11 juli 2017

Vrijdag 07 juli 2017 tot en met Dinsdag 11 juli 2017:

Vrijdag 07 juli 2017; Molfetta – Bari – Dûrres:
Lummelen tot 16:00 uur op deze heerlijke plek pal aan de Adriatiek.
Toch …
Er is iets onheilspellends tussen ons gekomen, als verdikte lucht voor ontlading. Je ziet het niet en voelt het daarom des te beter. Het heeft moeten sluipen om er nu te kunnen zijn, heeft zijn wortels bedekt gehouden en had genoeg aan weinig kennelijk. Ik ervaar spanning, stress, dreiging, onzekerheid, ik voel vermoeidheid, afstand, verminderd samen, ongeloof, ik vermoed onuitgesprokenheden en een wankelende onderneming, ik probeer ruimte te maken.
Op mijn gesondeer, spreekt Gien zich uit en bevestigt de situatie.
Niet goed!
Toch breken we op voor laatste loodje. We zijn niet goed in vorm, in de uiterst nauwe, door stenen palen beperkte afrit van de stelplaats, 35% met directe bocht naar rechts, stuur ik Griet links tegen het steen. De paal wankelt, Griet op twee plaatsen behoorlijk gekwetst, kut.
We leven elk onze gedachten op weg naar de ferry, het is stiller dan ooit.
In Bari worden we van kast naar muur gestuurd, kunnen uiteindelijk om 19:00 door naar transfer, gate 7, blijken ons voor het verkeerde schip opgesteld te hebben, worden terug gescholden of gefloten, belanden achterin de rij vrachtwagens en voelen ons ongelooflijk afgezeken.
In dergelijke situaties, die van de gezamenlijke vijand, groeit onze samenheid, maar het is te mager om echt stand te houden.
Opnieuw praten. Gien geeft aan er geen zin meer in te hebben, genoeg te hebben van de stress die reizen met Griet met zich meebrengt, van de smalle straten, de steile hellingen, van het ritme van de reis, van de hele onderneming, van ons hele samenzijn …
Zittend op de vangrail, heet, aan alle kanten omgeven door afval, ronkende trucks, schreeuwende mannen, denderen mijn gedachten alle kanten op. Ik flans scenario’s, bedenk afleidingsmanoeuvres, plan omleidingen, inventariseer wegversperringen, probeer mijn hoofd een beetje helder te houden, probeer radeloosheid op te lossen in rede.
We zijn moe, alle pogingen om klaarheid in te brengen, stranden in irritatie, verdediging, boosheid. Om 22:00 uur zitten we nog op de vangrail, verder uit elkaar dan ooit.
Om 23:00 uur blijkt buitenhut 6025 redelijk ruim en koel, en bovendien te beschikken over een riante douche.
Het opmerkelijke aan dergelijke situaties is, dat als de ommekeer komt, deze ook zeer heftig is. Om 23:30 vallen we elkaar huilend in de armen, kussen, eeuwigheidsbetuigingen, zuchten, nog meer tranen, beterschapsbeloften, verklaringen van ongeloof, lieve woordjes die nergens op slaan maar wel worden gewaardeerd, ferm staan en stevig vasthouden onder tussen “oh joh oh joh oh joh” zeggen, je kent het wel.
Goed, wij naar de bar, bier en broodje en om 0:30 terug in hut, liefdeshandelingen (van een niveau waar je het op 15 mei 2026 nog over hebt), plat op eigen mat.

Zaterdag 08 juli 2017; Dûrres – Hykaj (Kashar):
Vlotte aankomst in Dûrres, vlotte afwikkeling in Dûrres, om 09:45 rijden we Albanië in na een korte visitatie door de douanier-die-er-ook-niks-van-snapte. Bij bank1 15000Lek gescoord, door naar vermeend goedkoop tanken –is niet zo, prijs vergelijkbaar met Nederland- bij bank2 20000Lek gescoord, onderweg boodschap bij het lieve dametje en koffie bij haar zuster die een koffiebar met de nietsverhullende naam Baçi Kafe. Door naar camping Tirana. Logistiek gezien is het een zooitje op de Albaanse wegen. Iedereen doet maar wat, je wordt aan alle kanten gesneden door voertuigen die nog in ‘Floris’ gefigureerd hebben. De afstand tot Camping Tirana bedraagt ongeveer 30km, in die 30km zijn we 3 ongelukken tegen gekomen. Onze GPS ’sen hebben moeite met het geven van zinnige informatie. De weg tussen Dûrres en Tirana kende vroeger kennelijk talloze afslagen, nu nog maar één. Uiteindelijk komen we op het goede spoor en slaan een onverhard pad richting camping in. Het weggetje is breed genoeg, gaat plaatselijk erg steil maar Gien houdt zich (doet?) kranig, halverwege gaat ze samen met Juul voorop om te zien of Griet het allemaal gaat redden.
De camping ligt prachtig tussen heuvels en aan een meer. Wij krijgen een A-locatie toegewezen op een veldje bezijden, volop ruimte, midden in groen niets meer aan doen.
Die avond kip en garnalen op de BBQ, we worden een smakelijke maaltijd toe gekwaakt door een koor van kikkers dat zich langs de rand van het meer heeft opgesteld met de kennelijke opdracht het cicadenkoor in de bomen achter ons te overstemmen. Dat geeft niet zo 1-2-3 op en wij genieten.
Het is allemaal heerlijk, vooral dat het samen weer is als vanouds, beter nog wellicht. Zelfs de muggen, die we pas rond middernacht besteld hadden maar hun opwachting reeds om 20:30 maakten, droegen bij aan onze verrijking.

Zondag 09 juli 2017; Hykaj (Kashar):
Om 11:00 uur rijdt de eigenaar zijn Landrover voor. Hij is op ‘Turtle rescue” geweest. Resultaat: 50 schildpadden die hij heeft weg gehaald bij de ‘Romano’ van verderop die ze had verzameld voor consumptieve doeleinden. Dat is verboden, schildpadden (soort Testudo ssp) zijn hier beschermd, dus losweken was eenvoudig. We hebben de padden stuk voor stuk een DIGID, een login naam en een wachtwoord gegeven en ze vervolgens uitgezet op een heuvel op het campingterrein.
Juuls interesseert het allemaal hoegenaamd niets. Schildpadden, kippen, hagedissen, eenden, uilen, ezels, tapuiten, wasberen of flamoekies. Als was het om haar desinteresse nog extra aan te geven, hobbelt ze er met afhangende schouders langs, tong ver uit de schnauz, staart laag, oren iets naar achteren gericht zodat ze eventuele commando’s van Gien of moi beter kan verstaan.
Juuls is hier altijd op weg naar het meer. Ze gaat zelfstandig de eerste 100 meter en kijkt dan om. Wij hebben ter aanmoediging 2 passen in de goede richting gezet en roepen iets in de trant van: “Ja ga maar, lopen maar ...”, meer heeft ze niet nodig om lekker te plonsen vanaf het ponton of om zichzelf met stok en staart bezig te houden in de oever.
Vaak gaan we mee. ’s Morgens in ieder geval voor een paar ochtendplonsen, ’s middags nog een paar en dan ’s avonds voor de muggen komen de afscheidsplons. Het meer is vlakbij, dat is reuze, en het meer ligt 50 meter lager dan waar wij Griet hebben opgesteld, dat is reuze voor de heenweg en minder voor de terugweg, die ik persoonlijk dan ook altijd afsluit met een verfrissende douche. Gien en Juuls kan het niet bommen, die lopen af en aan, op en neer, heen en weer zonder enig sprankje kleef of zoutige plak.

Maandag 10 juli 2017; Hykaj (Kashar):
Er zit een ongepast groot Super Mega Shopping Center naast de afrit van de snelweg Dûrres – Tirana.
Wij hebben dat vandaag bezocht per Honda.
We waren te vroeg, het SMSC start pas om 10:00 uur, je kunt vanaf 09:00 uur al wel een kopje koffie kopen.
Dat deden wij.
Daarna verbazen wij ons in het groots opgezette SMSC. Luxe winkels, luxe merken, glimmer, glitter, glamour, weelde, goud, mmmooie ppparels, fffijne ppparels en bikini’s van 50 euro per onderdeel.
We doen een paar boodschappen en druipen dan af.
De warmte fnuikt elk initiatief dat niet ten doel heeft de afkoeling van onderhavig organisme te bewerkstelligen. Wij laten ons meevoeren op deze kennelijke natuurwet en dreigen wittig te verrimpelen tot zachtlobbige uierboord.

Dinsdag 11 juli 2017; Hykaj (Kashar):
We hebben een Fuego! Eindelijk de knoop doorgehakt en nu staat ie er gewoon. Was nog helemaal niet zo eenvoudig als het lijkt, ik heb bijvoorbeeld nooit geweten dat er zoveel soorten, maten, gewichten, kleuren, modellen, standen, verschillen en overeenkomsten waren. Het bleek dat Gien en ik het pakket specificaties heel verschillend beoordeelden. Waar Gien vooral zwenkhoek, opstartsnelheid en kwaliteit kunststof onder de loep nam, gaf ik focus aan capaciteit, vermogen, aarding en de mate waarin ons bestaande interieur door eventuele aanschaf beïnvloed zou worden. Als gevolg menen wij te kunnen stellen een zeer verantwoorde aanschaf gedaan te hebben, waarvan wij de aankomende maanden nog veel plezier van durven hopen te hebben datjezegt.
De aanschaf van de Fuego, verpakt in King Size kartonnen doos, ging gepaard met de aanschaf van allerlei levensmiddelen in de aanpalende supermarkt, bij elkaar toch al snel een Ikeatas vol. Dus hoewel ik een soortement van tanktas gefabriekt had voor de Honda, wij de beschikking hebben over een ruime rugzak en mijn luxe zwembroek is uitgevoerd met twee fijne zijzakken en een kontzak, stonden wij even later toch iets beteuterd onze vervoerssituatie te overzien. Die bestond uit de volgende facetten:
- De tanktassen volledig afgekegd met flessen bier en tomaten, zoals bedoeld gemonteerd op de tank waardoor het besturen van de Honda extra aandacht zal vergen en platleggen zal resulteren in lage biervoorraden en tomatenpuree
- Mijn zwembroekzakken gevuld met dode vissen
- Als gevolg van het gewicht van de rugzak helt Gien onder een hoek van tenminste 45o achterover; dit ziet er tamelijk gevaarlijk uit
- De Fuego in de King Size doos
Aangezien we geen alternatief hebben, gaan we over tot belading van de Honda die wonderwel veel meer ruimte biedt dan op het eerste gezicht gedacht. Knap stukje werk van de Japanner.
Een half uurtje later schommelen we de camping op. Gien kramp in dijen en labilae, HC een ontwrichte schouder en twee parende horzels in linker neusgat, Juuls blij ons weer te zien.
Gien heeft zojuist het dochtertje van de campingbaas zwemles gegeven. Majda beschikt over een eigen wil, is niet bang maar wel verwend hetgeen een potentieel gevaarlijke combinatie oplevert. Juf Gien heeft alles echter volledig in de hand zozeer zelfs dat het mij doet denken aan - en terug gaan naar de tijd dat Juf Rina met stalen hengel regeerde over Velserends snotterende zwemlesjeugd.
Morgen gaan we onze mannen weer knuffen!
Feest!