01 augustus 2017

Woensdag 12 juli 2017 tot en met Dinsdag 01 augustus 2017:

Woensdag 12 juli 2017; Kashar:
Vandaag gezinshereniging. Vandaag ook heeft onze huur-Dacia teder gekust met een Tiraanse privé Mercedes. Ik ben maar door gereden en in de heksenketel van het Tiraanse verkeer zijn we er verder niet meer op terug gekomen. Achteraf bleek de schade mee te vallen en deed de verhuurder niet moeilijk.

Bashkim stelt mij voor aan Marius. Marius zegt: “Hello, how are you doing?” en verstilt in lethargie, mond half geopend, tong voorin, ogen naar binnen en hoofd een beetje schuin genegen. Dat heb ik alleen niet direct door, dus ik begin vrij gedetailleerd uit te leggen hoe het met me gaat. Dat het in de basis best goed gaat, dat ik echter wel behoorlijk door de muggen te pakken genomen ben en dat mijn schouder zeer doet zodat het slapen lastig is. Marius kijkt me schrander aan en stelt: “Hello, how are you doing?”. Dat me dat nu pas opvalt?!
Bashkim heeft Marius ingehuurd als knecht voor de aankomende dagen. Bashkim zelf moet als natuurgids een groep terroeristen rondleiden en er is veel te doen op de camping. Waterleidingen voor de sproei installaties verleggen, bomen snoeien, snoeisel verzamelen en centreren, ponton schoonmaken, van die dingen.
Als Bashkim vertrokken is, kom ik Marius tegen terwijl hij in de schaduw aan het zitten is. “Hellow, how are you doing?” vraagt hij. Ik leg uit dat “Hello” zonder “w” moet en kijk hem aan het werk.
Tegen het einde van de middag begint Marius plotseling te rennen. Hij rent de heuvel af naar de oever van het meer, en de heuvel weer op met twee zware kunststof waterleidingen onder de wokkels. Hup, weer naar beneden en terug, nog een op- en meertje, en nog twee. Hij heeft een eigenaardige manier van rennen. Hij rent voorover gebogen, neemt grote passen en corrigeert daarbij voortdurend de positie van zijn hoofd zoals duiven dat doen. Ik krijg het er Albaans benauwd van. Na een klein half uurtje heeft Marius alle leidingen van het meertje naar boven gebracht. Hela, daar komt het oude moedertje van Bashkim aan. Ze is bij de stapel waterleidingen gaan staan en kijkt niet blij. Ze roept iets en vanuit het niets, of meer waarschijnlijk vanuit de schaduw, komt Marius aan rennen en begint als een dolle alle leidingen weer naar beneden te transporteren.
Als deze werkjes gedaan zijn, is het kennelijk snoeitijd want Marius rent de rest van de dag met een kruiwagen op (leeg) en neer (gevuld met takken) tussen camping en meer. Ik ga er eens goed voor zitten en wacht op het oude moedertje van Bashkim.

Donderdag 13 juli 2017; Kashar:
Eduard neemt zijn vak serieus en dat moet ook want Eduard is elektricien en als je als elektricien je vak niet serieus neemt, dan loopt het nog eens slecht met je af. Hij is net aan komen tuffen op zijn brommertje, is bedaard afgestapt, heeft de situatie in zich opgenomen, heeft volkomen kalm zijn professionele mening gevormd en staat nu met zijn handen op zijn rug een kraanvogel te figuurvingeren. Verder op de set aanwezig:
- Rita, de vrouw van de campingbaas, de handen in het haar want ze moet haar aandacht verdelen over te veel situaties omdat haar man, Bashkim-de-baas-tevens-natuurgids, zojuist vertrokken is om een groep toeristen de week van hun leven te bezorgen ergens ver weg in de Albaanse bergen.
- Een heftig gesticulerende Italiaan met in beide handen een bosje met tenminste 4 potentiele oplossingen voor eerder genoemde situatie. Dit levert spectaculaire beelden op van heen en weer schietende blauwe eurostekkers, in de avondzon schitterende koperen verbindingshulzen die rakelings langs het hoofd flitsen van het oude moedertje van Bashkim-de-baas-tevens-natuurgids die zojuist ook even kwam kijken of ze soms kon helpen, en rondvliegend klein spul, toevallig in de wervelende baan van de potentiele oplossingen terecht gekomen, en niet in staat daar op eigen kracht weer uit te ontsnappen.
- HC met in zijn linkerhand het ene uiteinde van onze forse elektriciteitskabel, het andere uiteinde steekt reeds in de daartoe aangebrachte contactdoos op Griet, en in zijn rechterhand het andere uiteinde van het tweepolige elektriciteitssnoertje van de camping, het ene uiteinde steekt reeds in het daartoe aangebrachte stopcontact van de camping, en met de stellige bedoeling beide uiteinden met elkander te verbinden. Dit klinkt ingewikkelder dan het is, ik kan eventuele lezers van deze onzin die ook daadwerkelijk geïnteresseerd zijn in de details van de setting, aanraden de situatie thuis na te spelen, werkelijk, dat helpt.
- Het brommertje, nonchalant geparkeerd in de berm van het keienpad dat de camping verbindt met de rest van logistiek Albanië; probeer dit thuis NIET na te spelen!
- Een schildpad die vooralsnog slechts figureert.
- Het oude moedertje van Bashkim-je-weet-wel.

Eduard schraapt zijn keel. Het tumult verstomt, de potentiele oplossingen vertragen en geven toe aan de onweerstaanbare roep van de zwaartekracht als gevolg waarvan het oude moedertje van BJWW door een zware 5-polige eurostekker model “Adriatica” van de set wordt gemept en de schildpad alle extremiteiten in veiligheid brengt.
Eduard kijkt ons één voor één aan vanonder zijn borstelig zwarte wenkbrauwen die overlopen in zijn woeste bakkebaarden die overlopen in een weelderig rugtapijt dat onder zijn oksels terugvloeit als een dreigende haarrivier en uitmondt in het diep zwarte haargat van zijn navel. Gezien de stand van zijn mondhoeken ten opzichte van de rest van zijn gezicht veronderstel ik dat de blik guitig bedoeld is echter zorgt de hiervoor beschreven lichaamsbeharing van Eduard voor een griezelig effect en ik moet echt mijn best doen om niet sidderend weg te rennen onder het slaken van angstkreten als “Aargh, oei oei oei” of iets dergelijks.
In de split second die ik heb om een beslissing te nemen omtrent mijn verdere houding, ervaar ik plotseling een serene rust. Ik treed uit de tijd, stijg op, schenk nog eens in en bekijk de situatie van alle kanten. Ik zie Eduard zijn hoofd schudden bij de Italiaanse oplossingen, ik zie de Italiaan bedroefd afdruipen, ik zie het oude moedertje weer bijkomen en de schildpad kussen, ik zie Rita glimlachen en ik zie dat zich langzaam een koperen aura vormt rond het behaarde hoofd van Eduard. Dan zie ik hem de twee open uiteinden verbinden en in een flits van wit licht stijgt Eduard op, en daal ik weer neer op de set. We hebben stroom!

Vrijdag 14 juli 2017; Kashar - Vlore:
Een bekend Albaans spreekwoord stelt: “Als je weg wilt, neem je de auto”. Dat het hier om een relatief nieuw spreekwoord gaat, leren wij uit de statistieken die immers nooit liegen.
25 jaar geleden waren er 3000 auto’s geregistreerd in Albanië. Hiervan waren er 1000 privé bezit van Hoxha die 3x gezakt was voor zijn rijexamen, het daarna op gaf en er dus nooit de straat mee op ging, en 1000 privé bezit van schurken, schoelje, schavuiten, schobbejakken, schoften, schoeven, schraatrovers, schoordenaars, schuim of ander schuig dat min of meer permanent in Hoxha’s gevangenissen zat te grommen in hun (on)schuldige vuistjes.
De circa 1000 resterende automobielen die werkelijk rond reden, behoorden toe aan evenzovele eigenaren, de overige 1,9997 miljoen Albanezen wisten dus van toeteren noch schakelen.
Dat was 25 jaar geleden. Momenteel vliegen er 3 miljoen auto’s rond in Albanië (waarvan naar schatting 1,2 miljoen Mercedi) die toebehoren aan evenzovele eigenaren. Als al die eigenaren in het bezit zijn van een rijbewijs, dan zijn er in 25 jaar dus 3 miljoen rijbewijzen afgegeven, hetgeen neerkomt op 328 rijbewijzen per dag. De gemiddelde tijd die de afgelopen 25 jaar in Albanië voor rijlessen inclusief examen is uitgetrokken, bedroeg dus 4,4 minuten. Deze tijdsinvestering wordt door het heersende straatbeeld bevestigd, ik geef een paar voorbeelden van verkeersregels, van verkeerssituaties en van vragen die tijdens het schriftelijk rijexamen aan de kandidaten worden voorgelegd (om tijd te besparen wordt het schriftelijk deel tijdens het praktische deel afgenomen).
1, verkeersregels:
- Inhalen is verplicht!
- Je hebt voorrang!
- Des te groter, des te win je!
- Te lage viaducten dienen vermeden te worden tenzij aan beide zijden van het viaduct tenminste binnen de draaicirkel van een Mercedes 320 GLS anders wordt aangegeven!
2, verkeerssituaties:
- Op de rotonde is de brandweer bezig een man uit een wrak te zagen. Zodra dat gelukt is, stapt de man in de brandweerwagen en rijdt vol gas tegen het verkeer in een ziekenwagen aan die net op dat moment rechts een ezelkar vol watermeloenen aan het inhalen was die moest uitwijken voor de dubbel geparkeerde Mercedes G-serie van het oude moedertje van Bashkim JWW. Iedereen begint elkaar uit te schelden.
- Drie bevriende politieagenten houden een wedstrijdje road block. Winnaar is de agent die binnen de daarvoor gestelde tijd de grootste verkeerschaos weet te creëren. De commissaris en de burgemeester vormen de jury, over de uitslag kan gecorrespondeerd worden, en dat gebeurt soms ook. Dan correspondeert iemand bijvoorbeeld: “Hierbij gelieve aan te treffen mijn correspondentie aangaande road block 14a dd 31 juli 2017. Ik zie uw reactie graag binnen afzienbare tijd tegemoet.” Deze correspondent ontvangt vervolgens binnen afzienbare tijd aangetekende correspondentie van de jury: “Geachte correspondent. Wij hebben uw correspondentie in goede orde ontvangen en zullen deze waardevolle informatie op juiste wijze gebruiken. Uw vrienden Strevje en Michaelsch hebben niets te vrezen ook al hebben ze onlangs de Mercedes van brandweercommandant Mandajokovitch gestolen. Aangezien wij beide heren niet kunnen vinden, verzoeken wij hen via deze weg zich te melden bij Stokaj Smirnovec, hoofd inlichtingen van de afdeling zware delicten van ALBASAFE voor een kort en informeel gesprek en om 3 setjes ondergoed naar dit gesprek mee te nemen alsmede voldoende leeftocht voor een periode van 2 weken en een verbanddoos van het type ‘Happy Family’.”
3, vragen:
- Wat doe je bij een te laag viaduct waarop dat als zodanig soms niet aangegeven is?
- Waar zit de claxon?
- Wie was Nikki Lauda?
- Stel, je moet van A naar B. Hoe doe je dat?

Zaterdag 15 juli 2017; Vlore:
Geen verslag.

Zondag 16 juli 2017; Vlore:
Geen verslag.

Maandag 17 juli 2017; Vlore:
Geen verslag.

Dinsdag 18 juli 2017; Vlore - Lin:
Geen verslag.

Woensdag 19 juli 2017; Lin:
Geen verslag.

Donderdag 20 juli 2017; Lin:
Geen verslag.

Vrijdag 21 juli 2017; Lin:
Vandaag naar Pogradec inkopen en een kopje koffie, dat uitmondt in drie schotels Albanese/ Macedonische kebab met kip, slappe patatas en salade voor de mannen. Pogradec is verrassend leuk, redelijk modern maar ook veel authenticiteit. De boulevard met groenpark langs het meer is een gezellige ontmoetingsplek. De bejaarden van P spelen er domino- en kaartspellen aan kleine tafeltjes, ze zitten op bankjes en bekijken de flanerende jeugd een enkeling ligt in het water. De jeugd en net iets daarboven flaneert zoals gezegd dat het een lieve lust is, onze jongens kijken en keuren erop los, we lopen er genietend achter.
De temperatuur is rond de 28-30 graden en vergeleken met voorgaande dagen goed te doen. Bij terugkomst met Juul in het meer gezwommen, HC met een beetje buikpijn op bed en de mannen met cocktails op bedjes aan het meer. Een luxueuze vakantie.
Tijdens het middag kaartspelletje krijgen onze Duitse buren, Slowaakse buren die vanwege de krappe plaats over de spandraad van hun tent rijden en daarmee de spanflap afscheuren. De Duitsers, Sabine en Uwe, zijn op wereldreis op hun BMW motor, te volgen op www.followthebluesky.de. BMW-Sabine is in tranen, hun huis/ kasteel kapot en ze zijn nog maar 8 weken op weg. De jonge medewerker van de camping, inmiddels goede bekende van onze jongens, ook bijna in tranen gaat op zijn knieën in verontschuldiging en smeekt het voorval vooral niet aan zijn baas te melden. Hij zou zijn baan verliezen en daarmee zijn schamel inkomen van 150 euro per maand. De eigenlijke veroorzaker, een oude gezette Slowaak, heeft zich gedurende het hele proces en daarna niet laten zien of horen.
Jip en Rom, die goed uitzicht hebben op het tafereel, vinden dat we hun Albanese vriend en indirect de Duitsers moeten helpen. We hadden van een, 6 kilo zware, watermeloen een cocktailvat gemaakt waar ik inmiddels twee aardige glazen van achter de kiezen heb. Iets overmoedig stel ik na aanschouwen van de gescheurde flap de Duitsers gerust met de mededeling dat ik, met de meegebrachte naaimachine, de schade wel kan herstellen. Iedereen blij, dankbetuigingen komen van alle kanten, maar ’s nachts in bed, als alcohol en overtuigingsroes zijn uitgewerkt, lig ik wakker en bedenk hoe dit varkentje te wassen.

Zaterdag 22 juli 2017; Lin:
Het repareren is uiteindelijk gelukt, met input van HC en een stuk spanband. Op hun blog www.followthebluesky.de staat het beschreven met foto’s van Grien achter de naaimachine.
Verder een rustig dagje.

Zondag 23 juli 2017; Lin:
Zwemmen met Juul, Rom probeert de Ohrid forel uit het meer te halen, Jip zorgt voor aas door het bouwen van een ‘aquapark’ van keien. Het is alsof we tien jaar terug in de tijd zijn, alleen matchen die grote lijven niet meer.
En die grote lijven moeten gevoed, enorme hoeveelheden voedsel en drank, we hebben steeds te kort. Gelukkig ligt het dorpje Lin dichtbij en voorziet de super in brood, bier en eieren.
’s Avonds gaan we naar het restaurant iets verderop. Op het winderige terras hebben we ons afscheidsmaal op Albanese wijze, met Ohrid forel, gevulde pepers, slappe patatas en Albanese wijn en bier. In de keuken, een ruimte met een 4 pits gasstel en nog wat bij elkaar geraapt kookgereedschap, staan twee koks, een afwasser er lopen twee serveersters en twee serveerders en het is allemaal familie. Iedereen lacht en is super vriendelijk.
Om tien uur gaan de jongens naar Pogradec voor een laatste afscheidsfeest met de gemaakte vrienden van de camping, allemaal boefjes maar best aardig.

Maandag 24 juli 2017; Lin – Kashar:
Inpakken en op weg naar Tirana, het is een bloedhete dag.
Onderweg koffie met zure melk, een boodschap in de Super Spar, Hotwings van de JFK en een afgesloten weg waardoor we even op het verkeerde spoor zitten. Dwars door Tirana om uiteindelijk op Tirana camping te eindigen.
Rita staat ons met open armen te verwelkomen, het voelt een beetje als thuiskomen. Het is vol op de camping en we nemen onze oude plek in waar niemand anders mag staan, heerlijk! Een verkoelende duik in het meer, barbecue en om 8 uur naar het vliegveld. Het inleveren van de huurauto waar we op dag één in innige omarming met een Albanese Mercedes een rotonde mee hebben genomen, geeft gelukkig geen probleem. We hebben met Bashkim afgesproken dat hij ons om half 10 weer oppikt, de camping taxichauffeur heeft vakantie. Het voelt raar dat de jongens zonder ons naar huis gaan en het is nog even heel vervelend als blijkt dat de Hotwings voor onaangename buikkrampen en Hot-aars zorgen. Gelukkig hebben cola en water een heilzame werking en kunnen we de schatten met een gerust hart vaarwel knuffen, het waren twee heerlijke weken.

Dinsdag 25 juli 2017; Kashar:
Weer voedsel en drank in overvloed maar geen internet, we zijn door onze bundel heen.
Dat wordt dus niet publiceren.
De camping loopt leeg, de dames, Maida en Emma hebben Juul en ons alweer gevonden en breken letterlijk en figuurlijk de tent af. Bashkim rijdt voorbij en even later blijkt aan de andere kant van de berg het bos in brand te staan. Rita legt uit dat Bashkim geen brandweer is maar wel een coördinerende functie heeft. De wind blaast vooralsnog het vuur weg van het naastliggende dorp, maar als dat verandert moeten er vliegtuigen ingeschakeld worden, er leidt geen weg naar het brandende gebied. bij tijd en wijle slaan de vlammen meters hoog de lucht in en kun je op de camping het geknetter horen.
We doen een wandeling rond het meer, dat sinds de vorige keer behoorlijk is geslonken, en komen langs het veld waar brandweer en Bashkim de boel in de gaten houden. Een koele beloning in het meer als we op de camping terug aan komen.
Met een beetje leeg nest syndroom gaan we ’s avonds aan de risotto.

Woensdag 26 juli 2017; Kashar - Shkodra:
Wederom hartverwarmend afscheid van Rita en Bashkim.
Onderweg naar Shkodra rijden we een fikse regenbui in, voor een Nederlander bijna onbegrijpelijk, maar we genieten er enorm van. Meeste stof is van GG en bij de Camping schijnt de zon alweer. We zitten 7 km noordelijker van Shkodra en de doorgaande weg loopt daar dwars doorheen, zo hebben we al een voorproefje, het ziet er veelbelovend uit.
De Camping ligt pal aan een groot meer en heeft qua regelneverigheid iets van Oostenrijk. Keurig afgebakende plaatsen met en zonder afdak, genummerd, water en elektra on the spot, smetteloos sanitair, restaurant en winkeltje, 16 euri per nacht. Niet slecht!

Donderdag 27 juli 2017; Shkodra:
Een bakker van Shkodra panini’s
Geen boter maar slechts margarini’s
De poets werd gezien
Zijn plaat bovendien
Nooit vlekken in nieuwe Armani’s

Heerlijke dagen aan het meer, dat ondiep en warm is, waar witwangstern, kleine zilverreiger, witgatje en aalscholver het beeld vormen.
Twee keer Shkodra bezocht, niet heel groot maar wel een goed beeld van het Albanese straat leven. Achter de straten met grote en goed gevulde winkels, de marktkramen met tweedehandskleding en op straat wordt zelfgemaakte tabak, zelf gehaakte kinderkleding en zelf geplukte groente en fruit verkocht. Soort westers Marokko.

Vrijdag 28 juli 2017; Shkodra:
Vervolgdiscussie over hoe verder. We hebben van verschillende kanten aanbevelingen gekregen, daar zit echter weinig lijn in. De beste tips lijken Vermosh en Thethe in Albanië en Vulkani Negri en Septi Scari in Roemenië. Gien is onzeker over de haalbaarheid (veiligheid), en we besluiten om bij de receptie nader te informeren. De campinggids weet van wanten, hij stelt dat Vermosh met Griet zeker goed te doen is, en dat Thethe tot de helft ook goed te doen is. We kiezen voor Vermosh, vooral ook omdat daar in de buurt een pas is met een grensovergang naar Montenegro. Spannend.

Zaterdag 29 juli 2017; Shkodra:
Op de Honda naar Shkodra voor boodschapje, cash en koffie. Wat een pret. Gien doet in de winkel van Sinkel, kennelijk treffend, een (pak)ezel na. Ik schaam me een beetje en doe alsof ik haar niet meer ken, maar iedereen ligt dubbel en probeert Giens onomatopee te overtreffen. We verlaten het etablissement onder luid gebalk. Ik hoop dat dit succes haar niet naar het hoofd zal stijgen!
Op de camping een speciale editie van de Hymer Car bezichtigd, de Grand Canyon S. Chassis is MB Sprinter, dit is de 4x4-uitvoering en is bovendien circa 10 cm verhoogd. Ziet er goed uit. Er schijnt en langere versie te bestaan, zoeken we op.
Zwemmen en dobberen in het meer, voor Juuls kan het echt niet beter, ze heeft dan ook aangegeven niet weg te willen en heeft zich ingeschreven als vrijwilligershond algemeen.
Morgen vertrekken we richting Vermosh.

Zondag 30 juli 2017; Shkodra - Selce:
Op advies van onze Duitse reisgenoten van het Ohridmeer gaan we via de SH20, een gele asfaltweg, dwars door de bergen naar Vermosh en als het kan door naar Montenegro.
Voordat we vertrekken natuurlijk eerst afrekenen, dat moet helaas met contanten want het pinapparaat op de camping doet het niet. Nu zijn we gedwongen Koplik aan te doen voor een cashmachine. Koplik ligt 10 km verder in onze richting. Gelukkig stoppen we GG bijtijds want het centrum van Koplik wordt voorzien van een leuk uitziend wegdek met mooi gekleurde keien. Het geheel is nog onder constructie, half opgebroken/aangelegd wegdek, gaten waarop putdeksel horen en aan de zijkant een sleuf voor het hemelwater waar een dikke Mercedes zijn voorwiel al ingezet heeft. In Nederland zou zo’n weg afgezet zijn, hier niet en zoals het de Albanees betaamt, parkeert hij daar waar hij zijn moet. Voor het café of naast je geparkeerde vriend voor een gezellig praatje, als je daar langs wil moet je gewoon even wachten of toeteren. Terwijl HC in GG de wacht houdt, probeer ik via de nog aan te leggen stoep een cashmachine te vinden. Na de geldinname doen we bij zo’n staatssuper (veel van niets) een enkele boodschap en bij het tankstation vullen we de gasfles.
De weg naar Vermosh is prachtig, nagelnieuw met EU-geld aangelegd, smal maar geasfalteerd met fijne hoge vangrails. Landschappelijk heel afwisselend, van grazig groen naar ruige basaltblokken en een helder blauwe rivier daar doorheen. Iets voorbij Selce een restaurant met parkeerplek/camperplek alwaar we de helft van het opgenomen geld gaan opmaken. Een frisse duik voor Juul in het lager gelegen bergriviertje, een maaltijd in het restaurant en ’s avonds een wandeling naar het aan de overzijde gelegen gehucht.

Maandag 31 juli 2017; Selce - Plav:
Nog maar 30 kilometer naar de grens. We kronkelen omhoog en naar beneden, dit alles nog steeds op asfalt, weinig verkeer en een overweldigend panorama. Bij de afslag Vermosh gaan we met een haakse bocht, twee keer steken, naar rechts richting grens. En 50 meter verder stuiten we op bruggetjes waar we op de campersite voor waren gewaarschuwd en waarvan wij dachten dat die niet meer bestonden vanwege die mooi aangelegde asfaltweg. Maar ze bestaan wel, de eerste is 3 meter breed, bielzenbalken op twee ijzeren balken en 10 meter lang. Getverdemme!!!!! Een achterop komend busje met meneer pastoor, een in New York wonende Albanese Kosovaar en nog 4 familieleden denken samen met HC dat het wel moet kunnen, sneeuwschuivers gaan er immers ook overheen. Ze zullen over de brug wachten tot wij gepasseerd zijn. Juul en ik staan daar ook en houden de balken minutieus in de gaten. Als ze erover zijn is er niet veel tijd voor triomf, er volgt nog een dergelijke brug maar die zou, volgens de Pastoor, weliswaar langer maar veel sterker zijn. Als we aankomen slaat de schrik mij om het hart, links van de brug liggen een aantal vermolmde bielzen aan de kant van de weg. De brug heeft de dubbele lengte, een stalen constructie met daarop bielzen afgewisseld met planken die de vermolmde bielzen vervangen. Net als bij de vorige brug lopen Juul en ik voorruit en zetten de overtocht op de gevoelige plaat. Ik ben blij dat ik er niet in zit, als GG de brug oprijdt en de eerste balk genomen heeft volgt een enorm gekraak van de daarop volgende vervangbalk. HC zit niet heel relaxed meer achter het stuur maar de weg is vooruit en GG haalt met een hoop gekraak en gesteun de overkant, brrr.
De grensovergang is, hierbij vergeleken, een eitje en het vervolg van de route naar Plav ook. De camping aan het meer, net voor het stadje, is een klein beetje lawaaiig maar goed genoeg voor een paar dagen rust.

Dinsdag 01 augustus 2017; Plav:
Dit verslag op de veranda van de boerderie. Straks op de fiets tour-de-Plav en op zoek naar een internetkaartje want Montenegro zit niet in VodaPhone Red abonnement.