22 mei 2017

Maandag 15 mei 2017 tm maandag 22 mei 2017:

Maandag 15 mei 2017; Agdz – Ait Benhaddou:
Om 9.00 uur hebben we afgesproken met Simo om ons te begeleiden naar het was- en smeerstation voor GG. Simo stapt in en brengt ons naar Station Afriqua waar GG vrijwel direct in de ‘Lavage ruimte’ geparkeerd wordt. Simo onderhandelt over de prijs, ooit heeft hij hier gewerkt, en voor 250 DH (25 euri) wordt GG gewassen en gevet, dit is 4 keer minder dan gedacht. Bij elkaar zijn er drie man 2 uur met ons Gele wonder bezig geweest en het resultaat mag er zijn. Met een extraatje voor de schoonmakers afscheid genomen, Shukran en een hand naar het hart.
We moeten dringend wat boodschappen doen en Simo heeft aangeboden ons daarbij te helpen. Hij brengt ons naar de semi-supermarkt, de kruidenier, het allerhande tentje, de vleesboer rund, de vleesboer schaap en de groenteboer en doet voor ons de onderhandeling. Een ontzettend leuke en goede ervaring, we bedanken en nemen afscheid van hem met het uitwisselen van telefoonnummers en financiële bijdrage.
De weg naar Ait Benhaddou begint een beetje saai maar is daarna zeer afwisselend, grillige rotsformaties, verzorgde stadjes, kale vlakten en groene Palmereais. In de buitenwijk van Quarzazate een kleine uitleg van, en echte Arganolie gekocht bij de vrouwen coöperatie Argan Tabounte.
In Ait enteren we camping Le Jardin, alwaar een karavaan hoog bejaarde Nederlanders is geland, ze zijn al 20 dagen onderweg, hebben Ait Benhaddou gezien en gaan morgen naar Zagora.

Dinsdag 16 mei 2017; Ait Benhaddou:
We gaan vroeg op om de oudste Kasbah en Unesco’s werelderfgoed te bekijken. Vanuit de camping hebben we al een schuine blik op dit bijzondere bouwwerk kunnen slaan. En nu het nog niet zo heet is, kunnen we lopend door het gehuchtje en over de drooggevallen rivier, het complex zonder al te veel zweet bereiken. Voor de poort worden we opgewacht door een jonge en daarna oude heer die ons wijzen op een provisorisch uithangbord waarop met stift geschreven staat dat entreegeld 10 DH/pp is. Het Spaanse stel voor ons gelooft er, net als wij, geen bal van en loopt door, wij gaan er achteraan. Dit zorgt bij beiden heren voor grote opschudding en zowel jong als oud begint te schreeuwen en verspert de weg. HC is er van overtuigd dat we belazerd worden en gaat flink te keer dan loopt de oude man snel weg en komt met verkoopkaartjes en identificatiebewijs terug. Wij zwichten en hopen dat het geld, zoals gezegd, gebruikt wordt voor renovatie en onderhoud van de Kashba.
De Kasbah is een ommuurd tegen de berg aangeplakt en opgebouwd conglomeraat van lemen huisjes, winkeltjes en kleine straatjes, een medina in het klein, met bovenop de berg, de Agadir, de voorraad zolder. Alles is van leem, kwetsbaar, een ferme regenbui en muren en daken storten ineen, nu heeft het pas 4 jaar geleden echt geregend, dus dat scheelt. Via de kleine straatjes, de meeste volgepakt met souvenirwinkeltjes, klimmen we naar de Agadir en hebben een geweldig mooi uitzicht over het dal, de loop van de rivier met daaraan kleine gehuchtjes en onze Gele Griet op de camping.
Op de terugweg heeft HC een super deal gesloten met een tapijt verkoper, een berber kleed van Drommedaris haar voor in de camper, afgedongen (jawel) van 1100Dh naar 500Dh.

Aart,
Aart is naar eigen zeggen 78 jaren oud en wij hebben geen redenen om daar aan te twijfelen. Sterker nog, wij zouden hem die 78 jaren gegeven hebben als wij daarvoor de kans gekregen zouden hebben en/of in het geval wij daartoe de lust gevoeld zouden hebben, hetgeen allebei niet aan de orde geweest is. Deze zelf geproclameerde leeftijd heeft Aart echter in mijn brein vastgezet als Mijnheer Aart, en ik moet zeggen dat dat ook zo geweest zou zijn in de hierboven beschreven gevallen die, zoals gemeld, nu dus niet aan de orde geweest zijn. Vreselijk complex allemaal, gaat het ook niet om, belangrijker, stel je mijnheer Aart voor die onze luifelstok vasthoudt tijdens het opzetten. Bruin, ontbloot bovenlijf, gerimpeld, gelobd zodat je alleen maar kunt gokken waar zijn knieën zich bevinden, hoofd iets naar voren en iets hangend, naar binnen neigend bekken, beige short, lederen sandalen. Dat beeld. Mijnheer Aart vertelt ons hoogtepunten uit zijn leven, zijn levensverhaal in Intercity formaat zeg maar. Zijn houvast is onze luifelstok

Woensdag 17 mei 2017; Ait Ben Haddou:
We gaan naar Marrakech via de ‘witte’ weg ,waar Ait Benhaddou aan ligt, die later aansluit op de rode N9. Van Cedric hadden we gehoord dat deze witte weg een mooie goed begaanbare weg zou zijn. In ons ‘Marokko boek’ werd gesproken over een slecht begaanbare weg waar je op sommige stukken alleen met 4X4 overheen kon, mede afhankelijk van het seizoen. Maar goed het boekje is uit 2015, Cedric weet alles beter, het is geen winter, we hebben een 4X4 en HC is er van overtuigd dat het wel mee zal vallen. De Satnav, meldt dat we er 4 uur over zullen doen, als we vroeg vertrekken moeten we rond half twee in Marrakech kunnen zijn.
Eerste stuk van de tocht is, zeker landschappelijk gezien, erg mooi en de weg is de eerste 15 kilometer geasfalteerd. Daarna is het hobbelen en bobbelen over grind, asfalt, zand e.d. Slingerend omhoog en omlaag, door de hoge Atlas, totdat we 4 uur later eindelijk weer aansluiten op de N9. Maar het ‘verlossende bitumen’ is zo mogelijk nog slechter dan wat we gehad hadden en ook het slingeren is nog helemaal niet afgelopen. Sterker nog we gaan de Tizi-nTichka pas nemen, 2300 meter hoog, pas als we die gehad hebben, gaan we op een strak geasfalteerde 4 baansweg naar beneden.
Zeven uur later rijden we Camping ‘Le Relais’ in een verzengend heet Marrakech op, zo in de armen van Altaf.

Donderdag 18 mei 2017; Ait Benhaddou – Marrakech:
Op de camping is een zwembad van redelijk formaat, een restaurant met terras en daaromheen een heerlijke tuin met oleander en schaduw van rode peperboompjes. Er zijn zitjes gemaakt en her en der staan lounge banken.
Jacqui en Altaf zijn, na onze aansleep actie in de ochtend, opzoek gegaan naar een garage, voor het start- en remprobleem van Kitty en wij hebben dus in de tuin gezeten, boekjes gelezen en in het zwembad gelegen. Juul mocht wel in de tuin maar niet in het zwembad, voor haar was de hondenwasplaats een goede manier om af te koelen. Het is rond 40 graden en een beetje heiig, tot meer activiteit kunnen we vandaag niet komen
’s Avonds met J& A gebarbecued.

Vrijdag 19 mei 2017; Marrakech:
We gaan Marrakech bezoeken, het wordt vandaag net zo heet als gister dus besluiten we zo vroeg mogelijk te gaan. De Camping ligt aan de rand van Marrakech zo’n 10 kilometer van het centrum. We hebben geen zin in de taxi en besluiten met de motorfiets, begeleidt door Maps.me, te gaan. J&A zullen Juul na ons vertrek uit de truck halen en vertroetelen.
Drie kilometer voor ons gestelde eindpunt , Place du 16 Novembre, stopt de motor ermee. Het onderweg verzamelde stof zorgt voor verstoppingen en het schakelsysteem is tijdelijk uitgeschakeld. Motor geparkeerd en verder te voet. Via VVV naar Maroc telecom voor opwaarderen van internet. Een enorme zaak, a la groot postkantoor in Nederland waar je een kaartje moet trekken om aan de beurt te komen. We krijgen een nieuwe internetkaart aangesmeerd die het vervolgens, ter plekke geprobeerd in de MIFI (een mens wordt wijzer), niet doet. En dan begint de ellenlange gang van kastje naar muurtje en weer terug. Iedereen doet dezelfde handelingen totdat de man in charge uiteindelijk tot de lumineuze conclusie komt dat de kaart wel goed is maar het niet doet. Dat het niet aan onze MIFI ligt hebben we al bewezen door het meebrengen van de oude simkaart, die in de MIFI de gebruikte GB laat zien en meldt dat het tegoed op is. Eind van al dit geneuzel is dat we de oude kaart laten opwaarderen, dit hadden we dus meteen moeten doen, dat we een dik uur verder zijn en dat we vervolgens ook nog een kaart hebben waar we geen moer mee kunnen maar wel moeten betalen, kl…z…en!
Door onze eenakter heen speelde nog een ander opvoering, die van de opdringerige Italianen. Ze komen binnen zonder het vereiste kaartje, planten zich met z’n allen, 5 stuks, voor je aan de balie en eisen eenzelfde opwaardering en wel direttamente! Gelukkig houd een stevige Marokkaanse stand en dirigeert het hele stel terug voor het vereiste kaartje. Dit wordt direct te niet gedaan door haar mannelijke collega die het stel, na gewapper met het kaartje, meteen gaat helpen terwijl hij ook met ons bezig is. Vervolgens mag de enig Engels sprekende jonge, Marokkaanse alle opwaarderingen in-en uitvoeren, een slotscène met engelen geduld.
Na dit spektakel stappen we verhit de zaak uit waar het niet veel koeler is op weg naar de medina. Het is te heet en de medina te ver weg, het wordt een tuin met de aparte naam Cyber Park en Ensemble Artisanal, waar het vervaardigen van producten getoond wordt en prijzen vastliggen. Marrakech doen we vast nog en andere keer.
Terug op de Camping blijkt Juul het liefst op ons te wachten in een voor haar bekende ruimte. We hebben een plons en een douche en een heerlijke avocado/garnalen salade.

De Honda:
Een fijne machine die Honda, bewijst zij ons iedere keer
Want samen met Gien,
Hebben wij veel gezien,
Nooit zagen wij zonder haar meer.

Zaterdag 20 mei 2017; Marrakech:
Zaterdag zwembaddag, dat weet iedereen. Sowieso iedereen in Marrakech en omgeving want als wij ons in de oase melden, is ons een dubbele buslading Marokkaanse mannen voorgegaan. Overal baarden, behaarde borstkassen, behaarde ruggen, glanzend glimmende zonnebrillen, gouden sierraden en korte benen van aan elkaar zittende kerels. Ze doen wedstrijdjes snel- en onderwaterzwemmen, spelen het bekende Berberspel “Wie de grootste zwembroek heeft, mag ‘m wezen”, fotograferen alles met de GSM en zijn vreselijk vriendelijk en voorkomend. Om 12:34 is, zo denken wij, de grote finale van alle activiteiten want de dunne oude man loopt –druk gebaren makend- bij iedereen langs voor een kort overleg. Wij hebben het mis, zo blijkt, want 10 minuten later is het zwembad leeg op een enkele verbaasd om zich kijkende Duitser na , en nog 15 minuten later komen alle mannen keurig gekleed uit hun huisjes tevoorschijn en verzamelen zich op het centrale verzamelpunt. In de verte start Minaretman het bandje.


Zondag 21 mei 2017; Marrakech – Sidi Kaouki:
Marrakech, camping, 08:00 want ze hebben de klok een uur terug gezet, T=28C and rising. Vandaag rijden we naar de kust. De bedoeling is om:
- Afscheid te nemen van A&J
- Vers water in te nemen
- Rioolwater te dumpen
- Af te rekenen
- Tanken
- Hupseflups naar Essaouira
- Boodschappen in de Carrefour (die hebben een Cave; de alom tegenwoordige Marjane’s zijn eigendom van de Saoudi’s, kun je geen alcohol kopen)
- Hatseflats door naar Sidi Kaouki
Plan is gelukt, om 15:00 zetten we de luifel op, zetten onszelf neer en kijken tevreden naar de klotsende oceaan op 100 meter bij ons vandaan onder het genot van een biertje. Zaten in de afdaling naar hier nog wel even vast met de dieseltank op een steen, maar herejee, wat een topplek!

De Visman,
In Marokko wemelt het van de ezels.
[ Terwijl ik deze formidabele openingszin nalees, raak ik overschaduwd door het gevoel dat, op onderhavige wijze beschreven, de Ezel onrecht wordt gedaan. Om te beginnen verdient de Ezel een hoofdletter, in ieder geval de Marokkaanse Ezel, ik leg dat straks nog uit, maar daarnaast roept dat ‘wemelen’ de sfeer op van krioelen, van 1000 vissen in een net, van ontelbaar insecten op een kadaver, van grijpgrage handen, van drukke soeks, en dat moet niet. Want hoewel je overal Ezels tegen komt, roepen deze ontmoetingen nooit dergelijke sferen op. Ik begrijp dat de formidabelheid van mijn openingszin licht op de tocht is komen te staan, dus ter compensatie zal de rest van mijn betoog van onberispelijke kwaliteit zijn. ]
En ik wist niet dat ze in zoveel soorten en maten kwamen. Allemaal verschillende Ezels: hoge grijze, hoge zwarte, blaarkoppen, korte Ezels met holle rug, Ezels met zwarte koppen en grijze flanken, lage grijze, lage zwarte, sproetkoppen.
Lange Ezels, Ezels met kwastjes aan de staart, Ezels met uitgestoken piemel, Ezels met prachtige wimpers en lieve ogen maar ook Ezels wier oogopslag ondraaglijk – en onstelpbaar verdriet over je uitstort.
Korzelige Ezels, Ezels met gele tanden, fijnbesnaarde Ezels, romantische Ezels die je doen denken aan 1001 nacht onder de sterrenhemel met je geliefde terwijl je net je laatste sok uittrekt, geurige Ezels die je doen verlangen naar pommade in je haar en rozenwater met sliertjes gekonfijte citroenschil, prachtige Ezels, krachtige Ezels, drachtige Ezels, smarachtige Ezels.
Zoveel soorten en maten, zoveel verschillen, ik kan het niet allemaal beschrijven. De overeenkomst tussen alle Ezels is gemakkelijker te beschrijven. Ze hebben allemaal X-benen, van achter dan, bijten venijnig –een Ezelsbeet is naar men zegt, nooit zonder pijn en altijd terecht- en roepen weemoed op.
In Marokko is de Ezel net zo min weg te denken uit de samenleving als stof dat is, en in het beeld op mijn netvlies gaan dat zelfs samen; Ezels op stoffige paden of in stoffige stadjes. Stoffige Ezels zwaar beladen met manden spul, vaak ook nog met schrijlingse bereider; treurige Ezels, een prachtig landschap stof-staart-kwastend, weemoedig balkend naar de tijd dat alles anders was.
Hoe verrast was ik toen de visman zich aankondigde onder onze luifel aan het strand van Sidi Kaouki. Ik had een foto moeten maken, dat heb ik de laatste weken ongeveer 5900 keer gedacht, hij paste maar net want hij zat (schrijlings) op een hoge zwarte. Lachend bood hij mij een verse Dorade aan uit zijn mand, 50 Dirham, vroeg of ik schoenen voor hem had of anders een broek, nee geen korte, en nee, voor 20 Dirham deed ie het niet, dank voor de Coca Cola en was er nog iets anders van mijn dienst? Ik werd er helemaal vrolijk van, van hem, de visman, maar uiteindelijk vooral van de Ezel. Deze Ezel was heel anders dan mijn netvlies-Ezel. Geen stof, geen hangend hoofd, geen zware last en prachtige X-benen. Een twinkelend vonkje zelfs in zijn lieflijke ogen.

Maandag 22 mei 2017; Sidi Kaouki:
Het is koel hier, er zitten nauwelijks insecten, het omgevingsgeluid bestaat uit het ruisen van de oceaan, we hebben heerlijk geslapen. Vandaag wellicht wandelingetje over het strand naar het dorp een paar kilometer verderop. De wind trekt aan, we demonteren de luifel zelf, we schrijven dit verslag.

De Broodman,
“Bonjour Hollandais, Ca va? Bien dormier? …” Ik denk, ‘Een nachtmerrie’, ik droomde van een reis door een vreemde straat, schaars gekleed dus er zat wel wat bezorgdheid op de achtergrond, mij onbekende mensen drongen mij ergens een woning in, ik gaf nog aan dat ik dat niet wilde, en toen begonnen ze in het Frans. Ik open mijn ogen en de droom spat weg in de vertrouwde omgeving van de Griet, maar de stem -ergens ter hoogte van het raam en da’s best hoog- houdt aan. Ha, dacht ik, daar zuljum hebben, de lange bakkert. In mijn blauwe yamo ben ik redelijk toonbaar voor de buitenwereld, wat zeg ik, schier onweerstaanbaar, dus ik gooi de deur gastvrij open en meldt mij bij aubadeur. De Ezel springt geschrokken opzij en zijn schrijlingse bereider kan onder het uiten van een schorre kreet nog maar net het evenwicht bewaren door één been extreem hoog te heffen, mij daarbij een blik gunnend onder zijn djeballa. Da’s een goed begin denk ik, ik was toch al in het voordeel in mijn yamootje, nu uitnutten in een keihard onderhandelingsduel en wij eten uitermate voordelig brood de rest van de week. “Combien?” vraag ik strijdlustig? “Deux Dirham par piece” mompelt de vriendelijke broodman vanaf de nog iets onrustige Ezel. Na enig geharrewar geef ik hem 5 Dirham voor 2 broden. “A demain” schreeuw ik dreigend. Zo doe je dat!

We hebben gisteren alle voorraden aangevuld zodat onze schuren bol staan. “OK”, zeg ik tegen Gien, “Dus de aankomende 4 dagen hebben we helemaal niets meer nodig behalve een beetje zonneschijn voor de panelen, we gaan niets meer kopen.”

De aarzelende Visman:
Ik vond eerst nog dat ie van de verkeerde kant kwam, tot nu toe kwam al het bezoek uit het noorden, van de kant van Essaouira vandaan, dus ik had ‘m al bijna terug gestuurd toen ik bedacht dat dat een beetje gek zou zijn. Hij kwam aarzelend dichterbij, ik deed druk bezig te zijn met de luifelinspectie en Bonjourde hem in het voorbijgaan. Hij zette echter aarzelend zijn emmer neer, en ik zag dat hij van dichtbij ouder was dan hij van een afstand overkwam, ik hoopte dat dat niet voor zijn vissen zou gelden. Aarzelend liet hij zijn vissen zien, aan mij bedoel ik, want hoewel spartelvers bij wijze van spreken, waren ze toch duidelijk dood. “Het zijn mooie vissen.”, roep ik naar Gien die in Griet een lachbui staat weg te hikken. Ik had dit soort vis op de markt zien liggen. Het is de goedkoopste soort voor ongeveer 50 Dirham per kilo. Deze vissen wegen ongeveer 350 gram per stuk, en ze kosten 20 Dirham, ik ga er één kopen. In de Griet klinkt een vreemd geluid.
Ik blijk niet te kunnen passen, ik heb geen 20, het is 12 of honderd of geen deal. Aarzelend gaat de visman akkoord met 12 waarna hij aarzelend zijn emmer oppakt en aarzelend vertrekt.