. Mijnheer D schenkt ons zijn scheve Mr Bean-glimlach en murmelt iets en gaat door met de telefoon van klant 1. Ik sta al zeker 20 minuten te wachten en klant 4 is ondertussen binnen gekomen net als klant 5, het wordt drukker, en ook klant 6 sluit aan. Oh jee, sluit aan, er is een heuse rij ontstaan voor de desk van mijnheer D, en ik sta daar niet in! Ik had mij opgesteld achter klant 2, daar is nu klant 2b tussen gekomen, de rest vormt een keurig rijtje richting uitgang. Het zweet breekt mij uit. Klant 4 is een potige man modelletje Epke Zonderland alleen dan zonder gelukkige glimlach maar met akelige grijs en met slechts 1 tand in zijn mond. Klant 4 schuift steeds dichter op klant 2 en de rest volgt. Alleen klant 5, een listig type in fleurige korte broek, heeft zich aan de rij onttrokken en circuleert quasi onverschillig door de toko, ondertussen de aldaar uitgestalde apparatuur toetsend en tussendoor steeds mijnheer D benaderend met vragen. De situatie overziend, stel ik vast dat klanten 4 en 5 duidelijk klant 2c-aspiraties hebben, tevens dat ik mezelf begin te ruiken, en dan neem ik een ferm besluit. Zo ver zal ik het niet laten komen. Ik begin in mijn hoofd allerlei standvastige uitspraken te oefenen voor straks. Bijvoorbeeld: “Stop, I am next in line!”, en “No, my turn!”, en allerlei varianten op dit thema.
Mijnheer D is bezig met klant 2 als klant 2b haar knuppel in de wilgen hangt; deze vrouw krijgt duidelijk een kick van het effect van onverwachte wendingen op mensen in kleine internetwinkels. Klant 4 likt zijn lippen, klant 5 kijkt vanuit zijn ooghoeken schichtig heen en weer. Ik maak van de gelegenheid gebruik om contact te leggen met klant 4. Gewoon even een guitigheidje, een grolletje, gewoon even het ijs breken voor als ik straks in volle hevigheid moet toeslaan. Maar klant 4 haalt zijn schouders op en zegt iets tegen klant 5 waarop beiden in de lach schieten; hij staat mij geen oogcontact toe.
Dan komt het moment dat mijnheer D klaar is met klant 2. Ik schiet met mijn rechterarm tussen de buik van klant 4 en de rug van klant 2 door, leg mijn spulletjes op de toonbank en kijk tevreden rond. Dat hadden ze niet verwacht! Mijnheer D, en klanten 2 en 4 kijken mij verbaasd aan. Blijkbaar was klant 2 nog niet helemaal klaar. Ik verkleur van bruin naar rood en mijn geur neemt nog aan intensiteit toe. Klant 4 schiet nu in de lach en even later schatert de hele rij het uit.
Klant 2 is nu echt klaar, mijn spulletjes liggen onaangeroerd op de toonbank, klant 4 hangt over de toonbank in een doorzichtige poging mijnheer D oraal te bevredigen, klant 5 is uitgeschakeld, klanten 6 tot en met 14 verdringen elkaar in de rij teneinde zoveel mogelijk van de situatie mee te krijgen. Mijnheer D echter pakt zijn telefoon en begint te bellen. De spanning stijgt als mijnheer D enige woorden spreekt, even wacht en dan … de telefoon aan mij geeft. Er gaat een zucht van ingehouden spanning door het winkeltje, een aanzet tot aarzelend applaus smoort in boter. Mijnheer D spreekt geen Engels en heeft een tolk gebeld zodat hij mij kan helpen.
Klant 4 doet zijn gebit in, verwisselt zijn akelige grijns voor een gelukkige glimlach en zet zich aan een dubbele Rietberger op een in allerijl opgebouwde rekstok.
Dat maken wij allemaal mee mensen!

Zaterdag 05 augustus 2017; Dobrilovina:
Vanaf de camping vierhonderd meter de berg af over een mansbreed bospaadje naar de glasheldere en ijskoude Tara rivier. Een snelle duik na half uur acclimatiseren en voor HC drie onderdompelingen, hij is bang dat zijn hart het begeeft. Juuls heeft schijnbaar nergens last van en weet van geen ophouden. Een brul van HC doet mij het ergste vermoeden maar het blijkt een meter lange, dobbelsteen waterslang, die na enige observatie een visje onder een rots vandaan haalt en in drie happen naar binnen werkt. Er zweven naast deze waterdieren bijzonder mooie vlinders, waaronder de keizersmantel, de Spaanse vlag, rouwmantel, grote saterzandoog en bruin zandoogje.
Rob en Petra en hun drie kinderen uit Rotterdam hebben in 5 maanden, Turkije, Iran, Armenië en Georgië gedaan. Ze gaan vandaag weer verder de reis zit er bijna op.
’s Avonds spelletje, het koelt lekker af.

Zondag 06 augustus 2017; Dobrilovina:
Wandeling naar het klooster van Dobrolovina. Helaas gaat het grootste deel over de enige asfalt weg die hier is, waar geen voetpad langs loopt zodat je goed moet oppassen en waarop Juul niet los kan. Het klooster ligt 500 meter van de weg en is piepklein. Als we aankomen worden we ontvangen door twee kleine non-stop keffende hondjes die uiteindelijk door een non in geheel, lichaam bedekkende, donkere kledij, als was ze een moslima, afgevoerd worden. We mogen het klooster van binnen bekijken, niet fotograferen, als we eveneens ons lichaam volledig bedekken. De non ontsluit de kleine ruimte met een enorme middeleeuws uitziende sleutel en nadat we ons in rok en broek met sjaal en handdoek hebben gehesen gaan we om de beurt naar binnen. Ik raak er ontroerd door, ongeveer 5 vierkante meter koele ruimte met oude religieuze Turkse fresco’s aan muren en plafond, een oude kroonluchter en heel veel iconen. Er hangt een geladen sfeer, maar misschien is het wel mijn associatie met begrafenis en kerk die water laten vloeien. We steken vier kaarsjes op en lopen dezelfde weg terug. Op de camping nog maar een wandeling naar de rivier om even af te koelen. Daar liggen Roos, net afgestudeerde verloskundige uit Venlo en Arjen, docent aardrijkskunde uit Groningen al in. Het is duidelijk vakantie tijd, de camping is prettig vol en er zijn ook meer Nederlanders.

Maandag 07 augustus 2017; Dobrilovina:
Op zoek naar het bergmeer, langs dezelfde asfaltweg voorbij het klooster links een grindweg op. Het zou bij elkaar 16 km zijn waarvan 6 omhoog. We besluiten Juul thuis te laten en de tocht met motorfiets te doen. Dat viel niet mee, scherpe haarspeldbochten, weg spattende kiezels onder glibberende banden en af en toe ook maar even naast de fiets omhoog. Daarvoor in de plaats mooie vergezichten over het ravijn en een donkerblauw meer als eindpunt. Roos en Arjan doen dezelfde tocht te voet, ze komen op een totaal van 19 kilometer.
Terug op de camping , tijdens het diner op het terras van Rade, in gesprek met een enorm leuk gezin uit Oostenrijk, zij (Sabine) paardentrainster en hij (Wolfgang) bouwer van de hurdygurdy/drehleier een zeldzaam muziek instrument. Ze wonen in Bad Kreuzen, houden van hun boerderij met dieren en zijn ook fervente paddenstoel zoekers, we zijn van harte welkom als we in de buurt zijn. We sluiten de avond af met Frank en Sonja, docenten op de hoge school in Bergen op zoom.

Dinsdag 08 augustus 2017; Dobrilovina – Zabljack
Afscheid van Rade, Vesna, Sanya en Pavl van Eco Plaza en een klein stukje verder naar Zabljak. Na 25 km een kop koffie aan de overzijde van de Tara kloof, niet via de Zip-line maar gewoon via de oude brug.
In een hectisch Zabljak een boodschap in de overvolle en enige supermarkt en snel door naar Autocamp Kod Boce. De receptie wordt bemand door dochter of moeder maar is meestal leeg. Wij zijn zo vrij geweest om ons op de meest makkelijk indraaibare plek te manoeuvreren, voor de ingang en naast de receptie. Dit zorgt ervoor dat nieuwkomers, na een half uur wachten op een van de dames, zich vertwijfeld tot ons wenden. De camp eigenaar bemoeit zich al helemaal niet met receptie of aanmelding maar is wel al drie keer met steeds andere mannen langs geweest om GG en de Schnautzer te bewonderen.